Και έρχεται η στιγμή όπου ο ήρωας της ιστορίας σου πεθαίνει. Σβήνει, χάνεται. Έρχεται η στιγμή όπου επιλέγεις αν τον διαγράψεις. Δεν τον θέλεις πλέον για πρωταγωνιστή στην ζωή σου. Δεν είναι πλέον το «Α» και το «Ω». Δεν είναι τα πάντα για εσένα. Δεν τον θέλεις στην καθημερινότητα σου. Παρακαλάς να μην τον είχες γνωρίσει ποτέ.
Δεν είναι μίσος. Δεν είναι όμως και αγάπη. Είναι ο άνθρωπος που σου στέρησε το χαμόγελο σου. Αυτός που προτίμησε να σε καταστρέψει, για να γεμίζει ο ίδιος. Είναι ο άνθρωπος που επέλεξε να σε βλέπει να βυθίζεσαι, να βαλτώνεις για να ανεβαίνει αυτός. Αυτός που δεν σου φέρθηκε όπως σου άξιζε. Ο αχάριστος, ο τιποτένιος. Αυτός που ξέχασε τι πήρε από τα δικά σου χέρια και τώρα είναι και μάγκας.
Τώρα νιώθει και ολοκληρωμένος ενώ δεν ήταν καν μισός. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν υπάρχει πια στη ζωή σου. Γιατί δεν σου αξίζει. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχθείς. Στην αρχή είναι δύσκολο, νιώθεις χαμένος. Νιώθεις ότι χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Γιατί είναι η συνήθεια και τίποτα παραπάνω. Μεσολαβεί το διάστημα όπου ζητάς τον χρόνο σου. Μεσολαβεί το διάστημα, όπου ο θυμός σε κυριεύει και στον πρώτο «τυχερό» θα τα ξεθυμάνεις όλα.
Ύστερα από την μπόρα όμως βγαίνει το ουράνιο τόξο. Μετά αντιλαμβάνεσαι την αξία σου. Μετά αντιλαμβάνεσαι τι ήταν αυτό που άξιζες να πάρεις. Και τα μετράς. Και είμαι καλή στο μέτρημα, δυστυχώς για εσένα. Αναρωτιέσαι αν άξιζες το είναι μου. Αλλά συμπεραίνεις πως δεν αγαπήθηκες όπως σου αξίζει για αυτό φεύγεις.
Να φεύγεις με αξιοπρέπεια και αθόρυβα. Χωρίς καβγάδες. Με το κεφάλι ψηλά. Γιατί πλέον ξέρεις τι αξίζεις και πως πρέπει να αγαπηθείς. Όσο για εσένα, μην πολυκαμαρώνεις. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται και σερβίρεται κρύο.
Γράφει η Στέλλα Σαλέπη
