Ό,τι αγαπάς το κάνεις τέχνη, λένε. Και κάπου το καταλαβαίνω. Βλέπεις, έχω αυτό το μικρόβιο που με κάνει να γράφω για όποιον ή ό,τι αγαπώ. Είναι ο τρόπος μου να το κρατήσω για πάντα. Ο τρόπος μου να του χαρίσω την αιωνιότητα. Ό,τι γράφω, μένει και θα μείνει όταν εγώ θα έχω φύγει. Και αυτό είναι γαμάτο.
Μιλάνε για τέχνη. Και δεν ξέρω. Μου φαίνεται κάπως βαριά η λέξη. Μου φαίνεται κάπως μεγάλη η ευθύνη να σκέφτομαι ότι δημιουργώ τέχνη. Όμως γράφω. Και οι λέξεις μου, ακόμα και αν δε συγκαταλέγονται στην τέχνη, είναι κάτι. Μετράνε για μένα. Μετράνε και για αυτούς που γράφω. Υπάρχουν άνθρωποι που οι λέξεις μου τους μιλάνε. Και για αυτούς ακριβώς γράφω. Σε αυτούς ανήκουν οι λέξεις μου.
Και κάπου κάπου σκέφτομαι. Γιατί γράφω αλήθεια; Τι είναι όλο αυτό για μένα; Και νιώθω, ή καλύτερα ξέρω, πως είναι ένας κόσμος όλο αυτό για μένα. Είναι ο κόσμος μου, ρε. Οι λέξεις μου είναι μικροσκοπικά κομμάτια της ψυχής μου.
Όμως, δε θα ήταν τίποτα χωρίς την έμπνευσή μου. Εικόνες σκόρπιες, άνθρωποι δικοί μου μα και ξένοι (κυρίως δικοί μου όμως), μάτια, συναισθήματα, καρδιές (καθαρές καρδιές) και ειλικρινή χαμόγελα. Δεν ξέρω πώς. Ούτε καλά καλά το γιατί. Ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά ότι όταν λέω πως θέλω να γράψω, οι λέξεις στο μυαλό μου ψάχνουν τον τρόπο να βγουν προς τα έξω. Να πάρουν σάρκα και οστά. Και αλήθεια, όταν έχω μπροστά μου αυτά τα 24 γράμματα της αλφαβήτου, βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο και γίνονται λέξεις και έπειτα κείμενα. Δεν τα πιέζω, όχι, το αφήνω να βγει αβίαστα. Εξάλλου όσο και να θέλω εγώ να προκαλέσω κάτι, αν αυτό δε θέλει να βγει δε θα μου κάνει τη χάρη.
Έμαθα να σέβομαι. Να σέβομαι τον εαυτό μου και αυτήν την πτυχή μέσα μου που βρίσκει γαλήνη μέσα στις λέξεις. Να σέβομαι τις λέξεις, που στην αρχή με φόβιζαν. Να σέβομαι την έμπνευσή μου και το αντικείμενο που μου τη χάρισε. Δεν σκέφτηκα στιγμή να “λεηλατήσω” το αντικείμενο αυτό ακόμα και τις φορές που με πλήγωσε. Του ήμουν ευγνώμων γιατί μου χάρισε τις λέξεις μου.
Και δεν ξέρω αν είναι ταλέντο, αν είναι επιλογή, αν είναι μονόδρομος, αν το διάλεξα ή με διάλεξε. Αν έχω μέλλον σε όλο αυτό ή όχι. Ξέρω πως οι λέξεις μου μιλάνε. Μιλάνε σε μένα την ίδια. Μιλάνε και στους άλλους όμως.
Γι’ αυτό ευχαριστώ τα αντικείμενα της έμπνευσής μου. Όλα τα τόσο ιδιόμορφα “μου”. Που ακόμα και όταν δεν είναι δικά μου, όταν θα έχω τελειώσει από τις λέξεις μου μαζί τους, έχουν γίνει αυτόματα και “μου”. Και ίσως αυτή να είναι η μαγεία των λέξεων. Σου παρέχει “πράγματα” που δε θα μπορούσες να έχεις αλλιώς.
Γράφει η Θο.
