Του Σάββα Ιακωβίδη*
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συμμετείχε στην άτυπη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Πορτογαλία. Σε δηλώσεις του μετά το πέρας της Συνόδου, είπε πως ενημέρωσε τους εταίρους μας για την άτυπη πενταμερή στην Γενεύη και επανέλαβε τη «βούληση και αποφασιστικότητα να συνδράμουμε, ώστε να βρεθεί εκείνο το απαραίτητο κοινό έδαφος, που θα οδηγούσε τον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ στην απόφαση επανάληψης των συνομιλιών, προκειμένου, βεβαίως, να εξευρεθεί μια λύση μέσα στα πλαίσια, όπως καθορίζονται από τα ψηφίσματα των ΗΕ».
Παράλληλα ο Πρόεδρος κατήγγειλε ότι «η Τουρκία ήρθε με νέες αξιώσεις έξω από τις παραμέτρους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι αυτό το οποίο επιδιώκει δεν είναι παρά μια νέα επιθετική προσπάθεια – διότι έτσι τη θεωρώ – με την αξίωση δημιουργίας δύο ανεξαρτήτων κρατών ως προαπαιτούμενο, μάλιστα, για οποιονδήποτε διάλογο, την αναγνώριση ως ανεξαρτήτου οντότητας, της τουρκοκυπριακής κοινότητας, και εν συνεχεία τα δυο ίσα ανεξάρτητα μέρη να συνέλθουν για να συμφωνήσουν τη μελλοντική σχέση».
Φυσικά, οι εταίροι μας «άκουσαν με πολλή κατανόηση» όσα ο Ν. Αναστασιάδης τούς εξήγησε και κατέληξε: «Ουδείς υποστήριξε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να ανεχθεί ή να δεχθεί σαν λύση αυτό το οποίο η Τουρκία προτείνει», δηλ. λύση δύο κρατών.
Ευθύς αμέσως τίθεται ένα κρίσιμο και καίριο ερώτημα: Αν οι εταίροι μας δεν αποδέχονται και απορρίπτουν την τουρκική αξίωση για δύο κράτη, γιατί αποδέχονται την άλλη, αγγλοτουρκική αξίωση για τη διζωνική τερατουργία;
Η διζωνική αυτοκτονία έχει προϊστορία, την οποία, δυστυχώς, η ηγεσία των Ελλήνων της Κύπρου αγνόησε, υποτίμησε και σήμερα την έκανε παντιέρα της καταστροφικής πολιτικής της.
Όπως η εκλεκτή συνεργάτιδα της «Σημερινής», Φανούλα Αργυρού, έγραψε («Σ», 2/2/2021), από τον Ιούνιο του 1957 η Τουρκία, με την υποστήριξη της Βρετανίας, έκανε την πρώτη αναφορά σε δύο ζώνες.
Σε αποδεσμευθέντα βρετανικά έγγραφα, και σε σημείωμα αξιωματούχου του Φόρεϊν Όφις (ημ. 6/6/1957) αναφέρονται τα εξής:
«Η τουρκική κυβέρνηση πιστεύει ότι η διχοτόμηση της Κύπρου δεν θα είναι αναγκαστικά πολύ δύσκολη, και δεν χρειάζεται μεγάλη ανταλλαγή πληθυσμών. Υποστηρίζουν ότι, δοσμένης κάποιας συνεργασίας με τους Ελληνοκυπρίους, μπορούν να γίνουν δύο ζώνες στην Κύπρο, η μία υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση και η άλλη υπό ελληνοκυπριακή. Οι Βρετανοί μπορούν να διατηρήσουν βάση στο νησί, και μετά ολόκληρο το νησί μπορεί να κυβερνηθεί από κάποιου είδους ομόσπονδη κυβέρνηση στο μέσο. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον αυτό χρειάζεται να αποκλειστεί. Όμως, η ερώτηση είναι, ποια θα είναι η μορφή της κεντρικής ομόσπονδης κυβέρνησης;
»Η ομοσπονδία πάντοτε συνεπάγεται αδιαίρετη κυριαρχία. Και όπως έχουν τα πράγματα στην Κύπρο, η ελληνική ζώνη θα είναι ελεύθερη να ενωθεί με την Ελλάδα και η τουρκική με την Τουρκία. Σε τέτοια περίπτωση, το νησί δεν θα παραμείνει υπό αδιαίρετη βρετανική κυριαρχία. Επομένως, οποιαδήποτε κεντρική κυβέρνηση που αναφέρεται πιο πάνω δεν θα είναι ομοσπονδία, αλλά ένα είδος τριχοτόμησης (tridominium)…».
Και σημείωσε άλλος αξιωματούχος, ότι «σε μια ομοσπονδία η μία συμμετέχουσα κυβέρνηση συνεπάγεται όπως αναγνωρίζει την κυριαρχία τής άλλης. Και αν η μια πλευρά αποφασίσει να ενωθεί με την Ελλάδα ή Τουρκία, κατά περίπτωσιν, η ομοσπονδία σπάει».
Πού φτάσαμε σήμερα; Από τα «component states» στα «constituent states» και στη λύση δύο κρατών. Μπορεί ο Ν. Αναστασιάδης να ισχυρίζεται ότι η αγγλοτουρκοδιζωνική θα είναι, τάχα, μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι αυτή δεν καταργείται σε περίπτωση λύσης, αλλά… Ψεύδεται ασύστολα! Παραπλανά!
Οι Τούρκοι ουδέποτε αναφέρθηκαν σε μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού δεν την αναγνωρίζουν και η Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη-Έρογλου (11/2/2014), που έβαλε ταφόπετρα στην Κυπριακή Δημοκρατία, είναι ξεκάθαρη.
Στην παρ. 4 αναφέρεται: «Η ενωμένη κυπριακή ομοσπονδία θα προκύψει μετά την έγκριση της διευθέτησης σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα». Με απλά λόγια: Η Κυπριακή Δημοκρατία καταργείται και στη θέση της συμφωνείται, μετά από «χωριστά και ταυτόχρονα δημοψηφίσματα», η «ενωμένη κυπριακή ομοσπονδία».
Τι προνοεί η τουρκική αξίωση για λύση δύο κρατών; Πρώτιστα την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξανά, με απλά λόγια:
Είτε διζωνική λέγεται είτε λύση δύο κρατών, και οι δύο τουρκικές αξιώσεις καταλήγουν στον ίδιο εφιαλτικό παρονομαστή: Στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, όπως οι Τούρκοι το διατύπωσαν με επισημότητα, με το εξ 105 σελίδων έγγραφο Τσαβούσογλου-Νταβούτογλου, στην ΕΕ, στις 23/6/2014 (τέσσερεις μήνες μετά την Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη-Έρογλου).
Ο Πρόεδρος, με την ένθερμη συνεπικουρία του ΔΗΣΑΚΕΛ και του ΥπΕξ, Ν. Χριστοδουλίδη, αποδύθηκαν σε διεθνή εκστρατεία όχι για να απαιτήσουν αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, των εποίκων και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων των νόμιμων κατοίκων του κράτους, αλλά για προβολή της αγγλοτουρκοδιζωνικής ως λύσης.
Η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται με κρατική εξαφάνιση και ο κυπριακός Ελληνισμός με εθνικό και βιολογικό όλεθρο. Η Λευκωσία και η Αθήνα οφείλουν να απορρίψουν τη διζωνική αυτοκτονία και να σχεδιάσουν στρατηγική απελευθέρωσης και απαλλαγής από τον Αττίλα. Ήδη, το ρολόι της τουρκοποίησης χτυπά πιο δυνατά. Δεν το αφουγκράζονται;
*Πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής – Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα «Η Σημερινή» -ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας-Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille – Universite Catholique de Lille –France
