Ας κοιμηθούμε λίγο ακόμα ήρεμοι πως όλα είναι καλά.
Η γη γυρίζει και πετάει σπίθες από τη μια άκρη της στην άλλη. Σπίθες που δημιουργήσαμε εμείς.
Ο κόσμος ματώνει, χάνεται, εξατμίζεται και εμείς είμαστε απλοί παρατηρητές του.
Έτσι αποχαυνωμένοι στα τετράγωνα κουτιά μας κοιτώντας έναν ψεύτικο κόσμο από πλαστικό, δημιουργώντας ένα κόσμο από πλαστικό.
Φυτεύουμε γόπες στη γη αντί για καρπούς, ανάβουμε φωτιές αντί να ρίχνουμε νερό για να τη δροσίσουμε.
Και μετά από όλα αυτά;
Μετά περιμένουμε να μας δώσει αέρα για να ζήσουμε.
Όταν το μόνο οξυγόνο που έχει απομείνει το κάναμε μπετό και σίδερο.
Όταν σκοτώνουμε, κάθε ημέρα που περνάει, κάθε τι μικρό που γεννιέται και προσπαθεί να μεγαλώσει πάνω σε ετούτη την έρμη γη.
Κάνουμε άμβλωση σε ότι πάει να γεννήσει γιατί τάχα μας πειράζει. Δεν μπορούμε αλλιώς γιατί πως θα γεμίσουμε με ακόμα πιο πολλά άψυχα κτίρια τον κόσμο; Πως θα φτιάξουμε ακόμα πιο πολλά άψυχα κουτιά;
Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει ακόμα πως τα χρόνια περνάνε και η γη αρχίζει να μας εκδικείται.
Μέχρι πόσο αδελφέ θα πατάς επάνω της, θα της παίρνεις τα παιδιά που γεννάει και εκείνη θα σου δίνει απλόχερα όλα εκείνα που ζητάς για να ζήσεις.
Μα σου τα έδινε δίχως να ζητήσει και εσύ τη βίαζες μέρα με την ημέρα λες και την τιμωρούσες για το δώρο που σου έδινε, το δώρο που λέγεται ζωή.
Για το οξυγόνο που σου δίνει δίχως να ζητήσει τίποτα παρά μόνο λίγο νερό.
Για τους καρπούς που γεννάει για να φας εσύ ώστε να ζήσεις.
Για το νερό που σου δίνει για να ξεδιψάσεις.
Μα υπάρχει τίποτα ομορφότερο από τα αγαθά που σου δίνει η φύση;
Σου τα δίνει απλόχερα και εσύ το μόνο που κάνεις είναι να την τιμωρείς.
Έφτασε η ώρα της! Η ώρα που θα πάρει το νεογέννητο και απάτητο χώμα της πίσω.
Σεισμοί, θάνατοι, καμένα δάση, εξαφάνιση μοναδικών ζώων, αλλαγή κλιματική. Είναι σαν να προσπαθεί κάτι να μας πει αλλά εμείς εκεί με τα αυτιά μας κλειστά, το χαβά μας ώστε να τα καταστρέψουμε όλα.
Θα θελήσουμε κάποια στιγμή να γυρίσουμε πίσω τη φύση αλλά θα είναι πολύ αργά.
Θα τα έχει καταστρέψει όλα η απληστία μας και η γη δεν θα μας δίνει πια τίποτα παρά μόνο θα μας τιμωρεί.
Ήδη το κάνει.
Ας ξυπνήσουμε όσο είναι καιρός μπας και σώσουμε τους εαυτούς μας από ετούτο το μεγάλο πανήγυρι.
Η γη ακόμα θα προσπαθεί μαζί μας εάν εμείς το θελήσουμε…
Ας κοιμηθούμε ήσυχα, όλα χάνονται όπως ακριβώς το θελήσαμε.
Καληνύχτα κόσμε.
Ραντεβού στην αντίπερα όχθη της φαντασίας μας.
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
