Μητσοτάκη, κάθαρμα!
«Αφοσίωση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία», «προσφορά στη δημοκρατία» και άλλα παραμύθια ιδρυμάτων, καναλιών και «κεκτημένων»:
1) «[Ο Μητσοτάκης] είχε πολύ ισχυρή και ενωμένη ομάδα, αποτελούμενη, μάλιστα, από πρώτης γραμμής στελέχη του κόμματός μας. [...]
Χωρίς αυτόν τίποτε δεν θα πετύχαινε, το εγχείρημα του βασιλιά θα κατέρρεε, ίσως αν δεν στηριζόταν στη βοήθεια του Μητσοτάκη να μην το επιχειρούσε καν». Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, Η ταραγμένη εξαετία (1961-1967),τόμος β΄, Από τη μοναρχία στη δικτατορία, εκδ. Προσκήνιο, 1998, σ.200
2) «Έχει δίκιο ο λαός να θεωρεί υπεύθυνο εμένα προσωπικά, για την πολιτική των κυβερνήσεων του ’65, άσχετα με τους λόγους που την ακολούθησα. Χωρίς εμένα αυτή η πολιτική δεν θα στεκόταν ούτε 24 ώρες […]. Δεν ξέρω τι θα γινότανε, εάν δεν έμπαινα στη μέση, αν και μπορούμε να υποθέσουμε […]. Πάντως, από εκεί και πέρα ο κόσμος ένοιωσε ότι εξαπατήθηκε. Γιατί με αγαπούσε και πίστευε σε μένα. Και η αγάπη τους μεταβλήθηκε σε πάθος» (sic). Θ. Διαμαντόπουλος, Κώστας Μητσοτάκης, πολιτική βιογραφία, τόμος β΄, 1961-1974, εκδ. Παπαζήσης, χ.χ., σ. 194 κ.ε.
3) «Πάντως θεωρώ ότι η τακτική που ηκολουθήθη ήτο εσφαλμένη. Επίσης, πιστεύω ότι απετέλεσε σφάλμα μου, εμού προσωπικώς, αλλά και όλων των άλλων, ότι τας πολλάς αντιθέσεις μας και τας πολλάς προσπαθείας που καταβάλαμε και προς τας δύο κατευθύνσεις τις εβδομάδες και τις ημέρες που προηγήθησαν της 15ης Ιουλίου δια να αποσοβήσουμε τη ρήξη, δεν τις καταστήσαμεν δημοσία γνωστές. […] Εγώ ήλπιζα ότι μέχρι τέλους θα κρατούσαμε τον Γ. Παπανδρέου. Διότι αν ήξερα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα έκανε το λάθος, θα είχα φύγει νωρίτερα ή τουλάχιστον θα είχα προετοιμάσει την αντίδρασή μου. Έμεινα με την ελπίδα ότι μέχρι τέλους θα τον πείθαμε» (sic!) Θ. Διαμαντόπουλος, Κώστας Μητσοτάκης, πολιτική βιογραφία, τόμος β΄, 1961-1974, εκδ. Παπαζήσης, χ.χ., σ. 186 και 210.
Χωρίς αυτόν τίποτε δεν θα πετύχαινε, το εγχείρημα του βασιλιά θα κατέρρεε, ίσως αν δεν στηριζόταν στη βοήθεια του Μητσοτάκη να μην το επιχειρούσε καν». Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, Η ταραγμένη εξαετία (1961-1967),τόμος β΄, Από τη μοναρχία στη δικτατορία, εκδ. Προσκήνιο, 1998, σ.200
2) «Έχει δίκιο ο λαός να θεωρεί υπεύθυνο εμένα προσωπικά, για την πολιτική των κυβερνήσεων του ’65, άσχετα με τους λόγους που την ακολούθησα. Χωρίς εμένα αυτή η πολιτική δεν θα στεκόταν ούτε 24 ώρες […]. Δεν ξέρω τι θα γινότανε, εάν δεν έμπαινα στη μέση, αν και μπορούμε να υποθέσουμε […]. Πάντως, από εκεί και πέρα ο κόσμος ένοιωσε ότι εξαπατήθηκε. Γιατί με αγαπούσε και πίστευε σε μένα. Και η αγάπη τους μεταβλήθηκε σε πάθος» (sic). Θ. Διαμαντόπουλος, Κώστας Μητσοτάκης, πολιτική βιογραφία, τόμος β΄, 1961-1974, εκδ. Παπαζήσης, χ.χ., σ. 194 κ.ε.
3) «Πάντως θεωρώ ότι η τακτική που ηκολουθήθη ήτο εσφαλμένη. Επίσης, πιστεύω ότι απετέλεσε σφάλμα μου, εμού προσωπικώς, αλλά και όλων των άλλων, ότι τας πολλάς αντιθέσεις μας και τας πολλάς προσπαθείας που καταβάλαμε και προς τας δύο κατευθύνσεις τις εβδομάδες και τις ημέρες που προηγήθησαν της 15ης Ιουλίου δια να αποσοβήσουμε τη ρήξη, δεν τις καταστήσαμεν δημοσία γνωστές. […] Εγώ ήλπιζα ότι μέχρι τέλους θα κρατούσαμε τον Γ. Παπανδρέου. Διότι αν ήξερα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα έκανε το λάθος, θα είχα φύγει νωρίτερα ή τουλάχιστον θα είχα προετοιμάσει την αντίδρασή μου. Έμεινα με την ελπίδα ότι μέχρι τέλους θα τον πείθαμε» (sic!) Θ. Διαμαντόπουλος, Κώστας Μητσοτάκης, πολιτική βιογραφία, τόμος β΄, 1961-1974, εκδ. Παπαζήσης, χ.χ., σ. 186 και 210.
4) «Όταν ευρέθην ενώπιον του τετελεσμένου γεγονότος, αντιμετώπισα το σκληρότερο δίλημμα της ζωής μου […]. Αντιμετώπισα, όμως, το πρόβλημα τι θα γινόταν εν συνεχεία από την ώρα που ο βασιλιάς είχε προχωρήσει και σ’ αυτή την απονενοημένη ενέργεια της ορκωμοσίας των τριών, η οποία του απέκλειε παντελώς οιανδήποτε δυνατότητα ομαλών εξελίξεων. Διότι με κολοβή κυβέρνηση ενός πρωθυπουργού και δύο υπουργών, εάν δεν ορκιζόμαστε, ο βασιλεύς ήτο καταγέλαστος». Συνέντευξη του Κ. Μητσοτάκη στο περιοδικό «Επίκαιρα», για τη σειρά «Ανοίξαμε τον φάκελο της Αποστασίας», τχ. 412, 24 Ιουνίου 1976, σ. 17. 5) «Βασιλιάς και αποστάτες ξενύχτησαν το βράδυ της 15ης προς τη 16η Ιουλίου προσφέροντας υπουργεία και υφυπουργεία. Τα τηλέφωνα είχαν ανάψει. Στους αποστάτες τον συντονισμό είχε αναλάβει ο Μητσοτάκης, ο οποίος στις 12 Ιουλίου είχε καθοριστική συνάντηση στη Γλυφάδα, παρουσία του Κόκκα, με τον υπασπιστή του βασιλιά Αρναούτη, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο βασιλικό πραξικόπημα, και συνεχή επικοινωνία με τους Αμερικανούς». Γ. Ρωμαίος, «Ο Μητσοτάκης “επιβραβεύεται” με το Υπουργείο Συντονισμού», εφ. Το Βήμα, 17 Ιουλίου 2005, σ. ΑΙ/25. (Η.C)
