Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να καλύψεις τα ίχνη σου, χωρίς να σε ρωτήσει τι και πώς. Αν ποτέ νοιώσεις έτοιμος να συζητήσεις μαζί του το τι έγινε, τότε θα είναι εκεί. Μόνο για να σε ακούσει. Χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σου δώσει συμβουλές, παρά μόνο αν το ζητήσεις εσύ.
Ο αληθινός φίλος θα σε βοηθήσει να κολυμπήσεις και στα ρηχά αλλά και στα βαθιά. Ίσως κολυμπάει πίσω σου, ή λίγο πιο μακριά από εσένα. Αλλά όταν έχεις έναν τέτοιο φίλο, δεν φοβάσαι ότι θα πνιγείς. Δεν φοβάσαι την τρικυμία, ούτε την θάλασσα. Ξέρεις να επιπλέεις, μαθαίνεις να κολυμπάς.
Ο αληθινός φίλος έχει τεράστιες φτερούγες, που συνήθως είναι κλειστές. Όταν όμως πραγματικά τις χρειαστείς, γίνονται τόσο μεγάλες, που σε κλείνουν μέσα και σε προστατεύουν από κάθε κακουχία. Ο αληθινός φίλος έχει μεγάλα δάχτυλα και μακριά χέρια. Σε κάθε δυσκολία σου, σε κάθε στραβοπάτημα σου, ανοίγει τα χέρια για μια μεγάλη αγκαλιά και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά σου, για να νοιώσεις την ζεστασιά του.
Ο αληθινός φίλος αντέχει στην σιωπή, καταλαβαίνει την οργή, νοιώθει τον θυμό, αγαπάει την απογοήτευση και κάνει δικιά του την στεναχώρια σου. Άλλωστε, όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις, την λύπη, αυτή μικραίνει, γίνεται ανήμπορη, ώσπου χάνεται τελείως.
Ο αληθινός φίλος έχει στη καρδιά του φως και στη ψυχή του ασπίδα αγάπης. Σε βάζει σε ένα κύκλο, όταν αισθάνεται να έρχεται το κακό και με την ασπίδα της ψυχής του δεν αφήνει τίποτα να περάσει. Ο αληθινός φίλος καμία φορά μπορεί να πάρει το ρόλο της μαμάς. Συγχώρα τον, είναι τέτοια η αγάπη του, που φοβάται μη σε χάσει.
Αν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου, ένα φίλο καρδιάς, κρατά τον στη ζωή σου, στη καρδιά σου, σαν το μεγαλύτερο δώρο. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι και μόνο καλούδια έχεις να πάρεις από αυτούς. Δώρα ζωής λέγονται αυτοί άνθρωποι. Τυχεροί όσοι είναι δίπλα τους.
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
