Ορισμένα πνεύματα δεν ήταν ποτέ ανθρώπινα. Σε αυτά ανήκουν οι γνωστές μας νεράιδες και τα ξωτικά ή στοιχειακά, αιθέριες οντότητες που δεν είχαν ποτέ υλική υπόσταση, πόσο μάλλον ανθρώπινη.
Οι νεράιδες είναι από τα πιο αγαπημένα όντα του βασιλείου των ξωτικών.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ (ουδεμία σχέση με τα στοιχειά) είναι οι κατώτεροι δομητές της φύσης, πλάσματα που εμφανίζονται στα τέσσερα ριζώματα ή στοιχεία (γη, αέρας, φωτιά και νερό). Χωρίζονται σε Γνώμες (της γης), Σύλφες (του αέρα), Σαλαμάνδρες (της φωτιάς) και Νηρηίδες (του νερού). Εκτός από ελάχιστα ανώτερου είδους και τους κυβερνήτες τους, είναι μάλλον ενεργειακές δυνάμεις παρά αιθέριοι άνδρες και γυναίκες. Αυτές οι δυνάμεις στα χέρια ενός πολύ έμπειρου μάγου μπορούν να προκαλέσουν διάφορα αποτελέσματα.
Έχουν μόνο εφήμερες σχέσεις με τον υλικό κόσμο, καθώς η φυσική τους κατάσταση είναι αιθερική. Μπορούν να επικοινωνήσουν με το γήινο βασίλειο μέχρις ενός σημείου, αλλά γενικά δεν ανήκουν στη δική μας πραγματικότητα.
Οι οντότητες αυτές υφίστανται κυριολεκτικά μεταξύ δύο κόσμων και είναι ελεύθερες να περιπλανώνται, χωρίς να δεσμεύονται από τις επιταγές οποιουδήποτε βασιλείου. Οι νόμοι που τις κυβερνούν και οι στόχοι που τις κινούν είναι εντελώς ξένοι σ’ εμάς∙ έτσι οι δυνάμεις αυτές τείνουν να είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτες· είναι δύσκολο να τις καταλάβουμε και ακόμη πιο δύσκολο να τις ελέγξουμε.
Τα ξωτικά, για παράδειγμα, αποκαλούνται και πνεύματα της φύσης. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια έξαρση στις εμφανίσεις τους τόσο στη Δυτική Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Το περιεχόμενο των επαφών αυτών αφορά την αφύπνιση της περιβαλλοντικής συνείδησης των ανθρώπων. Πολλοί μάλιστα περιγράφουν μεθόδους με τις οποίες μπορεί κανείς να δει και να ακούσει αυτά τα όντα.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βρίσκεται κανείς στη φύση, μόνος, έχοντας πετύχει μια κατάσταση εσωτερικής σιωπής και απόλυτης ηρεμίας. Αυτά για τα ξωτικά.
Οι νεράιδες, από την άλλη πλευρά, έχουν αποκτήσει κακό όνομα για τις “αταξίες” τους. Οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους δεν είναι και οι καλύτερες.
Ένας νεαρός άνδρας από το Κλήβελαντ Xάιτς των HΠA ανέφερε μια εμπειρία που είχε με μια οντότητα αυτής της τάξης. Ήταν στο σπίτι του μαζί με τη συγκάτοικό του και έβλεπαν στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στην Έμιλι Nτίκινσον. Τη στιγμή που ο παρουσιαστής διάβαζε κάποιο ποίημά της, η τηλεόραση ξαφνικά έκλεισε μόνη της. Κανείς δεν είχε αγγίξει το τηλεχειριστήριο που βρισκόταν πάνω σ’ ένα τραπεζάκι.
Κάπως ανήσυχοι, οι δύο νέοι ξανάνοιξαν την τηλεόραση. Τότε άρχισαν να ακούν θορύβους από διάφορα σημεία του διαμερίσματος. Υπέθεσαν ότι ήταν ο γάτος τους, αλλά εκείνος κοιμόταν πάνω σε μια καρέκλα. Οι θόρυβοι συνεχίστηκαν, μαζί με την αίσθηση ότι κάτι άλλο βρισκόταν στο διαμέρισμα μαζί τους. Τότε άρχισε να χτυπάει χωρίς λόγο ο συναγερμός της πυρκαγιάς. O νεαρός αναγκάστηκε να βγάλει τη μπαταρία για να τον κάνει να σταματήσει.
Μια “πεταλούδα” με ημιδιάφανα φτερά
Όλα ησύχασαν για λίγο. H συγκάτοικός του έφυγε και ο άνδρας αποφάσισε να δει μια ταινία στο βίντεο. Έσβησε τα φώτα και κάθισε μπροστά στην τηλεόραση. Τότε ένας άλλος θόρυβος τράβηξε την προσοχή του, ενώ με την άκρη του ματιού του είδε κάτι να κινείται. Προσπάθησε να το αγνοήσει, πιστεύοντας ότι είναι μια αντανάκλαση από τα φώτα του δρόμου ή ότι τον ξεγέλασαν τα μάτια του.
H κίνηση όμως ήταν πολύ επίμονη για να μην της δώσει σημασία. Τελικά κοίταξε προς την πλευρά του μυστηριώδους πλάσματος περιμένοντας ότι θα εξαφανιζόταν. Αλλά αυτό δεν εξαφανίστηκε. Είχε ροζ χρώμα και έμοιαζε να είναι φτιαγμένο ολοκληρωτικά από φως. Είχε την όψη πεταλούδας, κυρίως λόγω των μεγάλων ημιδιάφανων φτερών του. Πετάριζε μέσα στο διαμέρισμα χωρίς φανερή κατεύθυνση, πηγαίνοντας από γωνιά σε γωνιά. Μετά άλλαξε δωμάτιο, χωρίς να σταματά το πετάρισμα.
O νεαρός άνδρας δεν πίστευε στα μάτια του, αλλά συνέχισε να το παρατηρεί. Αναζήτησε στα παράθυρα κάποια πηγή φωτός που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μια τόσο σύνθετη αντανάκλαση, αλλά το “πλάσμα” ήταν πολύ ευκίνητο. Έπειτα ήταν και το χρώμα: καθαρό ροζ. Προσπάθησε να φτάσει τη λάμπα που ήταν δίπλα του, περιμένοντας ότι το “πλάσμα” θα εξαφανιζόταν μόλις φωτιζόταν το δωμάτιο. Αλλά το φως δεν άναβε. Είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται και πήγε τρέχοντας στην άλλη άκρη του δωματίου για να ανάψει το κεντρικό φως. Μόλις το δωμάτιο φωτίστηκε, η “πεταλούδα” εξαφανίστηκε.
Όταν αφηγήθηκε την εμπειρία του στη συγκάτοικό του, εκείνη παραδέχτηκε ότι αρκετές φορές είχε δει κάτι που έμοιαζε με τεράστιο αλογάκι της Παναγίας να πετά μέσα στο διαμέρισμα. Και οι δυο κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το “πλάσμα” ήταν με κάποιο τρόπο υπεύθυνο για τους θορύβους και τα παράξενα περιστατικά που είχαν συμβεί.
Με ποιον ακριβώς τρόπο έρχονται στη ζωή οι οντότητες αυτές, πόσο ζουν, πώς αναπαράγονται και πώς συντηρούνται είναι θέματα προς συζήτηση.
Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν και άλλα όντα με τα οποία μοιραζόμαστε τον κόσμο και θα αναφερθούμε σε καθένα από αυτά χωριστά.
Youmagazine, revealedtheninthwave
