Για τα live που κάνει και φέτος αλλά και για τις δυσάρεστες εκπλήξεις που πιστεύει πως θα έρθουν μέσα στη γενικευμένη θλίψη που επικρατεί μιλάει ο Τζίμης Πανούσης στη Real.
Απολαµβάνετε τα live;
Μέχρι να αρχίσουν, προτιµώ να πεθάνω. Αλλά από τη στιγµή που ξεκινάνε, κάτι γίνεται. Μεταµορφώνεται η θλίψη, φεύγει και γίνεται σκανδαλιά, προβοκάτσια. Γίνοµαι το πειραχτήρι και είναι λυτρωτικό.
Πιστεύετε ότι ο κόσµος είναι απολιτίκ και ζητά ανατροπή από την ασφάλεια του καναπέ;
∆ιαφωνώ κάθετα. Πιστεύω ότι είναι ένα καζάνι που βράζει. Οι χρόνοι της επανάστασης και των ιστορικών αλλαγών είναι σχετικοί. Μπορεί να γίνει αύριο, µπορεί να γίνει σε 50 χρόνια, µπορεί να µη γίνει και ποτέ. Μπορεί ο άλλος να προτιµήσει να γίνει δούλος. Εγώ βλέπω πολλά νέα παιδιά που µε 2-3 κατοσταρικάκια είναι µια χαρά, µπορεί να διαλέξουν κι αυτό. Η δική µου γενιά προσπάθησε να κάνει κάτι και τα ’κανε σκατά. Εγώ είµαι η γενιά του Χηµείου, πριν ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου. Τώρα είναι η γενιά του γιου µου, που είναι 26 χρόνων. Θα πρέπει να κάνουν κάτι κι αυτοί. ∆εν µπορεί να τα αφήσουν έτσι τα πράγµατα, να πηγαίνουν να δουλεύουν 20 ώρες την ηµέρα για έναν φραπέ. Έχω γράψει το «Κάγκελα παντού», που λέω «είµαστε η αδικηµένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα». Τώρα έρχονται όχι µόνο κατοχή και πείνα, έρχονται πολύ χειρότερα πράγµατα, µε αυτή τη γενικευµένη θλίψη που υπάρχει.
Βλέπετε ότι οι νέοι είναι όµηροι µιας κατάστασης που δύσκολα αλλάζει;
Είναι πολύ καλά µελετηµένος ο εχθρός, γιατί παλαιότερα σου κόβανε 100 δρχ. από τον µισθό και γινόταν επανάσταση. Τώρα σου κόβουν όλο τον µισθό, οπότε µένεις άναυδος. Σε φέρνουν σε ένα σηµείο να µην µπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο από το να εξασφαλίσεις το γάλα των παιδιών σου. Αυτό όµως έχει κάποια όρια και αυτά τα όρια δοκιµάζουν.
