Γράφει η Φλώρα Σπανού
Είμαι στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου και ακόμη δεν έχω βιώσει από κοινού το αίσθημα της αγάπης. Αυτό για το οποίο όλοι μιλάνε. Αυτό για το οποίο όλοι παρακαλάνε. Αυτό για το οποίο πολλοί ξεπερνούν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό για να το αποκτήσουν. Εκείνο το μαγικό συναίσθημα του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Κάποιες ευκαιρίες είχαν υπάρξει στη ζωή μου, δεν λέω, απλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τους ανοίξω την πόρτα. Ή μάλλον καταλάβαινα πως δεν ήταν αυτό που εγώ αναζητούσα. Γιατί να το έκανα άλλωστε; Απλά και μόνο για να πω ότι γνώρισα κι εγώ κάποιον και έκανα μία σχέση; Όχι, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους.
Εγώ την αγάπη την φαντάζομαι διαφορετικά. Μέσα από μιαν ιερή υπόσταση. Όπου το να θέλεις να είσαι με έναν άνθρωπο θα σημαίνει πως αυτό είναι που πραγματικά θέλεις κι όχι κάτι το οποίο το βασανίζεις και στο τέλος το πετάς στο καλάθι των αχρήστων, σαν να μην σήμαινε ποτέ τίποτα για σένα. Οπότε, λοιπόν, το να είμαι σε μία σχέση το θεωρώ κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό, βαθύ και ουσιαστικό.
Το να φτάσω να πω το «σ’ αγαπώ» σε κάποιον θα σημαίνει πως το εννοώ βαθιά και αληθινά. Μέσα από την κάθε μου λέξη. Μέσα από την κάθε μου πράξη. Θα το πω όχι μόνο για να ακουστεί αλλά και γιατί θα έχει ανάγκη το ίδιο να ελευθερωθεί .
Το «σ’ αγαπώ μου» θα είναι σαν εκείνες τις πεταλούδες που δίνουν χαρά στα μικρά παιδιά όταν τις βλέπουνε να πετάνε τριγύρω τους. Θα δώσει χαρά και πληρότητα σε εμένα αλλά και σε εκείνον που θα ακουμπήσει επάνω του.
Θέλω να γνωρίσω την αγάπη. Όχι, εκείνην την δίχως ανταπόκριση, γιατί αυτής θύμα υπήρξα και πόνεσα πολύ. Θέλω να γνωρίσω την άλλη αγάπη. Εκείνην που έχει ανταπόκριση. Εκείνη που θα μου δώσει χαρά, ελπίδα, ζωντάνια, αισιοδοξία, παιδικότητα. Να με κάνει να θέλω να ονειρευτώ ξανά, να με βγάλει από την στασιμότητα στην οποία είμαι εδώ και αρκετό καιρό. Γιατί είναι πολλές φορές αλήθεια που απελπίζομαι και σκέφτομαι πως τα χρόνια περνούν κι εγώ μένω μόνη, μόνη κοιτάζοντας τη ζωή μέσα από δανεικά γυαλιά. Είναι τότε που αισθάνομαι ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά που δεν είναι άλλο από το απελπιστικό εκείνο συναίσθημα της ζήλειας, όταν κοιτάζω τριγύρω μου τα ζευγαράκια πιασμένα χέρι με χέρι ή αγκαλιά και τότε λέω γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση; Γιατί εμένα να μην μου έχει δώσει η ζωή την ευκαιρία να αγαπηθώ;
Θέλω τόσο πολύ να γευτώ τον έpωτα στην πλήρη του μορφή. Θέλω να αγαπήσω! Θέλω να με αγαπήσουν! Γιατί αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ζωής, άλλωστε. Να μπορέσεις να βιώσεις αυτό το συναίσθημα και να το μοιραστείς μαζί με τον σύντροφό σου.
Για αυτό ρε ζωή μην μου στερείς την αγάπη!
Θέλω να γευτώ το μεγαλείο της αγάπης, να γίνω από μια απλή Σταχτοπούτα, Βασίλισσα στην καρδιά εκείνου που θα κατορθώσω να την ανοίξει για μένα στρώνοντας το δρόμο της με ροδοπέταλα μέχρι να φτάσω στο κέντρο της και να καθίσω στον θρόνο της.
Θέλω να γίνω εκείνη η μάγισσα η πλανεύτρα που θα τον πάρει στην αγκαλιά της και θα τον μαγέψει με την ομορφιά της ψυχής της.
Θέλω να γίνω εκείνη που όταν θα με κοιτάζει στα μάτια δεν θα μπορεί να μου κρυφτεί γιατί εκείνα θα μου μαρτυρούν την ατελείωτη αγάπη του για μένα.
Θέλω να γίνω η μούσα του κι εκείνος ο γλύπτης που θα σκαλίζει πόντο πόντο το κορμί μου μέχρι να εξερευνήσει την κάθε κρυφή πτυχή του.
Θέλω να γίνω η αγάπη που θα του δίνει ελπίδα ακόμη κι όταν όλα γύρω του θα έχουν βυθιστεί σε ένα μουντό και γκρίζο χρώμα.
Για αυτό ρε ζωή μην μου στερείς την αγάπη!
Είναι κάποιες φορές που αλήθεια με πιάνουν τα τρελά μου και απομακρύνομαι από όλους κι από όλα, κλεισμένη στο δικό μου το καβούκι, σκεπτόμενη όλα όσα έχω κάνει και όλα όσα δεν έχω κάνει. Και είναι τότε που έχω ανάγκη μια ζεστασιά, ένα φιλί, ένα χάδι, τότε που τα δάκρυα αναβλύζουν ξανά στο πρόσωπό μου και πιάνω τα πινέλα μου ζωγραφίζοντας επάνω στον καμβά τον πόνο της καρδιάς μου.
Είναι, όμως και κάποια πρωινά που ξυπνάω χαρούμενη και ευδιάθετη, σκεπτόμενη πως σίγουρα κάπου, κάποιος θα υπάρχει εκεί έξω και για μένα. Απλά δεν έτυχε ακόμη να συναντηθούμε ή απλά δεν ήταν η «σωστή» στιγμή. Εδώ κάποιοι βρίσκουν την αγάπη ενώ τα χρόνια έχουν περάσει. Εγώ, λοιπόν, γιατί να απελπίζομαι; Κάποια μέρα η ζωή θα μου δώσει αυτό που μου χρωστάει. Κάποια μέρα μια πεταλούδα θα πετάξει και προς τη δική μου κατεύθυνση και θα ακουμπήσει τα πολύχρωμα φτερά της πάνω μου.
Κάποια μέρα θα έρθει και για μένα η αγάπη. Έως τότε θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά.
Γιατί η ζωή είναι σίγουρα γεμάτη από εκπλήξεις και μια μέρα θα μου δώσει αυτό που μου χρωστάει.
Μιαν αγάπη!
[loveletters.gr]
