Δημιουργήσαμε την τεχνολογία και γίναμε υπόδουλοι αυτής. Τη μηχανευτήκαμε για τη διευκόλυνση της ζωής μας, και εν τέλει έγινε η ζωή μας. Αναζητούμε διαρκώς το κινητό μας, μηχανικά τις περισσότερες φορές, υποκινούμενοι από μια πλαστή ανάγκη να το έχουμε συνεχώς δίπλα, λες και μας τροφοδοτεί με οξυγόνο.
Έχουμε αγγίξει το στάδιο που δεν νοείται η παρουσία μας χωρίς τη συντροφιά του. Κι αν τύχει να το ξεχάσεις, ή να χαλάσει, νιώθεις ότι σου λείπει ένα ζωτικό μέρος του σώματός σου. Νιώθεις μια –σχεδόν- αμηχανία, να πρέπει να κυκλοφορήσεις χωρίς αυτό μαζί σου. Τόσο μικρό, ώστε να χωράει στην τσέπη σου, τόσο «μεγάλο», ώστε να χωράει η ζωή σου μέσα σ’ αυτό. Πόσο χρόνο άραγε ξοδεύεις αποβλακωμένος, μπροστά σε μια οθόνη;
Περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτώντας το κινητό σου και αγνοείς τη ζωή που περνάει από δίπλα σου. Παρατηρώ τον κόσμο στις καφετέριες, στο δρόμο, όλοι οι άνθρωποι σχεδόν φωτογραφικά όμοιοι, κολλημένοι στην οθόνη του κινητού τους. Σηκώνουν το κεφάλι τους μόνο για την καθιερωμένη selfie τους. Ζήτημα να έχουν ανταλλάξει πέντε κουβέντες. Η συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο έχει επιτυχώς αντικατασταθεί από τη συσσώρευση άψυχων γραμμάτων. Οι μόνες συνομιλίες σου, είναι με ανθρώπους ξένους, που δεν έχεις αντικρίσει ποτέ. Και δίνεις εσύ φωνή και ήχο, σε άψυχα γραπτά μηνύματα. Ξένος, ανάμεσα σε ξένους.
Βλέπω παιδικές χαρές ερημωμένες, γιατί ακόμα και το παιδικό παιχνίδι στις πλατείες και τις παιδικές χαρές, αποτελεί παρελθόν. Το κρυφτό, κυνηγητό, έχουν πλέον παραγκωνιστεί, για να λάβουν τα ηνία τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Γίναμε δεσμώτες μιας τεχνολογίας άψυχης. Σου μιλάνε και δεν ακούς, γιατί προτιμάς τη συντροφιά μιας άψυχης μηχανής. Το μόνο φως που αντικρίζεις είναι το φως της οθόνης και του φλας. Έγινε αυτοσκοπός μας η δημιουργία ενός τέλειου προφίλ στο instagram, ξεχνώντας πως πρόκειται απλά για μια εικονική πραγματικότητα. Χαμένος σε ένα κόσμο ανυπόστατο. Και δεν νοείται να πιεις καφέ πριν τον βγάλεις φωτογραφία και την ανεβάσεις. Ξαφνικά, ο μόνος τρόπος να δείξεις ότι έχεις ζωή, είναι να την προβάλεις. Έχεις μια εσωτερική ανάγκη –λόγου χάρη- να δείξεις σε όλους που πήγες διακοπές ή τι έφαγες το μεσημέρι.
Η ευεργετική προσφορά τις τεχνολογίας σε όλους τους τομείς της ζωής, είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, από ένα μέσο-σύμμαχο του ανθρώπου, έγινε ο κυρίαρχος. Χάσαμε το μέτρο και τα όρια. Βρίσκεσαι δεμένος από ένα αόρατο λουρί σε σέρνει όπου θέλει.
Έχεις σπαταλήσει τόσο χρόνο να χτίσεις την αψεγάδιαστη, εικονική ζωή σου, σε σημείο που λησμόνησες να σχεδιάσεις την πραγματική σου ζωή. Ζήσε! Γέμισε το άλμπουμ της ζωή σου με γνήσιες αναμνήσεις. Γνήσιους ανθρώπους. Περιπλανήσου στη φύση, παρέα με τους ανθρώπους σου, εμπλουτίζοντας τις εμπειρίες σου. Σε κάθε εξόρμησή σου, σε κάθε έξοδο σου, απενεργοποίησε το κινητό σου, για να έρθεις σε επαφή με απτά, αληθινά πράγματα. Ζήσε στο «τώρα» του φυσικού κόσμου, και άσε την κίβδηλη πραγματικότητα του τεχνητού κόσμου στους δειλούς.
Γράφει η Βάγια Αγγελακοπούλου
