Θυμάσαι εκείνη τη συζήτηση που κάναμε προχθές; Τις συμβουλές που μου έδινες ακόμη κι όταν δεν ήθελα να σε ακούσω; Θυμάσαι τα βράδια που μιλούσαμε ασταμάτητα -μέχρι που ξεπρόβαλε ο ήλιος κι αναγκαζόμασταν να κοιμηθούμε; Όλα αυτά αποτελούν ώρες· ώρες που πέρασες με εμένα, για εμένα. Κι ίσως να ήταν απλώς μια ευχαρίστηση για σένα, ωστόσο για μένα ήταν πολλά παραπάνω.
Θυμάσαι το ταξίδι που πήγαμε ή την εκδρομή μας; Αυτά αποτελούν κι άλλες πολύτιμες ώρες στο ημερολόγιο της ζωής μου. Θυμάσαι τότε που με παρηγορούσες -κι εγώ δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω; Πρόσθεσες ακόμη μερικές όμορφες αναμνήσεις μέσα μου, που είναι σίγουρο πως θα μείνουν στην ψυχή μου. Στιγμές που δε θα εγκαταλείψουν τις αναμνήσεις μου.
Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου έπαιρνα αντικείμενα. Ξέρεις, αντικείμενα που ονομάζουμε δώρα κι η αξία τους είναι τυλιγμένη σε ένα φανταχτερό κουτί. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσοι άνθρωποι μου έχουν φέρει αντικείμενα -ως δώρα- και δεν μπορώ σαφώς να φανταστώ πόσοι ακόμα θα το κάνουν. Ένα αντικείμενο είναι όμορφο κι ενίοτε ιδιαιτέρως χρήσιμο, δεν αντιλέγω. Εντούτοις, ποιος πραγματικά θέλει να μας το προσφέρει και ποιος το κάνει απλώς επειδή νιώθει υποχρεωμένος;
Οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα, σωστά; Γιατί κάποιος τους προσφέρει αντικείμενα σε μια τόσο σημαντική γι’ αυτούς μέρα; Σίγουρα είναι η εύκολη λύση, το προφανές. Κι εγώ έχω διαλέξει αυτή την επιλογή άπειρες φορές, ωστόσο αυτό δε δικαιολογεί τα συμβάντα. Ένα δώρο ενδεχομένως είναι συμβολικό, παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα αυτά, τα οποία οι άνθρωποι έχουν ανάγκη.
Ο χρόνος· αποτελεί κάτι τόσο αόριστο κι ενδιαφέρον. Είναι η αρχή της ύπαρξής μας και τα πάντα προσκυνούν σε αυτόν. Είμαστε υποχείριά του και -δικαιολογημένα- τον υπηρετούμε για όλη μας τη ζωή. Κάποιοι άνθρωποι μας έδωσαν κάτι που δεν μπορούμε να τους επιστρέψουμε ποτέ· μας έδωσαν χρόνο. Ελάχιστο χρόνο απ’ την αιωνιότητα, ο οποίος ήταν αρκετός για να γεμίσει κάποια κενά μας. Είχαμε ανάγκη να μας δωρίσει κάποιος λίγο απ’ τον χρόνο του.
Μεγαλώνοντας μάθαμε να εκτιμάμε κάποια πράγματα, που φάνταζαν αυτονόητα όταν ήμασταν μικροί· μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, μια αγκαλιά, τον χρόνο που κάποιος μας αφιερώνει. Κι ίσως το τελευταίο είναι πλέον το πιο σημαντικό απ’ όλα τα πράγματα που θεωρούσαμε πως έχουν αξία. Μείναμε μόνοι και γνωρίζουμε τι μπορεί να επιφέρει η μοναξιά. Νιώσαμε φόβο και ξέρουμε πολύ καλά πώς μπορεί να μας υποτάξει και να μας επιβληθεί.
Χρειαστήκαμε κάποιον -έναν άνθρωπο να μας καταλάβει- και κανένας δεν ήταν εκεί. Πλέον, εκτιμάμε πιο πολύ τους ανθρώπους που μας νοιάζονται και μας παρέχουν το χρόνο τους απλόχερα, παρά τα αναλώσιμα δώρα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δε γνωρίζουμε καν ποια είναι η χρησιμότητά τους. Τα αντικείμενα θα σε κάνουν χαρούμενο για μία στιγμή, τα λόγια κι οι συμβουλές θα σε συντροφεύουν για μια ζωή.
Θέλουμε πλάι μας ανθρώπους που δε λογαριάζουν το χρόνο. Όλοι είμαστε περαστικοί, άλλωστε. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα λεπτά της ζωής μας μέσα σε ένα μικρό μπουκαλάκι και να τα απελευθερώσουμε όταν τα έχουμε ανάγκη. Ας τα προσφέρουμε σε αυτούς που αγαπάμε. Τα εφήμερα δώρα μας κούρασαν. Το καλύτερο δώρο είναι, αν μη τι άλλο, ο χρόνος που αφιερώνεις.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
πηγη
