Λατρεύω τις σχέσεις.
Λατρεύω τους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι και δε φοβούνται να το δείξουν. Που έχουν τα κότσια να απαρνηθούν την απόλυτη ανεξαρτησία και να βάλουν έναν άλλο άνθρωπο στη ζωή τους.
Γιατί θέλει αλήθεια πολύ τσαγανό για κάτι τέτοιο.Θέλει μαγκιά να αλλάξεις τα πάντα σου για να κάνεις θέση στον έρωτά σου.
Να δεχτείς πως πλέον είστε δύο κι όχι ένας. Πως θα πρέπει να υπολογίζεις ανάγκες κι επιθυμίες που δεν είναι δικές σου. Υπάρχει εκείνος. Και θέλεις να υπάρχει. Εσύ τον ονομάτισες έρωτα και τώρα πρέπει να πράξεις τα δέοντα.
Σε τρομάζουν; Νιώθεις πως χάνεις την αυτονομία; Την αυτάρκεια; Την ελευθερία;
Και πολύ καλά κάνεις και τα χάνεις.
Η σχέση, μάτια μου, σου επαναπροσδιορίζει τα πάντα.
Σου αλλάζει όσα ήξερες μέχρι εκείνη την ώρα και στα συλλαβίζει ξανά. Καινούρια…
Εσύ είσαι πάλι. Αλλά όχι μόνος… Υπολογίζεις, μετράς, σέβεσαι. Μα δεν αποφασίζεις.
Αποφασίζετε…Μαζί…
Είναι ωραίο να μοιράζεσαι. Είναι ωραίο πράγματα που έκανες μόνος, πλέον να τα κάνεις μαζί.
Αυτό το “μαζί” είναι το ομορφότερο δώρο που μπορεί να χαριστεί ποτέ στον άνθρωπο. Πάει αντάμα με την πληρότητα και τη γαλήνη του ότι δεν είσαι μόνος.
Όχι δεν είσαι μόνος. Κι έρχονται ώρες που απορείς γιατί κάποτε υπήρξες. Απορείς πόσα πολλά έκανες μοναχός που τώρα δε διανοείσαι καν πως δε θα κάνετε παρέα.
Κι άλλα που σου φαινόταν βουνό, πως τώρα γίνονται παιχνίδι.
Μεγάλη υπόθεση να ανοίγεις την καρδιά σου. Να γράφεις πάνω της όνομα αγαπημένο και να λες “ας τη μοιραστούμε”.
Ρίσκο θα μου πεις. Πάντα θα σέρνονται οι ίσκιοι των παλιών πληγών και οι φόβοι πως μπορεί να ξανανοίξουν. Ή ακόμη χειρότερα να γίνουν περισσότερες.
Αλλά πως να τη ζήσεις τη ζωή σε προστατευτικό κουκούλι, μου λες;
Πόσο να αποστασιοποιηθείς από τον άλλο; Σαν χτυπά η καρδούλα σου για πάρτη του, σαν όλο το είναι σου τον ζητά, μπορείς να μείνεις σε απόσταση;
Κι αν μείνεις, τι θα καταφέρεις;
Ζωή μισή. Ανέραστη, ανάλατη, αδιάφορη.
Ο έρωτας θέλει να τον τολμάς και η σχέση να την εμπιστεύεσαι. Να ανοίγεσαι και να τη ζεις.
Να λες στον άλλο “Οι παντόφλες που σου πήρα είναι κάτω από το κρεβάτι και η οδοντόβουρτσα σου στο μπάνιο” και να ξέρει πως του έκανες χώρο.
Κι ας φρικάρει. Κι ας φρικάρεις κι εσύ μαζί του.
Μοιράσου τη ζωή σου. Κάνε χώρο στον άλλο να απλωθεί. Και μη φοβάσαι αν θα το μετανιώσεις.
Μη φοβάσαι ότι μπορεί να ξημερώσει μέρα που ο χώρος σου θα μείνεις κενός, δίχως εκείνον.
Παλεύεται με το φόβο η ζωή;
Θα σου πω εγώ κι ας μην είμαι παντογνώστης.
Όχι δεν παλεύεται. Δεν περνά η ρημάδα, μόνο σέρνεται.
Γι’αυτό ξέχνα τις δεύτερες σκέψεις και ζήσε το.
Κι ό,τι γίνει.
Τουλάχιστον, όποια κι αν είναι η κατάληξη δε θα έχεις κανένα “αν” να σε βασανίζει.
Της Στεύης Τσούτση.
Πηγή
