Έσπασα το μυαλό μου να σκεφτώ από πού ξέρω την κοπέλα στο απέναντι τραπέζι. Απ’ το σχολείο; Όχι. Απ’ τις σπουδές; Ούτε. Από κοινή παρέα; Δε νομίζω. Και τρώω φλασιά. Απ’ το Instagram την ξέρω.
«Ρεζίλι γίναμε» σκέφτομαι. Τώρα να χαιρετήσω; Θεωρείται πως ξέρεις κάποιον αν τον ξέρεις απλά μέσω των social media; Κι αν θεωρείται ότι τον ξέρεις, του μιλάς όταν τον βλέπεις; Χαιρετάς; Ρωτάς τι κάνει; «Διαδικτυακοί φίλοι» δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις, αφού δεν είναι φιλία με την έννοια της λέξης.
Ή μήπως είναι; Μήπως το like στις μέρες μας κατάντησε να ‘ναι ένας τρόπος να ‘σαι φίλος με τον άλλο; Μήπως κατάντησε ένα μέσο αναγνώρισης κι αποδοχής; Μήπως με το να πατάμε καρδούλες σε φωτογραφίες ανθρώπων έμμεσα δείχνουμε ότι τους συμπαθούμε;
Οκ. Μπορεί. Μα είναι κάπως διφορούμενο, δεν είναι; Εγώ πατάω like και σε κόσμο που δεν πολυξέρω ή που δεν πολυσυμπαθώ. Όχι για να δείξω ή να κερδίσω κάτι, αλλά επειδή το like μου δε σημαίνει και τίποτα, ή μήπως σημαίνει για τους άλλους και θα πρέπει από ‘δω και μπρος να σκέφτομαι καλύτερα πριν αφήνω την καρδούλα μου σε ξένα προφίλ;
Κι όμως, αν το καλοσκεφτούμε, στο 2019 τα social media επηρεάζουν σε τόσο υπερβολικό βαθμό τη ζωή μας που τρωγόμαστε να καταλάβουμε γιατί κάποιος δε δέχτηκε το αίτημα φιλίας μας, γιατί έχει καιρό να μας πατήσει like ή γιατί δε βλέπει πια τα stories μας. Και να το ερώτημα που δημιουργείται: Είμαστε πράγματι φίλοι με τους φίλους μας απ’ τα social media; Όταν τους δούμε έξω θα χαιρετήσουμε ή θα κοιτάξουμε αμήχανα με βλέμματα που φωνάζουν «από κάπου σε ξέρω, ίσως κι απ’ το Instagram, αλλά δεν πρόκειται να σου μιλήσω γιατί αυτό είναι κάπως παράξενο»;
Σύγχρονες εποχές, σύγχρονες απορίες, συγχυσμένες σχέσεις και φιλίες, συγχυσμένες κοινωνικές συμπεριφορές και μπερδεμένες καταστάσεις. Καλώς όρισες στον κόσμο των millennials! Κι αν σου ακούγονται παράξενα τα ερωτηματικά τους, κι αν το θεωρείς απλό να αποφασίσεις αν θα μιλήσεις σε κάποιον στον έξω κόσμο, πάμε μια βόλτα στο κινητό ενός millennial να δεις που θα μπερδευτείς κι εσύ ο ίδιος.
Τρέχουν οι εικόνες, οι πρώην, οι νυν, κάποιος που ένα φεγγάρι αγάπησε, μία κοπελίτσα που μισεί, η άλλη που ντύνεται μοδάτα κι ο άλλος που δε σταματά να ποστάρει τα πιάτα που τρώει, οι σελίδες με ρούχα και γρήγορα αυτοκίνητα που ακολουθεί, τα μηνύματα που πρέπει να απαντήσει, οι συναντήσεις που ακυρώνονται και κανονίζονται ξανά η μία μετά την άλλη, τα memes που είναι παντού, το μήνυμα του μαλάκα και το μήνυμα του μεγαλύτερου μαλάκα, το μήνυμα της γκόμενας και το μήνυμα της σχέσης.
Προφανώς μπέρδεμα. Αν το νιώθεις, χαιρέτα με, αν πάλι όχι, δε θα τα βάψω μαύρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποτε πρέπει να κοιτάξουμε να φτιάξουμε τις σχέσεις μας, να μοιραζόμαστε αληθινό χρόνο κι όχι μηνύματα σε μια ψηφιακή οθόνη, να μοιραζόμαστε burgers σε παραλίες με ήλιο και δυο μπουκαλάκια μπίρα, να χαιρετάμε όσους ξέρουμε κι ας μη θυμόμαστε από πού, να μοιραζόμαστε εικόνες πραγματικές, εικόνες που τις βλέπουμε μπροστά μας ακούγοντας την ανάσα του δίπλα μας.
Όλα καλά με το like στη φωτογραφία, μα στο δρόμο για τη δουλειά θα προτιμούσα να μου φωνάξεις «καλημέρα» απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
via
