Εκεί μετά τα σαράντα η ζωή αρχίζει να έχει διαφορετική γεύση. Οι άνθρωποι αποκτούν άλλη αξία. Και κάθε στιγμή που περνάει αποκτά άλλη υπόσταση και διαφορετική βαρύτητα.
Μπορείς πια να εκφράζεις τη γνώμη σου πιο ελεύθερα και να διεκδικείς πιο δυναμικά αυτά που επιθυμείς. Χωρίς περιττούς φόβους και δεύτερες σκέψεις. Μπορείς να βλέπεις πιο καθαρά, να αξιολογείς και να απορρίπτεις με μεγαλύτερη ευκολία. Όχι γιατί έγινες ξαφνικά πιο έξυπνος. Απλά και μόνο επειδή έχεις περάσει πια το σημείο, που όλα μέσα σου είναι ανακατεμένα. Έχεις ζήσει, έχεις φάει τα χαστούκια σου, έχεις πλέον αποκτήσει την ικανότητα να κρίνεις κι έχεις βαρεθεί να νερώνεις συνέχεια το κρασί σου. Έχεις πληγώσει κι έχεις πληγωθεί, έχεις κλάψει κι έχεις γελάσει, έχεις αγαπήσει κι έχεις πάρει αγάπη, έχεις ζήσει απώλειες κι έχεις κατασταλάξει πια στα πράγματα που αξίζουν να δίνεις την προσοχή σου.
Είσαι αρκετά μεγάλος, αλλά μπορείς ακόμα να νιώθεις παιδί. Είσαι αρκετά ώριμος, αλλά δε σου λείπει η διάθεση να εξερευνήσεις κι άλλο τη ζωή. Κάθε ρυτίδα σου είναι και μια ιστορία και κάθε ιστορία σου είναι ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου. Κοιτάς το παρελθόν και είσαι πλέον ικανός να καταλάβεις τα λάθη σου και τα σωστά σου. Διαλέγεις πια με προσοχή, ποιοι μένουν δίπλα σου. Ξεκαθαρίζεις απλά τις σχέσεις σου, χωρίς άσκοπους μελοδραματισμούς. Με προτεραιότητα τον εαυτό σου και όχι τι θα πουν οι άλλοι.
Η αγάπη που έχεις μέσα σου, είναι πια ουσιαστική και ολοκληρωτική. Μπορεί να μοιραστεί σε πολλά διαφορετικά κομμάτια, να πολλαπλασιαστεί και να ανθίσει με τρόπους που δε φανταζόσουν πως υπάρχουν. Μπορείς να φύγεις απ’ αυτά που σε καταπιέζουν. Να κλείσεις πόρτες πίσω σου, χωρίς τις τύψεις που είχες παλιά. Γιατί έχεις πια αντιληφθεί πως η ζωή είναι μικρή, πολύτιμη, ανεκτίμητο δώρο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στην παραβιάζει και να την αναστατώνει, χωρίς την άδεια σου.
Πλέον απολαμβάνεις τη μοναξιά σου, την παρέα σου με σένα. Έχεις γίνει πια ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου και ο πιο αυστηρός κριτής του. Αγαπάς τη σιωπή και τις ανεκτίμητες στιγμές που περνάς με τις αναμνήσεις σου. Και πάνω απ’ όλα, έχεις πια φτάσει σε ένα κομβικό σημείο που δεν είναι ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά, για να κάνεις νέες αρχές και να επαναπροσδιορίσεις τα πραγματικά σου θέλω. Ακόμα και να ξαναπαλέψεις για όνειρα, που δεν έχεις προλάβει να ολοκληρώσεις.
Εκεί μετά τα σαράντα οι πόρτες είναι ακόμα ανοιχτές και είναι στο χέρι σου να αξιοποιήσεις μνήμες και εμπειρίες, ώστε να προχωρήσεις πάνω σε νέες βάσεις. Με μεγαλύτερη αντίληψη, με αυξημένη διαίσθηση και αυτοπεποίθηση, μπορείς να αντιμετωπίσεις πιο ορθά όποιον σε πλησιάζει και να αποφασίσεις αν τον δέχεσαι ή όχι. Και με μια γλυκόπικρη επιθυμία, έχεις τη δύναμη ακόμα να προσπαθήσεις να κρατήσεις στα χέρια σου όσα η μοίρα σου στέρησε.
Έχεις ήδη πληρώσει την προκαταβολή σου για το ταξίδι της ζωής γι αυτό και αξίζει να ζήσεις λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο θαρραλέα, απαλλαγμένος από δειλίες και μεγάλους ενδοιασμούς. Μην ξεχνάς, οι αποτυχίες και οι στεναχώριες σε έχουν ωριμάσει, τις έχεις ήδη γευτεί, άρα αξίζει το ρίσκο να μην αφήσεις κι άλλα ζητούμενα στη μέση. Η κάθε νίκη, το κάθε χαμόγελο, ο κάθε άνθρωπος, που από δω και πέρα θα κερδίσεις, θα έχουν διπλή αξία. Γιατί πια, όσο κι αν ακουστεί εγωιστικό, μεγάλωσες αρκετά και εφόσον δεν βλάπτεις κανέναν, έχεις το δικαίωμα να ζητάς την άδεια μόνο απ’ τον εαυτό σου. Κι όσα πετύχεις θα οφείλονται όλα σε προσωπική και μόνο προσπάθεια, σεβόμενος πάντα αυτούς που σε συντροφεύουν. Που ξέρεις; Ίσως τα καλύτερα να έρχονται και σίγουρα μπορείς πια να τα βιώσεις πιο ολοκληρωμένα και πιο ώριμα.
Γράφει η Λιάνα
