ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
Πάμε τώρα στον Αλέξη Τσίπρα. Αρκετοί φίλοι μου είδα πως... στενοχωρήθηκαν πολύ με την παραίτησή του και ήθελα να απομακρυνθούμε λίγο χρονικά από το γεγονός. Υπάρχει βλέπετε κάποιου είδους προσωπολατρία και αγάπη για τον Αλ.Τσίπρα ... .
Μεταγραφή από την ΚΝΕ ο Αλέξης, συγκέντρωσε εντυπωσιακό ποσοστό στις δημοτικές εκλογές των Αθηνών, περισσότερο ως νέος και ωραίος και λιγότερο για τις πολιτικές του σκέψεις. Αστικό μάρκετινγκ, όπως είχα γράψει τότε.
Στην συνέχεια και σε ένα πολιτικό σχηματισμό που έρεπε διαρκώς προς τα δεξιά πήρε το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον Αλέκο Αλαβάνο. Ο τελευταίος σε τρεις συζητήσεις που απέχουν χρονικά μεταξύ τους συνολικά 9 χρόνια έχει δώσει 3 διαφορετικές εξηγήσεις στο γιατί τον στήριξε.
Αλλά ας έλθουμε στην ουσία, αφήνοντας πίσω την συνωμοσιολογία.
Το άστρο του Αλέξη ανέτειλε στις πρώτες εκλογές του 2012. Τότε που μέσα στα μνημόνια και με τις συνεχείς συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, τα πράγματα ήταν ώριμα όσο ποτέ για μία λαϊκή εξέγερση. Μέχρι τότε προεκλογικά είχε παρατηρηθεί μία σοβαρή μετακίνηση ψηφοφόρων προς το ΚΚΕ, κυρίως πραγματικών σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ. Αυτή έφερνε το ΚΚΕ δημοσκοπικά σε ποσοστά κοντά στο 20%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αν και ενισχυμένος, ήταν πολύ χαμηλότερα. Τότε η Αλ. Παπαρήγα γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ έκανε την περίφημη δήλωση ότι το ΚΚΕ δεν θέλει την κυβέρνηση (δηλ. το ζητούμενο των εκλογών και του λαού), αλλά την εξουσία μαζί με τον λαό. Συνεπής θεωρητικά η δήλωση αυτή, αλλά βέβαια παρεξηγήσιμη από πολλούς, την μόνη φορά που τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ προβλέπονταν ικανά να φέρουν την πολυπόθητη για τον λαό ανατροπή των μνημονίων.
Ετσι το δαχτυλίδι δόθηκε ξαφνικά στον Αλέξη ... . Δεν ήταν ούτε η ποιότητά του ως πολιτικού, ούτε οι πολιτικές του θέσεις, ούτε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την χώρα αυτά που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ποτέ δεν είχε τίποτα αρκετό από αυτά τα τρία.
Ολα αυτά τα χρόνια ο Αλέξης δεν εξέφρασε τίποτα το καινοτόμο, τίποτα το ουσιώδες, δεν είχε καμία σχεδόν πρόταση ούτε για την δημοκρατία, ούτε για τον σοσιαλισμό. Δεν κόμισε τίποτα το νέο στα πολιτικά πράγματα, ούτε διατύπωσε ποτέ ουσιαστικές λύσεις και προτάσεις.
Αντίθετα από καιρού εις καιρόν εξέπληττε αρνητικά με δηλώσεις του, όπως το καλοκαίρι του 2012 στην Βουλή, ότι οι τράπεζες είναι οι πυλώνες της ελληνικής οικονομίας και πρέπει να ενισχυθούν (σ.σ. με τα δις ημών), αλλά και με την πλήρη υιοθέτηση κάθε πολιτικής του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., των Η.Π.Α. . Μην ξεχνάμε την αλληλεγγύη και στήριξη του ίδιου και του κόμματός του στην “Αραβική Άνοιξη” και στις “πορτοκαλί επαναστάσεις” , όπως το οργανωμένο από την Δύση πραξικόπημα στην Ουκρανία. Την ίδια ώρα όμνυε στην Ε.Ε. και το στο ευρώ. Δεν θα αναφερθώ σε ακόμα χειρότερες λεπτομέρειες. Ακόμα και η περίφημη δήλωση ότι τα μνημόνια θα καταργηθούν με ένα άρθρο, αυτή που έδωσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν δήλωση δική του, αλλά του Π. Λαφαζάνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπρώχτηκε στην εξουσία από την απόγνωση του ελληνικού λαού και όχι επειδή ο αρχηγός του έδειχνε κάποια ξεχωριστή ποιότητα και κυρίως επειδή ήταν ικανός να παράξει πολιτικές και να δώσει λύσεις. Ολα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να παράξει καμία ουσιώδη πολιτική πρόταση.
Τον έφερε λοιπόν ο λαός στην εξουσία (όπως και τον Π. Καμμένο) για να υλοποιήσουν τις πολιτικές προτάσεις που έρχονταν από τον λαό: την κατάργηση των μνημονίων, την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εθνική και λαϊκή περηφάνια και ανεξαρτησία. Ο Αλ. Τσίπρας δεν κατάφερε να πραγματώσει καμία από τις εντολές αυτές που έλαβε από τον λαό, ακόμα και όταν με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 πήρε ρητή εντολή από τον λαό και κόντρα σε όλα τα αστικά κόμματα, να μην υπογράψει κανένα νέο μνημόνιο. Και πάλι δεν θα σκαλίσω το τι τελικά ήθελε ο Αλ, Τσίπρας και εάν ακολουθούσε εντολές, η ουσία είναι ότι δεν πραγμάτωσε, ούτε προσπάθησε να πραγματώσει τις λαϊκές εντολές που τον έφεραν στην εξουσία. Αντίθετα λειτούργησε ως μία νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και εν ολίγοις δικαιολόγησε όλα τα δόγματα και πεπραγμένα της δεξιάς. Κοντά στα άλλα ενίσχυσε όλα τα φονικά δόγματα των ναζιστών του νεο-φιλελευθερισμού: μνημόνια, ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας και κρίσιμων υποδομών, ελεύθερη αγορά, ιδιωτικοποιήσεις, ΣΔΙΤ, ξύλο στους δρόμους από τα ΜΑΤ, χρηματιστήρια ενέργειας, παράδοση της ενημέρωσης στο κεφάλαιο, διατήρηση των μισθών πείνας με τα ίδια δόγματα της δεξιάς, νόμος Κατρούγκαλου, funds, ουσιαστική κατάργηση του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αλλαγές στον ΚΠολΔ υπέρ των τραπεζών και των funds ... . Κοντά σε όλα αυτά και πολλά άλλα που αφήνω απέξω, παρέδωσε έκανε και πράγματα που δεν αποτελούσαν καν μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά υποχρεώσεις στον φασιστικό πυρήνα του ΝΑΤΟ: “επίλυση” του Μακεδονικού, αναγνώριση και χοροί με τον πραξικοπηματία Ποροσένκο της Ουκρανίας, αδιαφορία για τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους της Ουκρανίας, ρήξη και κυρώσεις κατά της Ρωσίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, πολλαπλασιασμός των Νατοϊκών και αμερικανικών βάσεων κατάληψης της χώρας, ρήξη με τους Άραβες και ευθεία πολεμική στις Αραβικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις και κόμματα, στήριξη των πολέμων των δυτικών στην Μ. Ανατολή και την Β. Αφρική. Δεν θα αναφέρω τι θα έπρεπε να κάνει και να προτείνει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση σε καυτά ζητήματα όπως το Μακεδονικό ή για τις εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο – είπαμε δεν είχε πρόταση – αλλά το να είσαι και ουρά του ΝΑΤΟ, στα θέματα της περιοχής σου, παραπάει.
Εσωτερικά, επίσης, πολύ λίγα πράγματα και πολιτικές υλοποιήθηκαν, όπως η επέκταση της δυνατότητας ιατροφαρμακευτικής κάλυψης ή άπαξ καταβολή της 13ης σύνταξης ... . Αστειότητες μπροστά στην ακραία ουσία που ακύρωσε όλη την αριστερά συλλήβδην και επικύρωσε τις νεοφιλελεύθερες δεξιές πολιτικές.
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ξαναπήγε την χώρα σε εκλογές με τον κόσμο ζαλισμένο από τις νέες φάπες που δέχθηκε και μάλιστα με την τετρακομματική απαίτηση και υποστήριξη (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) για νέο μνημόνιο. Δεν φάνηκε να ανησυχεί ιδιαίτερα για την τεράστια αποχή, με τα άκυρα και λευκά ξεπέρασε το 46%.
Αξίζει να επισημάνω την αντιπολιτευτική τακτική του σάπιου μήλου, μόνο που τελικά αυτό που είχε σαπίσει χρόνια πριν ήταν κάτι άλλο. Ολα αυτά τα χρόνια της αντιπολίτευσης και πάλι δεν είδαμε καμία πολιτική πρόταση που να δίνει ελπίδα και συγκρότηση σοσιαλιστικού, αριστερού περιεχομένου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα, αυτός πρόεδρος και εντάχθηκε στην σοσιαλδημοκρατική διεθνή. Λάθος υπολογισμοί από χαμένες τάσεις και με πολιτικές που είναι στην ουσία τους δεξιές.
Οσο για το κόμμα του, το αποψίλωσε από κάθε σοβαρό στέλεχος και έχρισε ινστρούκτορα τον ... Μπαλάφα.
Εν κατακλείδι εκ των ανωτέρω: “Όλα αυτά τα χρόνια ο Αλέξης δεν εξέφρασε τίποτα το καινοτόμο, τίποτα το ουσιώδες, δεν είχε καμία σχεδόν πρόταση ούτε για την δημοκρατία, ούτε για τον σοσιαλισμό. Δεν κόμισε τίποτα το νέο στα πολιτικά πράγματα, ούτε διατύπωσε ποτέ ουσιαστικές λύσεις και προτάσεις.
Τον έφερε ο λαός στην εξουσία (όπως και τον Π. Καμμένο) για να υλοποιήσουν τις πολιτικές προτάσεις που έρχονταν από τον λαό: την κατάργηση των μνημονίων, την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εθνική και λαϊκή περηφάνια και ανεξαρτησία. Ο Αλ. Τσίπρας δεν κατάφερε να πραγματώσει καμία από τις εντολές αυτές που έλαβε από τον λαό.”
