Μην ξοδεύεις το χρόνο μας, δεν είναι απεριόριστος.
Δεν μας τον χάρισε κανείς κι εμείς φερόμαστε σαν να μας ανήκει.
Δεν μας ανήκει, είναι δανεικός.
Είναι δανεικός από τα χαμόγελα που δεν μας φωτίζουν.
Είναι δανεικός από τις καλημέρες που δεν λέμε.
Είναι δανεικός από τις αγκαλιές που στερούμαστε.
Είναι δανείκός από το επόμενο φιλί που χαραμίζουμε..
Είναι δανεικός από όσα νιώθουμε χωρίς να λέμε.
Βλέπεις είναι καλό να έχεις όσα επιθυμείς, μα είναι ευλογία να θέλεις αυτό που έχεις.
Κι εμείς χαραμιζόμαστε σε ένα παιχνίδι εγωισμού.
Θέλω.
Και τα θέλω μου είναι χωρίς εκπτώσεις καιρό τώρα..
Και οι δικαιολογίες, έχουν κι αυτές εξαντληθεί.
Δεν έχει άλλο φόβο. Δεν έχει άλλο τρόπο.
Έχει ένα ρίσκο κι ένα πάμε..
Όπως.. χωρίς τίποτα τέλειο κι ιδανικό!
Χωρίς ευνοϊκές συνθήκες..
Πάμε, ακούς;
Γιατί ο χρόνος τελειώνει και δεν έχει δεύτερο ημίχρονο αυτό το παιχνίδι.
Δεν έχει επανάληψη. Δεν έχει πρόβα.
Έχει ένα εδώ, κι ένα “τώρα”.
Ένα “μου λείπεις” κι ένα “είμαι εδώ”.
Χωρίς εξηγήσεις.
Οι εξηγήσεις δεν ήταν ποτέ για εμάς.
Δεν χρειάστηκαν ποτέ. Ξέραμε, από την αρχή.
Μόνο που δεν θέλω να τελειώσει ο χρόνος στην κλεψύδρα και να δω το τέλος..
Θέλω να το ζήσω.. ακούς;
Αλήθεια, εσένα, ποιος σου υπέγραψε το συμβόλαιο με το χρόνο;
Το δικό μου είναι ανυπόγραφο να ξέρεις..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
