Την ιστορία του Γιώργου Κηρύκου την ανέβασε ο Νίκος Μολδοβανίδης στο προφίλ του.
Γιώργος Κηρύκου_1955 1993
Μια απ’ τις πολλές ιστορίες των άγνωστων “ανώνυμων” ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου.
Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών. Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Ερασιτέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.
Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα “Κάτω η χούντα” και “Επανάσταση λαέ“, είναι πασίγνωστη. Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.
Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.
Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν “παράνομος”, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά.
Το παρατσούκλι του ήταν “Αλμπάνο“
Το καλοκαίρι του 1993, με τις φοβερές πυρκαγιές στο νησί που κόστισαν 13 νεκρούς, σε ηλικία 38 ετών, μαζί με δυο φίλους του, βοηθούσε να αντιμετωπιστεί η καταστροφή.
Oταν άκουσε για 4 γέροντες εγκλωβισμένους που κινδύνευε η ζωή τους, πήγε εκεί.
Προσπάθησε να σώσει μια γριούλα από την φωτιά, την πήρε στην πλάτη του για να την μεταφέρει, όμως ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση και η φωτιά γύρισε. Εγκλωβίστηκαν όλοι εκεί, κι εκεί έχασε τη ζωή του.
Αιωνία του η μνήμη
Για τον Γιώργο έγραψε και ο Κωνσταντίνος Κοκολάκης
τ. Διευθυντής Πολιτικής Προστασίας!
17 Νοέμβρη σήμερα και 43η επέτειος των γεγονότων του Πολυτεχνείου και νομίζω ότι τι καλύτερο από το να αναφερθώ στον αείμνηστο Γιώργο Κηρύκου. Έναν αφανή ήρωα και ένα εθελοντή Πολιτικής Προστασίας. Δεν το κρύβω ότι για το ποιος ήταν, τι έκανε και τη ζωή του, τα πληροφορήθηκα πέρυσι τέτοιο καιρό από ανάλογα άρθρα στο διαδίκτυο και από εκεί άντλησα και τα στοιχεία που αναφέρω παρακάτω.
Ο Γιώργος Κηρύκου 18 ετών παλικάρι έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα, φεύγοντας από την Ικαρία πατρίδα της χήρας μητέρας του, όπου διέμενε μαζί της, κυνηγώντας το όνειρο για μια καλύτερη ζωή στην πρωτεύουσα. Δούλευε σαν οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Δίνει το παρόν του στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 μαζί με τον υπόλοιπο διαμαρτυρόμενο λαό της Αθήνας ενάντια της χούντας.
Είναι ανεβασμένος στην κολώνα της πύλης του Πολυτεχνείου ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, όταν το τανκ ξεκινά προκειμένου να μπει στο χώρο του. Όλοι θυμόμαστε από την ταινία των γεγονότων, εκείνη τη στεντόρεια κραυγή του προς τους στρατιώτες του τανκ:
«όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Μετά από λίγο ο Γιώργος Κηρύκου γκρεμιζόταν από το τανκ μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου, έχοντας πάντα την ελληνική σημαία στα χέρια του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ , όπου βασανίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια. Μετά την αποφυλάκισή του μπάρκαρε και περιπλανήθηκε στη Βραζιλία και στην Αμερική για αρκετά χρόνια, επέστρεψε στην Ικαρία και ασχολήθηκε με τη μεγάλη του αγάπη, την κιθάρα του και το τραγούδι, όπου αν και αυτοδίδακτος έγραφε στίχους και τραγουδούσε μπαλάντες, ενώ παρέδιδε μαθήματα κιθάρας στα μικρά παιδιά για να ζήσει.
Όλοι τον φώναζαν ALBANO (Αλμπάνο) μια και θύμιζε στην όψη το διάσημο τραγουδιστή. Ποτέ δεν προσπάθησε να «εξαργυρώσει» αυτή τη συμμετοχή του, γιατί έτσι είναι οι ήρωες…
Τα χρόνια κυλούσαν και φθάνουμε στο καλοκαίρι του 1993, όταν η Ικαρία έχει παραδοθεί στις φλόγες, από τη δασική πυρκαγιά που έχει εκδηλωθεί… 30 Ιουλίου έδειχνε το ημερολόγιο όταν ο 38χρονος πλέον Γιώργος Κηρύκου, που όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν πρώτος έτρεχε όταν σήμανε έκτακτη ανάγκη, είτε δασική πυρκαγιά ήταν αυτή, είτε οτιδήποτε άλλο, μαθαίνει ότι 4 γεροντάκια έχουν παγιδευτεί στην περιοχή Παναγιά και κινδυνεύουν.
Τότε μαζί με τους φίλους του Δημήτρη Τσαγανό (21 έτών) και Ηλία Φυσίδα (25 ετών) έτρεξαν να τους σώσουν. Ο Γιώργος κουβάλησε στην πλάτη του μια γερόντισσα και κατάφεραν να τους μεταφέρουν σε μια περιοχή που πίστευαν ότι είναι πλέον ασφαλείς. Η μοίρα όμως τους έμελε να τους παίξει άσχημο παιγνίδι. Γύρισε ο αέρας τους εγκλώβισε και τους έκαψε όλους ζωντανούς…! 13 θύματα συνολικά άφησε πίσω της εκείνη η πύρινη λαίλαπα…! Και τα τρία παλικάρια τιμήθηκαν στη συνέχεια για την αυτοθυσία τους από την Ακαδημία Αθηνών.
Ως ελάχιστος φόρος τιμής για αυτά τα παιδιά αλλά και για όλα τα θύματα της πυρκαγιάς τελούνται κάθε χρόνο τέτοια μέρα επιμνημόσυνες συγκεντρώσεις πολιτών στην θέση Πουλάτο, μέρος όπου το 2000 στήθηκε πανύψηλο μαρμάρινο μνημείο. Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Μ. Κάσση από την Μάνη. Αναπαριστά την θυσία των παιδιών με την μορφή χελιδονιού τα οποία αγκαλιάζει η μητέρα Ικαρία.
Διαβάζοντας την ιστορία του αείμνηστου Γιώργου Κηρύκου θυμήθηκα τα λόγια του Τσε Γκεβάρα.
Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα (1928-1967)
“Αξίζει, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει”.
Περισσότερες πληροφορίες και σχόλια για τη ζωή αυτού του ¨αφανή¨ ήρωα μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο γράφοντας απλά Γιώργος Κηρύκου…. Κανένα βιβλίο που να αναφέρεται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν τον αναφέρει… Δεν επεδίωξε ποτέ να γίνει γνωστός γιατί απλά ήταν ΗΡΩΑΣ….!!!
Σε ευχαριστούμε για τη συνολική προσφορά σου! Αιωνία σου η μνήμη ΓΙΩΡΓΟ ΚΗΡΥΚΟΥ
