Ένα μυθιστόρημα, που με αφορμή την απώλεια, προσπαθεί να διερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Τα πρόσωπα διαλύονται και τα κομμάτια τους επαναλαμβάνονται μέσα στο χρόνο με άλλα ονόματα αλλά με την ίδια νομοτέλεια. Η ανθρώπινη φύση παντέρμη και ανυπεράσπιστη κάτω από την απέραντη σιωπή του θεού. Ο συγγραφέας δανείζεται την ηρωίδα του, τη Λέλα, από ένα ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη.
«Ένιωθα πως ήμουν κύμα, χαμένο στη φουρτούνα, που δεν έβρισκε γιαλό να ξεσπάσει, άμμο να το ρουφήξει και να το καταπιεί. Καταδικάστηκα σε μια άσκοπη περιπλάνηση – ο πατέρας μου το έλεγε πείσμα. Μπορεί και να ήταν· τώρα πια όμως στην απέραντη θάλασσα έχω από κάπου να πιαστώ. Ένα αμπέχονο, το πανωφόρι της χαμένης αγάπης μου, είναι το δικό μου σωσίβιο»