Γιατί δεν έκανα αυτό που μου ζήτησε η φίλη μου; Θα μπορούσα να τη βοηθήσω, αλλά δεν το έκανα. Γιατί; Γιατί;
Αχ αυτά τα «γιατί» που βασανίζουν αδυσώπητα και ανελέητα το μυαλό. Που μας υπενθυμίζουν, ξανά και ξανά, τι δεν κάναμε ή τι κάναμε. Αααχ αυτά τα «γιατί»…
Ήμουν και συνεχίζω να είμαι οπαδός του «κάνε αυτό που είναι να κάνεις, πες αυτό που νιώθεις, μην αφήνεις το χρόνο να περάσει». Και του αντίθετου βεβαίως. Μην κάνεις κάτι αν δεν μπορείς εκείνη τη στιγμή, μη ζοριστείς για κανέναν αν πιστεύεις ότι αυτό θα σε πάει πίσω.
Πόσες φορές δε σκέφτηκα, στο παρελθόν,ξανά και ξανά, αναπολώντας τι έπρεπε να κάνω διαφορετικό και τι όχι, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου… Πάντα κατέληγα, όμως, στο ότι για να κάνω τότε εκείνο που έκανα ή είπα, πάει να πει ότι εκείνη τη στιγμή εκείνο ήταν το σωστό για μένα. Τι νόημα έχει να αναρωτιέμαι και να τριβελίζω το μυαλό μου;
Μερικές φορές το ερμήνευα ως ενοχή, αντί απλώς για προσωπική μου ανάγκη! Αυτό έχει καταβολές αλλού, αλλά δεν είναι της παρούσης. Ένιωθα ότι μάλλον έπρεπε να σκιστώ να βοηθήσω τότε κάποιον και ένιωθα άσχημα που δεν το έκανα. Γιατί αν δεν το έκανα τότε μήπως δε θα ήμουν καλός άνθρωπος;
Δεν ήταν έτσι, το καταλάβαινα μετά που το σκεφτόμουν ψύχραιμα. Ό,τι δεν έκανα, δεν ήθελα να το κάνω ή δεν μπορούσα! Οπότε «φώναζα» στο μυαλό μου «σταμάτα» γιατί ενοχοποιούνταν το σώμα μου και αυτό αντιδρούσε!
Το να μη ζω με ενοχή, σημαίνει ότι ζω με τον δικό μου ηθικό κώδικα και όχι των άλλων. Το να παραδεχτώ λοιπόν ότι έχω τις δικές μου ανάγκες πιο πάνω από αυτές των άλλων δε με καθιστά ούτε κακό άνθρωπο, ούτε εγωίστρια. Με καθιστά ελεύθερο άνθρωπο!
Της Κατερίνας Τσαμπά.
αναπνοές
