Πολύ συχνά, είτε στην προσπάθειά μας να ταιριάξουμε σε έναν καθολικής αποδοχής ορισμό του “καλού ανθρώπου” είτε επειδή έτσι νιώθουμε, υπερβάλλουμε εαυτόν κάνοντας αυτό που θέλουν οι άλλοι.
Ακούμε τους πάντες, καταχωρούμε τις ανάγκες τους και τις ιεραρχούμε με βάση μια σειρά από αντικειμενικά (ή και προσωπικά ενίοτε) κριτήρια. Ως εδώ, όλα καλά!
Το πρόβλημα προκύπτει όταν, από την ιεράρχηση αυτή, εξαιρούμε τον εαυτό μας. Όταν, δηλαδή, οι ανάγκες μας στριμώχνονται στον πάτο της “λίστας της καλοσύνης” μας και καταπιέζουμε τις δικές μας επιθυμίες για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των άλλων ώσπου αδικούμε, τελικά, εμάς τους ίδιους.
Όταν είσαι καλή με όλους, παύεις να είσαι καλή με τον εαυτό σου
Εάν βρίσκεσαι συχνά σ’ αυτήν τη θέση, να προσπαθείς να είσαι καλή με όλους βάζοντας εσένα σε δεύτερη μοίρα, είναι ώρα να το ελέγξεις και να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητές σου. Ίσως και να’ ναι αυτός ο λόγος που:
Έχεις μια αίσθηση ανικανοποίητου που σου προκαλεί θλίψη
Αφήνοντας τον εαυτό σου έξω απ’ το πλάνο σου και στηρίζοντας τους πάντες χωρίς να έχεις στήριγμα εσύ, βρίσκεσαι κάποια στιγμή να σπρώχνεις τον βράχο στην ανηφόρα αλλά να μη φτάνεις ποτέ στην κορυφή. Η Σισύφεια αυτή διαδικασία δεν έχει τέλος ούτε ενδιάμεσους σταθμούς και έτσι φτάνεις στο σημείο να μην αντλείς ικανοποίηση από πουθενά. Η θλίψη έρχεται ως επακόλουθο και ο κίνδυνος να κυριαρχήσει των συναισθημάτων σου μεγαλώνει αισθητά.
Νιώθεις διαρκώς αδικημένη
Δίνοντας το δικαίωμα στους άλλους να θεωρούν τη συμβολή σου στις προσπάθειές τους δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, αφαιρείς από το τραπέζι την έννοια της ανταπόδοσης ή την υποβαθμίζεις σε βαθμό που δε γίνεται αντιληπτή ως υποχρέωση. Δεν θες να την επιβάλεις, αλλά η επιθυμία σου για την έμπρακτη αναγνώριση της στάσης σου δεν καταλαγιάζει έτσι απλά. Το αίσθημα της αδικίας σε καταλαμβάνει και νοθεύει λίγο λίγο τη χαρά που παίρνεις προσφέροντας.
Δεν εστιάζεις στους στόχους και τα όνειρά σου
Πέρα από συναισθηματικό κεφάλαιο, όταν βάζεις τις ανάγκες των άλλων σε προτεραιότητα, είσαι υποχρεωμένη να δώσεις και πολύ από τον χρόνο σου. Ο χρόνος αυτός, όμως, είναι υπερπολύτιμος, ειδικά όταν βρίσκεσαι ακόμη στο στάδιο που παλεύεις να επιτύχεις συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα είχες ονειρευτεί. Με το χρόνο, χάνεται σταδιακά και η συγκέντρωση, βλέπεις τους στόχους σου να απομακρύνονται με κίνδυνο μια μέρα να παραιτηθείς εντελώς.
Είσαι συνέχεια κουρασμένη χωρίς προφανή λόγο
Φυσικό επακόλουθο του να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση για να ικανοποιήσεις τους γύρω σου, είναι, πέρα από τη συναισθηματική, και η σωματική κούραση. Δίνεις τα πάντα υπηρετώντας τους άλλους και ύστερα πρέπει να αντλήσεις επιπλέον δυνάμεις για να υπηρετήσεις τον εαυτό σου. Από ένα σημείο και μετά, το απόθεμά σου είναι μονίμως ελλιπές και η διάθεσή σου να κάνεις το “καλό” δεν είναι αρκετή για να το αναπληρώσει.
Όλα αυτά, οδηγούν μαθηματικά στο να αντιπαθήσεις τον εαυτό σου που δεν είναι όπως τον είχες οραματιστεί. Αν νιώθεις ότι έχεις μπει σε μια ανάλογη πορεία προς τα εκεί, κάνε μια στάση και ξανασκέψου τα πράγματα με γνώμονα εσένα και τις δικές σου ανάγκες. Αψήφησε τον φόβο σου για την εικόνα που θα σχηματίσουν οι άλλοι και επαναπροσδιόρισε τη σχέση αλληλεγγύης που επιθυμείς να έχεις με τους γύρω σου. Αυτήν τη φορά, βάλε και τον εαυτό σου σ’ εκείνους που χρειάζονται στήριγμα και απαίτησε το αν χρειαστεί. Ίσως, να ήθελαν και οι άλλοι να είναι καλοί μαζί σου, αλλά δεν τους είχες αφήσει τον χώρο.
Αγάπα τον εαυτό σου όσο αγαπάς τους άλλους και οι σχέσεις σου θα είναι πιο ανταποδοτικές και πολύ πιο ειλικρινείς.
ΠΗΓΗ
Το πρόβλημα προκύπτει όταν, από την ιεράρχηση αυτή, εξαιρούμε τον εαυτό μας. Όταν, δηλαδή, οι ανάγκες μας στριμώχνονται στον πάτο της “λίστας της καλοσύνης” μας και καταπιέζουμε τις δικές μας επιθυμίες για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των άλλων ώσπου αδικούμε, τελικά, εμάς τους ίδιους.
Όταν είσαι καλή με όλους, παύεις να είσαι καλή με τον εαυτό σου
Εάν βρίσκεσαι συχνά σ’ αυτήν τη θέση, να προσπαθείς να είσαι καλή με όλους βάζοντας εσένα σε δεύτερη μοίρα, είναι ώρα να το ελέγξεις και να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητές σου. Ίσως και να’ ναι αυτός ο λόγος που:
Έχεις μια αίσθηση ανικανοποίητου που σου προκαλεί θλίψη
Αφήνοντας τον εαυτό σου έξω απ’ το πλάνο σου και στηρίζοντας τους πάντες χωρίς να έχεις στήριγμα εσύ, βρίσκεσαι κάποια στιγμή να σπρώχνεις τον βράχο στην ανηφόρα αλλά να μη φτάνεις ποτέ στην κορυφή. Η Σισύφεια αυτή διαδικασία δεν έχει τέλος ούτε ενδιάμεσους σταθμούς και έτσι φτάνεις στο σημείο να μην αντλείς ικανοποίηση από πουθενά. Η θλίψη έρχεται ως επακόλουθο και ο κίνδυνος να κυριαρχήσει των συναισθημάτων σου μεγαλώνει αισθητά.
Νιώθεις διαρκώς αδικημένη
Δίνοντας το δικαίωμα στους άλλους να θεωρούν τη συμβολή σου στις προσπάθειές τους δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, αφαιρείς από το τραπέζι την έννοια της ανταπόδοσης ή την υποβαθμίζεις σε βαθμό που δε γίνεται αντιληπτή ως υποχρέωση. Δεν θες να την επιβάλεις, αλλά η επιθυμία σου για την έμπρακτη αναγνώριση της στάσης σου δεν καταλαγιάζει έτσι απλά. Το αίσθημα της αδικίας σε καταλαμβάνει και νοθεύει λίγο λίγο τη χαρά που παίρνεις προσφέροντας.
Δεν εστιάζεις στους στόχους και τα όνειρά σου
Πέρα από συναισθηματικό κεφάλαιο, όταν βάζεις τις ανάγκες των άλλων σε προτεραιότητα, είσαι υποχρεωμένη να δώσεις και πολύ από τον χρόνο σου. Ο χρόνος αυτός, όμως, είναι υπερπολύτιμος, ειδικά όταν βρίσκεσαι ακόμη στο στάδιο που παλεύεις να επιτύχεις συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα είχες ονειρευτεί. Με το χρόνο, χάνεται σταδιακά και η συγκέντρωση, βλέπεις τους στόχους σου να απομακρύνονται με κίνδυνο μια μέρα να παραιτηθείς εντελώς.
Είσαι συνέχεια κουρασμένη χωρίς προφανή λόγο
Φυσικό επακόλουθο του να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση για να ικανοποιήσεις τους γύρω σου, είναι, πέρα από τη συναισθηματική, και η σωματική κούραση. Δίνεις τα πάντα υπηρετώντας τους άλλους και ύστερα πρέπει να αντλήσεις επιπλέον δυνάμεις για να υπηρετήσεις τον εαυτό σου. Από ένα σημείο και μετά, το απόθεμά σου είναι μονίμως ελλιπές και η διάθεσή σου να κάνεις το “καλό” δεν είναι αρκετή για να το αναπληρώσει.
Όλα αυτά, οδηγούν μαθηματικά στο να αντιπαθήσεις τον εαυτό σου που δεν είναι όπως τον είχες οραματιστεί. Αν νιώθεις ότι έχεις μπει σε μια ανάλογη πορεία προς τα εκεί, κάνε μια στάση και ξανασκέψου τα πράγματα με γνώμονα εσένα και τις δικές σου ανάγκες. Αψήφησε τον φόβο σου για την εικόνα που θα σχηματίσουν οι άλλοι και επαναπροσδιόρισε τη σχέση αλληλεγγύης που επιθυμείς να έχεις με τους γύρω σου. Αυτήν τη φορά, βάλε και τον εαυτό σου σ’ εκείνους που χρειάζονται στήριγμα και απαίτησε το αν χρειαστεί. Ίσως, να ήθελαν και οι άλλοι να είναι καλοί μαζί σου, αλλά δεν τους είχες αφήσει τον χώρο.
Αγάπα τον εαυτό σου όσο αγαπάς τους άλλους και οι σχέσεις σου θα είναι πιο ανταποδοτικές και πολύ πιο ειλικρινείς.
ΠΗΓΗ
