Ο φόβος για το θάνατο είναι ίσως ο μόνος που υπάρχει είτε λιγότερο είτε περισσότερο μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κανένα άλλο ζήτημα δεν απασχόλησε τόσο πολύ την ανθρώπινη νόηση, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τα θρησκευτικά κείμενα από το ακανθώδες πρόβλημα του θανάτου.
Με τη λέξη θάνατος περιγράφουμε την παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που καθιστούν έναν άνθρωπο, μία οντότητα ζωντανή. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχουν διατυπωθεί ποικίλες απόψεις για το θάνατο και το φόβο που δημιουργεί η ύπαρξή του.
Ο Πλάτωνας δε δίστασε να δώσει τον ορισμό της φιλοσοφίας ως ‘’μία μελέτη επάνω στο δικό μας θάνατο’’. Ο Επίκουρος απέρριπτε τη μετά θάνατον ζωή και μας συμβούλευε να μην τον φοβόμαστε διότι όταν εμείς ζούμε εκείνος είναι μακριά από εμάς και όταν εκείνος έρθει εμείς δε θα είμαστε εκεί.
Ο Σωκράτης πίστευε στην αθανασία της ψυχής και δε φοβήθηκε να πιει το ξακουστό κώνειο. Ο Σοπενχάουερ χαρακτήριζε το θάνατο ως μία λύτρωση από μία ζωή γεμάτη έγνοιες, πίκρες και βάσανα. Οι μεγάλες θρησκείες καλλιέργησαν το πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή και την πίστη για την αθανασία της ψυχής. Φυσικά , ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προσωπικό πιστεύω και μπορεί να αντλεί πίστη και αισιοδοξία από αυτό.
Προσωπικά, δε με φοβίζει τόσο ο θάνατος όσο μία ανεπαρκής ζωή. Δε με τρομάζει τίποτα περισσότερο από το να μην απολαμβάνω το δώρο της ζωής φοβούμενη το θάνατο. Το σημαντικό είναι να ζήσουμε στο έπακρο την όμορφη αυτή ζωή που μας δόθηκε, να την ομορφύνουμε και να βρούμε το νόημά της προσπαθώντας κάθε μέρα να κάνουμε τον κόσμο γύρω μας καλύτερο. Με φοβίζει λοιπόν περισσότερο μία ζωή που δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, μία ανεπαρκής ζωή, παρά ο θάνατος.
Είμαστε τυχεροί διότι κερδίσαμε τη λοταρία της γέννησης εντελώς τυχαία. Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τόσο πολύ την επιστροφή μας σε εκείνη την κατάσταση από την οποία τυχαία αναδυθήκαμε;
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Πηγή
