Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που ερωτεύονται. Που κάνουν όνειρα κι ευχές, όταν ένα αστέρι πέφτει. Που μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, να σου χαμογελάσουν. Που δε φοβούνται να ρισκάρουν. Που τολμάνε να ξεβολευτούν.
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που ερωτεύονται. Που ακούν το αγαπημένο τους τραγούδι και δακρύζουν. Που διαβάζουν ποίηση. Που κάνουν σφιχτές αγκαλιές. Που δε φοβούνται τις αγκαλιές. Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που ερωτεύονται. Που λένε “ήθελα απλά να σ’ ακούσω. Γι’ αυτό πήρα”. Που ζητάνε συγγνώμη. Που προσπαθούν. Που δε στέκονται στη “βιτρίνα”.
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που βρίσκουν χρόνο. Που ξέρουν τον τρόπο. Που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες. Που είναι παρόντες, ακόμη κι όταν λείπουν. Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που χαϊδεύουν χέρια. Που τρέμει η φωνή τους. Που μιλάνε ψιθυριστά στο αυτί. Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που ερωτεύονται…
Κι είμαι μ’ αυτούς. Είμαι γι’ αυτούς.
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
