Δεν θα αναφερθούμε στην ζωή και στο έργο του γιού της Καλογριάς του Γεώργιου Καραϊσκάκη -πως μπορούμε άλλωστε θα χρειάζονταν βιβλία ολάκερα και όχι μια ανάρτηση-. Θα σταθούμε μόνο σε ότι αφορά την σχέση του με το Ναό του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι.
Ο Ναός του Αγίου Νικολάου Κερατσινίου:
Κάποτε στο ναό αυτόν και στο εσωτερικό του, υπήρχαν αφιερωμάτα (τάματα) των ελλήνων επαναστατών όπως κανδήλες, σταυροί, σπαθιά, πιστόλες και ζωνάρια. Όμως μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη δυστυχώς όπως όλοι φοβούνταν ότι θα συμβεί η πόλη έπεσε στον Κιουταχή Πασά (ο οποίος να αναφέρουμε για την ιστορία ότι ήταν Γεωργιανός και γιός ορθοδόξου ιερέα που τον έκαναν γενίτσαρο, ενώ πέθανε σε ηλικία 59 ετών από εγκεφαλίτιδα ενώ προσπαθούσε να καταπνίξει επανάσταση Κούρδων) και ο ναός εσωτερικά ασβεστώθηκε από τους Τούρκους ενώ άρπαξαν ότι βρήκαν.
Σε επιχείρηση που έλαβε χώρα τη νύχτα της 22ας Απριλίου 1827 στο Φάληρο είχε συμφωνηθεί να μην ξεκινήσει κανείς το τουφεκίδι από το ελληνικό στρατόπεδο πριν δοθεί σύνθημα για γενική επίθεση. Όμως ακούστηκαν πυροβολισμοί από το Κρητικό Οχύρωμα. Οι Κρητικοί προκαλούσαν τους Τούρκους και οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν. Ο Καραϊσκάκης παρότι άρρωστος βαριά, έφτασε στον τόπο της συμπλοκής. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο.
Από εκείνο το σημείο και μετά υπάρχουν τρεις εκδοχές:
Η πρώτη ότι αμέσως μετά τον τραυματισμό του τον μετέφεραν επί του πλοίου Σπαρτιάτης που ήταν όπου άφησε την τελευταία του πνοή και στην συνέχεια μεταφέρθηκε στην Σαλαμίνα όπου και ενταφιάστηκε.
Η Δεύτερη εκδοχή που όμως επικρατεί μόνο στον χώρο της προφορικής παράδοσης και του θρύλου είναι ότι οι συναγωνιστές επειδή δεν εμπιστεύονταν τους Άγγλους Κόχραν και Τζόρτζ (Στρατηγός χερσαίων ελληνικών Δυνάμεων) τον μετέφεραν στο δικό τους στρατόπεδο που ήταν στο Κερατσίνι ακριβώς εκεί που βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου όπου ο Καραϊσκάκης αφού μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, υπαγόρευσε την διαθήκη του και την υπέγραψε.
Είναι ο μοναδικός ναός στον Πειραιά που είναι αυθεντικός από την εποχή της επανάστασης. Θεμελιώθηκε γύρω στα 1820 από τον ίδιο τον Γεώργιο Καραϊσκάκη προς τιμή του Αγίου Νικολάου και σκοπό είχε να καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες του στρατοπέδου του που ήταν ακριβώς σε αυτό το σημείο.
Από εκεί άλλωστε και μέχρι σήμερα δύναται να δει κάποιος μέχρι και τον φαληρικό όρμο εαν σταθεί πάνω από το ύψος των πολυκατοικιών που κρύβουν τον ορίζοντα
Άκρως στρατηγικό σημείο για να στηθούν και τα ταμπούρια που σωρούς ακόμα τα βλέπουμε μέχρι σήμερα.
 |
| Η εκκλησία είναι από τον Καραϊσκάκη μεν αλλά για τις τελευταίες ώρες του υπάρχουν τρεις εκδοχές. Για όλους τους μεγάλους άντρες υπάρχουν εκδοχές άλλωστες περί της ζωής τους και του θανάτου τους |
Κάποτε στο ναό αυτόν και στο εσωτερικό του, υπήρχαν αφιερωμάτα (τάματα) των ελλήνων επαναστατών όπως κανδήλες, σταυροί, σπαθιά, πιστόλες και ζωνάρια. Όμως μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη δυστυχώς όπως όλοι φοβούνταν ότι θα συμβεί η πόλη έπεσε στον Κιουταχή Πασά (ο οποίος να αναφέρουμε για την ιστορία ότι ήταν Γεωργιανός και γιός ορθοδόξου ιερέα που τον έκαναν γενίτσαρο, ενώ πέθανε σε ηλικία 59 ετών από εγκεφαλίτιδα ενώ προσπαθούσε να καταπνίξει επανάσταση Κούρδων) και ο ναός εσωτερικά ασβεστώθηκε από τους Τούρκους ενώ άρπαξαν ότι βρήκαν.
Το 1837 οι κάτοικοι της γύρω περιοχής (να πούμε ότι ο Δήμος κάποτε ονομάστηκε Δήμος Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου αλλά μετά έμεινε μόνο το Κερατσίνι δυστυχώς) έχτισαν ναό δίπλα στο εκκλησάκι.
Το 1879 ο χώρος ανακαινίσθηκε και έγινε Μοναστήρι ενώ το 1963 χτίστηκε ο σημερινός ναός προς τιμή του Καραϊσκάκη που ολοκληρώθηκε μόλις το 2000. (και ομολογώ ότι είναι ναός που με εντυπωσίασε για το μέγεθός του, αντάξιος του αγωνιστή).
Το 1879 ο χώρος ανακαινίσθηκε και έγινε Μοναστήρι ενώ το 1963 χτίστηκε ο σημερινός ναός προς τιμή του Καραϊσκάκη που ολοκληρώθηκε μόλις το 2000. (και ομολογώ ότι είναι ναός που με εντυπωσίασε για το μέγεθός του, αντάξιος του αγωνιστή).
 |
| Ο νέος ναός "ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ" μετά από περιπέτειες και αυτός όπως είναι σήμερα αφιερωμένος στο όνομα του μεγάλου αγωνιστή |
 |
| Μέρος από τα παλιά ταμπούρια έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα ως τοίχος του ναού |
Οι εκδοχές για τις τελευταίες ώρες πριν τον θάνατό του και το ναό του Αγίου Νικολάου:
Σε επιχείρηση που έλαβε χώρα τη νύχτα της 22ας Απριλίου 1827 στο Φάληρο είχε συμφωνηθεί να μην ξεκινήσει κανείς το τουφεκίδι από το ελληνικό στρατόπεδο πριν δοθεί σύνθημα για γενική επίθεση. Όμως ακούστηκαν πυροβολισμοί από το Κρητικό Οχύρωμα. Οι Κρητικοί προκαλούσαν τους Τούρκους και οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν. Ο Καραϊσκάκης παρότι άρρωστος βαριά, έφτασε στον τόπο της συμπλοκής. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο.
Από εκείνο το σημείο και μετά υπάρχουν τρεις εκδοχές:
Η πρώτη ότι αμέσως μετά τον τραυματισμό του τον μετέφεραν επί του πλοίου Σπαρτιάτης που ήταν όπου άφησε την τελευταία του πνοή και στην συνέχεια μεταφέρθηκε στην Σαλαμίνα όπου και ενταφιάστηκε.
Η Δεύτερη εκδοχή που όμως επικρατεί μόνο στον χώρο της προφορικής παράδοσης και του θρύλου είναι ότι οι συναγωνιστές επειδή δεν εμπιστεύονταν τους Άγγλους Κόχραν και Τζόρτζ (Στρατηγός χερσαίων ελληνικών Δυνάμεων) τον μετέφεραν στο δικό τους στρατόπεδο που ήταν στο Κερατσίνι ακριβώς εκεί που βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου όπου ο Καραϊσκάκης αφού μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, υπαγόρευσε την διαθήκη του και την υπέγραψε.
Η τελευταία κουβέντα λένε ότι ήταν "εγώ πεθαίνω, όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να βαστάξετε την πατρίδα" ενώ μια πιο σκληρή εκδοχή που κυκλοφορεί είναι "Αν γίνω καλά θα τονε χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε. Εάν ψοφήσω, κλάστε μου τον μπούντζον".
Φυσικά εάν ισχυριστούμε ότι είπε το δεύτερο τότε αποκλείεται να ευρίσκετο εντός του ναού που ο ίδιος έχτισε γιατί όπως είπαμε ήταν θρήσκος και γιός καλόγριας.
Τέλος η Τρίτη εκδοχή είναι ότι μετά τον τραυματισμό του θέλησε να δει το ναό του Αγίου Δημητρίου στην Σαλαμίνα αλλά τελικώς μπήκε στην εκκλησία πεθαμένος. Θεωρούσε τον Άγιο Δημήτριο ως προστάτη του.
Πιστεύω ότι ο συνδυασμός πρώτης και τρίτης εκδοχής είναι ο πιο πιθανός. Δηλαδή αφού τον επιβίβασαν επί του σκάφους "Σπαρτιάτης" πέθανε και τον πήγαν για ταφή στην Σαλαμίνα για να προστατεύσουν το άψυχο σώμα του αφού τυχόν βεβήλωσή του αφού το στρατόπεδό στο Κερατσίνι ήταν στόχος για τους Τούρκους και μάλιστα η συνέχεια δικαίωσε και την επιλογή τους αφού οι έλληνες έχασαν και το στρατόπεδο του Κερατσινίου μαζί με τον μικρό ναό του Αγίου Νικολάου κατεστράφηκαν. Το γεγονός δε ότι εκεί αμέσως μετά τον θάνατό του ετάφηκε καθιστούν και την εκδοχή αυτή ως πιο πιθανή.
Όπως είπαμε αμέσως μετά τον θάνατό του ενταφιάστηκε στον Άγιο Δημήτριο Σαλαμίνας. Το 1835 ο Βασιλιάς Όθωνας με βασιλικό διάταγμα έκανε ανακομιδή των λειψάνων του και τοποθέτησή τους στο Φάληρο. Η μεταφορά τους έγινε με το κότερο Ναυτίλος Ι και ακολούθησε μεγαλοπρεπή τελετή στην οποία ο Σπύρος Μήλιος ζήτησε από τον Βασιλιά να προστατεύσει τις κόρες του Καραϊσκάκη που ήταν άπορες.
Όμως αυτά έπρεπε να μετακινηθούν όταν φτιάχτηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη (δεκαετία του εξήντα) και έγινε νέα ανακομιδή και μεταφορά έμπροσθεν όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Σύμφωνα δε με ανακοίνωση του ναού Αγίου Δημητρίου Σαλαμίνας το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων βρίσκεται στο Φάληρο ενώ ένα μέρος βρίσκεται εντός του ναού (του αρχικού τάφου) ενώ υπάρχει και αίτημα του τόπου γεννήσεως του ήρωα (Μαυρομάτι Καρδίτσας) για μεταφορά των λειψάνων του εκεί.
Φυσικά εάν ισχυριστούμε ότι είπε το δεύτερο τότε αποκλείεται να ευρίσκετο εντός του ναού που ο ίδιος έχτισε γιατί όπως είπαμε ήταν θρήσκος και γιός καλόγριας.
Τέλος η Τρίτη εκδοχή είναι ότι μετά τον τραυματισμό του θέλησε να δει το ναό του Αγίου Δημητρίου στην Σαλαμίνα αλλά τελικώς μπήκε στην εκκλησία πεθαμένος. Θεωρούσε τον Άγιο Δημήτριο ως προστάτη του.
Πιστεύω ότι ο συνδυασμός πρώτης και τρίτης εκδοχής είναι ο πιο πιθανός. Δηλαδή αφού τον επιβίβασαν επί του σκάφους "Σπαρτιάτης" πέθανε και τον πήγαν για ταφή στην Σαλαμίνα για να προστατεύσουν το άψυχο σώμα του αφού τυχόν βεβήλωσή του αφού το στρατόπεδό στο Κερατσίνι ήταν στόχος για τους Τούρκους και μάλιστα η συνέχεια δικαίωσε και την επιλογή τους αφού οι έλληνες έχασαν και το στρατόπεδο του Κερατσινίου μαζί με τον μικρό ναό του Αγίου Νικολάου κατεστράφηκαν. Το γεγονός δε ότι εκεί αμέσως μετά τον θάνατό του ετάφηκε καθιστούν και την εκδοχή αυτή ως πιο πιθανή.
 |
| Παλιός ξύλινος σταυρός πάνω από την πύλη εισόδου του παλιού ναού |
Η οδύσσεια των λειψάνων του:
Όμως αυτά έπρεπε να μετακινηθούν όταν φτιάχτηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη (δεκαετία του εξήντα) και έγινε νέα ανακομιδή και μεταφορά έμπροσθεν όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Σύμφωνα δε με ανακοίνωση του ναού Αγίου Δημητρίου Σαλαμίνας το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων βρίσκεται στο Φάληρο ενώ ένα μέρος βρίσκεται εντός του ναού (του αρχικού τάφου) ενώ υπάρχει και αίτημα του τόπου γεννήσεως του ήρωα (Μαυρομάτι Καρδίτσας) για μεταφορά των λειψάνων του εκεί.
 |
| Ο παλιός ναός "ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ" και ο νέος ναός "ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ" στέκονται δίπλα δίπλα. Ο πρώτος φτιαχμένος από τον Καραϊσκάκη, ο δεύτερος αφιερωμένος σ΄ αυτόν. |
Η συνέχεια του αγώνα και ο Ανάλατος:
Από την καθαρή αυτή αποτυχία του σχεδιασμού επίθεσης εκ μέρους των άγγλων 2000 σκοτώθηκαν οι περισσότεροι Σουλιώτες και Κρητικοί αναμεσά τους οι: Ιωάννης Νοταράς, Λάμπρος Βεϊκος, Κίτσος Τζαβέλας, Αθανάσιος Μπότσαρης, Φωτομάρας, Γεώργιος Διάκος και ο Συνταγματάρχης Ιγγλέσης. 250 έλληνες αιχμάλωτοι των Τούρκων αποκεφαλίστηκαν αμέσως. Ο Μακρυγιάννης σώθηκε χάρι στα γρήγορα πόδια και πνευμόνια όπως έγραψε και ο ίδιος και μας έμειναν και εμάς μέχρι σήμερα.
Ο Γάλλος Φιλέλληνας Κάρολος Φαβιέρος που έβλεπε την μάχη πολιορκημένος εντός της ακροπόλεως των Αθηνών είπε:
"Οι καλοί άνθρωποι ούτοι εντός ολίγου θα απωλεσθώσιν" και επειδή δεν είχε μάθει ακόμα τον θάνατο του Καραϊσκάκη εξέφρασε την απορία πως ο Καραϊσκάκης είχε πέσει σε τόσο μεγάλα στρατιωτικά αμαρτήματα.
"Δεν το αρνούμαι, πως όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν θέλω διάβολος. Εις το εξής αποφάσισα να γίνω άγγελος"
Και πραγματικά έγινε ο καλός άγγελος της πατρίδας. Αυτό το είπαν οι ίδιοι οι τούρκοι.
-Εμείς έχομεν τον Κιουταχήν και οι Έλληνες τον Καραϊσκάκη.
Δυό λιοντάρια πολεμούν να φάει το ένα τ΄ αλλο. (Κι όμως κάποτε ευρέθηκαν μαζί και συνομίλησαν. Και αυτό έλαχε να γίνει στον Πειραιά τον Αύγουστο του 1826, στην γαλλική ναυαρχίδα που ήταν αγκυροβολημένη απ΄ έξω).
