Γράφει ο Σπύρος Μακρής,Η έννοια του λαβύρινθου είναι πανάρχαια και φτάνει μερικές χιλιετηρίδες πίσω στον χρόνο. Ανασηκώνοντας το πέπλο της σκόνης που έχει κατακαθίσει, ανακαλύπτουμε κάτι που, ίσως, δεν είχαμε υποψιαστεί ποτέ…
Αν και υπάρχουν σχέδια σε βράχους και σπήλαια ανά τον κόσμο, μία πραγματική τρισδιάστατη κατασκευή με όλη την πολυπλοκότητα που προσδίδεται στον λαβύρινθο, δεν φαίνεται να έχει βρεθεί…
Καθώς τα ίχνη έχουν χαθεί όλοι αναφέρονται στον λαβύρινθο σαν να είναι μύθος, κάτι φανταστικό…
Λέγοντας λαβύρινθο εννοούμε σήμερα, όπως και τότε, ένα σύστημα σπηλαίων ή τεχνητών υπόγειων στοών με ανακατεμένους διαδρόμους. Δεν αποκλείεται να είναι ένα κτίριο που στο εσωτερικό του υπάρχουν διάδρομοι και θάλαμοι που επίτηδες οδηγούν σε αδιέξοδα προκειμένου να μπερδέψουν αυτόν που βρίσκεται μέσα να βρει την σωστή έξοδο.
Σε πλευρές βράχων και τοίχους σπηλαίων της βόρειας Αφρικής, της νότιας Γαλλίας, της Κρήτης, της Μάλτας, αλλά και στη νότιο Ινδία, Αγγλία, Σκωτία και στις ΗΠΑ βρέθηκαν σκαμμένοι λαβύρινθοι.
Διαπιστώνουμε πως ο λαβύρινθος ήταν μία διεθνής κατασκευή, ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτό δείχνει από μόνο του πως πίσω από τους εμπνευστές υπήρχε ένας κοινός πολιτισμός που για διάφορους λόγους πρότεινε την κατασκευή τους.
Οι μεταγενέστεροι λαβύρινθοι σε διακοσμήσεις της ελληνικής γεωμετρικής αγγειογραφίας καθώς και των μεξικανικών και περουβιανών οικιακών ειδών αγγειοπλαστικής, μοιάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους.
Πού μπορεί να οφείλεται αυτή η παγκόσμια σύμπτωση, ανάμεσα σε γεωγραφικά απομακρυσμένους πολιτισμούς; Τι παρακίνησε τους βορειοαμερικανούς ερυθρόδερμος της Αριζόνα να σκαλίσουν λαβύρινθους όταν υποτίθεται δεν υπήρχε κανενός είδους επαφή με τους Ευρωπαίους «συναδέλφους» τους;
Κατά τον ελληνικό μύθο, ο αρχιμάστορας και εφευρέτης Δαίδαλος έχτισε ένα λαβύρινθο στην Κνωσσό της Κρήτης. Ένα σύμπλεγμα από μπερδεμένους, διαδρόμους, απ’ όπου κανένας δεν κατόρθωνε να βγει χωρίς ξένη βοήθεια. Λέγεται πως αυτός ο λαβύρινθος της Κρήτης κατασκευάστηκε αρχικά σαν φυλακή για τον Μινώταυρο, ένα τέρας μισό άνθρωπο – μισό ταύρο.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος έγραψαν πως εκείνος ο λαβύρινθος στην Κρήτη ήταν μόνο ένα μικρό αντίγραφο του πρωτότυπου, ο οποίος βρισκόταν στην Αίγυπτο.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο λαβύρινθος του Δαίδαλου ήταν ο δεύτερος σε μέγεθος και ενδεχομένως σε χρονολογική σειρά, μετά τον αιγυπτιακό. Υπήρχε, επίσης, ένας τρίτος που βρισκόταν στη Λήμνο και ένας τέταρτος που τοποθετείται στην Ιταλία.
Προς το παρόν παραμένουν άγνωστα τα κίνητρα κατασκευής τους. Ωστόσο, μία υπόθεση λέει πως ειδικά σε εκείνον της Κρήτης, εκτελούνταν γενετικά πειράματα και ότι πιθανόν έχει βρεθεί αλλά αποκρύπτεται.
Όμως, εκεί που θέλουμε να εστιάσουμε είναι στο ποιός είναι ο εμπνευστής αρχιτέκτονας όλων αυτών των δικτύων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ίσως, είναι φανερή η ελληνικότητα των λαβύρινθων μετά τον Δαίδαλο και ειδικά σε ελληνικές περιοχές αλλά και γύρω από αυτές.
Αλλά, μήπως και ο αιγυπτιακός λαβύρινθος είναι επίσης ελληνικής καταγωγής;
Ο Έπαφος, στα λεγόμενα μυθικά χρόνια, ήταν γιος της Ιούς και του Δία, παντρεύτηκε την Μέμφιδα, κόρη του Νείλου και ίδρυσε πολλές πόλεις στην Αίγυπτο.
Πριν από τον Έπαφο, σύμφωνα με τον Αιγύπτιο ιερέα Μανέθωνα, ο πρώτος ηγεμόνας της Αιγύπτου ήταν ο Ήφαιστος.
Αυτό που βλέπουμε πίσω από την σκόνη των μυθολογικών χρόνων, είναι πως πιθανότατα ο λεγόμενος αιγυπτιακός λαβύρινθος εμπνεύστηκε και κατασκευάστηκε από έναν πολιτισμό που κυριαρχούσε όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή.
Υπάρχουν άπειρες, θα τολμούσαμε να πούμε, ενδείξεις -αν όχι αποδείξεις- και στοιχεία πως στο απώτατο παρελθόν, ολόκληρο τον πλανήτη διέτρεχε ένας και μόνο κοινός πολιτισμός, ο Ελληνικός.
Από τον ένα και μοναδικό Αρχαίο Παγκόσμιο Ελληνικό Πολιτισμό, πραγματοποιήθηκαν πολλά έργα και κατασκευές που συναντούμε κοινούς ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες γεωγραφικές περιοχές. Ανάμεσά τους και οι λαβύρινθοι…
diadrastika
