Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα δείχνουν απ’ την αρχή το πως θα καταλήξουν.Μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε. Όλοι εμείς που είμαστε μέσα στο χορό, εννοώ.
Γιατί οι απ’ έξω καταλαβαίνουν περισσότερα απο εμάς. Βλέπουν όλα όσα εμείς αρνούμεθα επιμελώς να δούμε. Ακούνε αυτά που εμείς δεν αφήνουμε να φτάσουν στα αυτιά μας.
Και όλα γίνονται για να προστατεύσουμε σχέσεις και πρόσωπα που θεωρούμε πολύτιμα. Μέχρι τη στιγμή που το πολύτιμο αρχίζει να χάνει την λάμψη του και φανερωθούν τα μαύρα του σημεία.
Τότε σείεται η γη μας, τα σταθερά μας κλονίζονται. Μα πως έγινε ρωτάμε εμάς, πως και δεν το καταλάβαμε.
Επίσης μας λένε και έναν αριθμό, που συνοδεύεται με την παρακάτω πρόταση. Τόσες φορές στα είπα αλλά εσύ αρνήθηκες να με ακούσεις.
Ναι το είπε, το ξαναείπε, αλλά εμείς βρισκόμασταν στην προσπάθεια του να πετύχουμε.
Όσο ανέφεραν το τέλος οι απέξω, οι απο μέσα προσπαθούσαν το αντίθετο. Όσο μιλούσαν για το λάθος, προσπαθούσαν για το σωστό.
Η αναμενόμενη αποτυχία ήρθε! Ε και; Βουτιά ξανά στον ωκεανό κρατώντας την ανάσα.
Προσπάθεια, για όλα όσα αξίζουν, όλα όσα πρεσβεύεις. Και τα λάθη βγάζουν νόημα και ουσία.
Τα λάθη, τα πάθη και τα σωστά είναι αυτά που σε βγάζουν στον αφρό λίγο πριν την τελευταία ανάσα.
Οι αλήθειες που γυρεύεις να ανακαλύψεις σε στέλνουν να τις ψάξεις στο βυθό. Καλά κρυμμένες, αθέατες. Χρειάζεσαι κόπο και χρόνο να τις βρεις.
Στο σκοτάδι περιμένουν, να τις βγάλεις στο φως. Και όσο θα ψιθυρίζουμε τις αλήθειες, καλώντας τες κοντά μας, πάλι θα κλείνουμε τ’ αυτιά μας, σε άλλες φωνές.
Βλέπεις, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Αυτή είναι η ζωή, κάπως έτσι συνεχίζεται. Με αυτούς που μιλάνε, και τους άλλους που παραμιλάνε.
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν.
αναπνοές
