Χαράζεις τα όριά σου, τα υποστηρίζεις, κάποιες φορές τα διαπραγματεύεσαι με τον εαυτό σου. Κι έρχεται από του πουθενά μια «υπέρβαση», για να αναπροσαρμόσει την κόκκινη γραμμή αυτών των ορίων.
Είσαι απόλυτος πολλές φορές κι αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν αφήνεις και πολλά περιθώρια στους άλλους να παρεμβαίνουν στη ζωή σου, να κουμαντάρουν τις επιλογές σου, να έχουν άποψη για τα λάθη σου. Δεν επιτρέπεις στους ανθρώπους, που δεν σου είναι σημαντικοί, να κατευθύνουν τις αποφάσεις σου και τον τρόπο που ερμηνεύεις τον κόσμο σου. Τραβάς τις κόκκινες γραμμές σου για να τους κάνεις ξεκάθαρα τα όρια της ανοχής, της αντοχής και της υπομονής σου.
Τα όρια που κάνεις, όμως, συχνά «λάστιχο» είναι τα συναισθηματικά όρια. Κι αυτό γιατί είναι τα μόνα που παραπαίουν ανάμεσα στις ανάγκες σου και στα πρέπει που τις εγκλωβίζουν. Αυτό έχει, ως αποτέλεσμα, να θεωρείσαι συχνά συναισθηματικά δεδομένος από τον άλλον, κυρίως όταν αυτός ο άλλος δε μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα μαζί σου. Το ντόμινο της συναισθηματικής αμφισβήτησης αρχίζει σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, όταν αρχίζεις να νιώθεις συναισθηματικά ανικανοποίητος και συναισθηματικά αδικημένος
Δεν έχει καμιά σημασία αν αδυνατείς να κάνεις ξεκάθαρα τα συναισθηματικά σου όρια από ανασφάλεια, από έρωτα ή από αδυναμία χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο αποκαρδιωτικό, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι της δικής σου αδυναμίας.
Στην περίπτωση αυτή, ωστόσο, που ο άλλος καταπατά τα δικά σου όρια, μάλλον έχεις το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Γιατί του επέτρεψες να το κάνει. Κι αυτό κάνει το πρόβλημα δικό σου και όχι του άλλου. Δεν είναι λογικό, επομένως, να του χρεώνεις μια συμπεριφορά που εσύ την τροφοδοτείς, όταν γίνεσαι επιλεκτικά χαλαρός με τις κόκκινες γραμμές σου.
Ο άλλος παίζει με αυτές τις γραμμές, γιατί εσύ του αφήνεις τα περιθώρια να το κάνει. Τόσο απλό.
Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να ξέρεις τι θέλεις ή έστω τι δε θέλεις κι αυτό να το υπερασπιστείς ως δικαίωμά σου για να είναι ισορροπημένα τα μέσα σου. Γιατί όλοι αυτό θέλουμε. Να είμαστε μέσα μας καλά. Για να μπορούν και όλα τα υπόλοιπα να είναι ή να γίνονται καλύτερα.
Όρια, λοιπόν. Όρια, όμως, κι όχι τείχη. Γιατί τα τείχη σε κρατάνε κρυμμένο από τη ζωή που υπάρχει και σε περιμένει στην άλλη μεριά κι αυτό δεν είναι υγιές. Υγιές είναι να θέτεις με σαφή τρόπο τις κόκκινες γραμμές σου. Και να προσπαθείς πρώτα εσύ να τις σεβαστείς. Για να το κάνουν και οι άλλοι. Αν το καλοσκεφτείς, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
αναπνοές
