Γωγώ Τέτου
Ο αγαπημένος μας παπάς.
Οι ευχές μας για ανάρρωση αυτονόητα τον συνοδεύουν και τον αγκαλιάζουν. Πολλοί έμαθαν για τον Αναστάσιο όταν μέσα στην αντάρα του εμφυλίου πολέμου, με αντίθετο τον Μπερίσα, με την δυσπιστία των Αλβανών μουσουλμάνων πήγε με κίνδυνο της ζωής του ( το σημείο που κτύπησε η σφαίρα υπάρχει στον τοίχο της Αρχιεπισκοπής) και ανέλαβε μια εκκλησία που κανένας άλλος ιερωμένος δεν ήθελε. Το έργο του έκτοτε έγινε γνωστό και αποτελεί υπόδειγμα ανθρωπιάς, γενναιότητας και διπλωματίας. Η φωτογραφία που βλέπετε τα αποτυπώνει και τα τρία. Θα παρατηρήσατε επίσης σε κάθε Χριστιανική γιορτή , σε κάθε νέο έτος ότι ο λόγος του είχε μια μοναδικότητα, ήταν ουμανιστικός και πράγματι οικουμενικός , πάντα απέναντι στον εθνικισμό και τον πάσης φύσεως φανατισμό . Είναι όντως μοναδικός, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει ένα γκρίζο κανόνα. Για κάποιους και για εμένα προσωπικά δεν αποτέλεσε έκπληξη η απόφαση του και το έργο που δημιούργησε. Γιατί τον γνωρίσαμε σε δύσκολους καιρούς . 1973. Κατάληψη Νομικής. Ελπίδα, πάθος, φόβος, ο κλοιός έσφιγγε, τα τρόφιμα τέλειωσαν, το ρεύμα κόπηκε, εικοσάχρονα παιδιά χωρίς εμπειρίες έπρεπε να πάρουν μεγάλες αποφάσεις. Έρχεται ένας σύντροφος από την περιφρούρηση της πόρτας στην Σίνα και μου λέει: Ένας παπάς πέρασε , μέσα από τους αστυνομικούς και του ανοίξαμε . Έφερε τρόφιμα. Έτσι γνωριστήκαμε με τον Επίσκοπο- τότε- Ανδρούσης. «Σας έφερα κάποια τρόφιμα. Ξέρω δεν λύνουν το πρόβλημα , είναι περισσότερο μια συμβολική κίνηση , αλλά θεώρησα χρέος μου να έρθω μαζί σας» ήταν τα λόγια του. Είναι ζήτημα αν μιλήσαμε δέκα λεπτά. Είναι όμως από τα λεπτά εκείνα που σε σφραγίζουν και τα θυμάσαι σε όλη σου την ζωή. Από τότε συνδεθήκαμε . Η σχέση ενισχύθηκε και έγινε σχέση ζωής όταν σε αντίθεση με την επίσημη εκκλησία όταν μας είχαν στο ΕΑΤ ΕΣΑ, έκανε παραστάσεις υποστήριξης μας στην χούντα. Ήταν ο αγαπημένος των μανάδων μας που έβλεπαν κάποιον επιτέλους να ενδιαφέρεται. Γιατί ,βλέπετε, ο Αναστάσιος επι χούντας δεν «διάβαζε». Για αυτό και δεν έφτασε ψηλά στην επίσημη εκκλησία. Και μόνο επειδή ουδείς τρελός πήγαινε στην Αλβανία, παρά μόνο αυτός, τον έμαθαν οι πολλοί . Εμείς όμως είχαμε το προνόμιο να τον ξέρουμε από τότε. Και να προσευχόμαστε - με τον τρόπο του ο καθένας- τώρα για αυτόν.
(από τον τοίχο του Νίκου Μπίστη )
(από τον τοίχο του Νίκου Μπίστη )
