Τον ρόλο που υποδυόμαστε στην ζωή μας τον διαλέξαμε και τον χαράξαμε μόνοι μας, κανένας δεν μας τον επέβαλλε.
Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής στρώσαμε τον δρόμο μας με τριαντάφυλλα ή αγκάθια, ανάλογα την περίσταση.
Κάποιες φορές διστάσαμε να πάρουμε αποφάσεις που θα μας άλλαζαν ολοκληρωτικά, από φόβο μήπως στραβοπατήσουμε και ματώσουν τα πόδια μας.
Πόσο δειλός είναι ο άνθρωπος μερικές φορές απέναντι στην αναστάτωση της αλλαγής.
Δεν μάθαμε να μιλάμε ευθέως και συνηθίσαμε να μιλάμε με υπεκφυγές και υπονοούμενα, απαιτώντας να αντιλαμβάνονται τις ανάγκες μας και τα θέλω μας, χωρίς να είμαστε ξεκάθαροι.
Μάθαμε να βολευόμαστε στις αναβολές λόγω συγκυριών και δεν τολμήσαμε ποτέ να βάλουμε το μαχαίρι στην πληγή μας.
Στριφογυρίζουμε τα λόγια μας γύρω από κουβέντες που στάζουν φαρμάκι γιατί ο ρόλος του κακού βλέπεις στις ημέρες μας αποπνέει έναν σεβασμό.
Κλείσαμε βροντερά την πόρτα στα μεγάλα μας όνειρα, δεν τολμήσαμε ούτε καν να τα αντικρύσουμε, θυσιάζοντάς τα στον βωμό του φόβου μας.
Δειλιάσαμε να παλέψουμε για τον εαυτό μας και υποδυθήκαμε με αποτυχία ρόλους που δεν είμαστε.
Αλήθεια, πόση υποκρισία να εμπεριέχει αυτός ο ρόλος.
Άραγε ζει κανείς χωρίς να ονειρεύεται; Νομίζω δεν υπάρχει νόημα και ουσία στην ύπαρξή μας.
Αιχμαλωτίσαμε στην ψυχή μας τον ελεύθερο κόσμο, την ελεύθερη γνώμη, το δικαίωμα της ελευθερίας σε όλες τις μορφές, φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούμε από το πλήθος αλλιώτικοι και ξεχωριστοί, μήπως η κοινωνία στην δική μας επανάσταση μας κλείσει την πόρτα.
Δεν είμαστε αυτό που δείχνουμε απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα, χάσμα τεράστιο.
Και ακόμα ψάχνουμε και εμείς οι ίδιοι να δούμε τι κρύβουμε πίσω από τα προσωπεία που επιβάλλαμε στον εαυτό μας να φοράει.
Χάσαμε την ειλικρίνειά μας, την αυθεντικότητά μας, την ταυτότητά μας, απαρνηθήκαμε την πραγματική μας μορφή.
Μάθαμε να παραδίδουμε μαθήματα απανθρωπιάς, ατομισμού και να είμαστε και περήφανοι για την κατάντια μας.
Μάθαμε να ναυαγούμε μόνοι μας και να επιρρίπτουμε ευθύνες σε άλλους για την επιλογή μας, λειτουργούμε σαν άβουλα όντα.
Όλο παραπονιόμαστε για την ρουτίνα που ζούμε, αλλά ούτε λόγος για την παραμικρή αλλαγή.
Απαιτούμε να έρθει να μας βρει η ευτυχία και δεν σαλεύουμε μισό βήμα προς το μέρος της, για τόσο αποτυχημένους ρόλους μιλάμε.
Κλαιγόμαστε γύρω μας για όσα δεν ζούμε, αλλά αφενός τα αποτρέπουμε εμείς οι ίδιοι και δεν προσπαθούμε καθόλου να μαλακώσουμε την καρδιά μας, σηκώνουμε την σημαία του εγωισμού μας και όπου μας βγάλει.
Διχασμένες προσωπικότητες έχουμε καταντήσει, είμαστε κάκιστοι ηθοποιοί με ρόλους που τελικά εμείς επιλέξαμε και δεν έχουμε το θάρρος ούτε της αυτοκριτικής μας.
πηγη
