Πρέπει πού και πού να καθαρίζει η ψυχή μας. Καλό κάνει να κλαίμε. Καλό κάνει να βουρκώνουμε. Κι αυτό δεν είναι σημάδι αδυναμίας, είναι αντίθετα σημάδι πως έμεινες δυνατός μέχρι εκεί που σε έπαιρνε.
Ό,τι κρατάμε μέσα μας, βγαίνει απ’ τα μάτια μας. Όπως κυλάει μέσα μας το αίμα, το νερό, χρήσιμες και τοξικές ουσίες, έτσι γίνεται και με τα συναισθήματα. Εκφράζονται με αντιδράσεις και κυκλοφορούν παντού μέσα σου αδιάκοπα. Κι όταν πια έχεις υπερφορτώσει τον οργανισμό σου από αυτά, εκείνα θα βρουν τρόπο να αποδράσουν.
Δε μιλάμε πλέον, ακριβώς γιατί μπορούμε να ελέγξουμε το στόμα μας και να το κλείσουμε. Κλαίμε όμως. Γιατί τα μάτια μας αναγκαστικά θα ανοιγοκλείσουν. Και στην πρώτη τους κίνηση, όταν όλα αυτά που κρατάς μέσα σου κοντεύουν να εκραγούν, θα αρχίσουν να βουρκώνουν.
Χιλιοειπωμένο είναι κι όμως διαπιστωμένο: τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής. Κρατάμε μέσα μας τόσα πολλά, είμαστε πλέον τόσο κλειστοί κι εγωιστές που τα λάθη μας, οι ανασφάλειές μας, τα πάθη μας, οι φόβοι μας, οι λύπες κι οι χαρές μας δε μοιράζονται συχνά με άλλους. Όμως στα μάτια τα βλέπεις όλα, επειδή κι εκείνα τα βλέπουν όλα.
Είναι πανόπτες του μέσα σου τα μάτια και δεν μπορείς να συγκρατηθείς στα ξεσπάσματά τους. Κάθε δάκρυ είναι μια στάλα συναισθήματος και κάθε βλέμμα ένας ωκεανός από αυτά. Κι όσο πιο πολύ τα πιέζεις μέσα σου, με τόσο περισσότερη δύναμη θα βγουν προς τα έξω.
Κλείνεις σφιχτά τα μάτια κι επιτρέπεις στα δάκρυα να μιλήσουν για σένα. Εσύ υλοποιείς βουβά το ξέσπασμά σου κι έτσι απλά ξεγυμνώνεσαι. Χωρίς να πεις τίποτα, χωρίς να χρειαστεί καμία άλλη κίνηση. Σε μια σχεδόν αδρανή κατάσταση όπου ο λυγμός μόνο μπορεί να σπάσει τη σιωπή, εκεί είναι που φανερώνεται η καταπιεσμένη σου αλήθεια.
Δεν κρύβεσαι απ’ το βλέμμα όσο και να προσποιείσαι. Όποιος σε ξέρει, καταλαβαίνει. Δεν κρύβεσαι απ’ τα κόκκινα και πρησμένα μάτια κι ακόμη και αυτός που δε σε ξέρει, επίσης θα καταλάβει. Είναι ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας της γλώσσας του σώματος που ποτέ δεν πέφτει έξω.
Δεν πρόκειται όμως για ένα απλό «σκουπιδάκι» στο μάτι. Είναι ένας τόνος από σκουπίδια μέσα στην ψυχή σου που πρέπει κάπως να ξεφορτωθείς πριν σαπίσεις. Είναι σαν το κάθε σου δάκρυ να αντιστοιχεί σε κάθε κομμάτι της σπασμένης σου καρδιάς ή του παζλ του μυαλού σου. Κι όταν επιτέλους τα ξεφορτωθείς όλα, θα είσαι σε θέση να δημιουργήσεις καινούργια.
Όση προσπάθεια και να καταβάλεις να κρυφτείς, πάντα τα μάτια θα σε προδίδουν. Γι’ αυτό να κλαις για να σε καταλαβαίνουν χωρίς πολλά λόγια. Γι’ αυτό να κλαις για να ανακουφιστείς επιτέλους, να αδειάσεις, να μείνεις κενός για λίγο, γιατί κι αυτό καλό κάνει.
Μέσα σου δεν μπορείς να τα κρατήσεις όλα για πάντα, μέσα σου δε θα μείνει τίποτα για όσο καιρό επιλέγεις εσύ. Εκφράσου με τους δικούς σου καθρέπτες, είναι ο πιο εξευγενισμένος τρόπος. Εκφράσου με το δικό σου βλέμμα, είναι ο πιο δικός σου τρόπος να το κάνεις.
Μη στερείς απ’ τον εαυτό σου αυτή τη λύτρωση. Έτσι κι αλλιώς, άμυνες δεν υπάρχουν σε αυτό. Όταν αποφασίσουν τα μάτια σου πως ήρθε η ώρα να καθαρίσουν την ψυχή σου, είσαι απλά αδύναμος. Γι’ αυτό παραδώσου άνευ όρων και χωρίς αναστολές.
Γράφει η Έλλη Β. Ζάχου
Πηγή
