εισαγωγική ατάκα από το φιλμ "μίσος" του Κασσοβίτς (1995)....Σαφέστατα έχει αναπτερωθεί το καταβαραθρωθέν ηθικό των Ελλήνων με τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Τσίπρα. Έχουμε δει (χωρίς ακόμα να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και γνωστοποιηθεί το πρόγραμμα της) τις πρώτες κινήσεις της, που στο εσωτερικό προδιαγράφουν μια πολιτική που (λεκτικά προς το παρόν) απορρίπτει ξεκάθαρα τις μνημονιακές δεσμεύσεις των υποτελών ΝΔΣΟΚ κυβερνήσεων στέλνοντας μηνύματα αποφασιστικότητας στους δανειστές, αλλά και στο εξωτερικό με παρρησία δεν διστάζει (μέσω Βαρουφάκη) να "διώχνει" την τρόικα όπως και να διαφοροποιείται επιτυγχάνοντας αλλαγή στην προσυμφωνημένη απόφαση για επέκταση των κυρώσεων προς τη Ρωσία (Κοτζιάς).
Βλέπουμε και θαυμάζουμε την έντονη κινητικότητα του πρωθυπουργού και του οικονομικού επιτελείου και αγωνιούμε για τα αποτελέσματα των πολλαπλών επαφών τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Προφανώς θα θέλαμε να είμαστε μέσα στο 67% των Ελλήνων που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε έτοιμος να κυβερνήσει και οι ενέργειες και το θράσος των πρώτων ημερών αυτό έδειχνε.
Όμως ας μας επιτραπεί να θέσουμε ορισμένα .... αλλά:
α) οι βιαστικές και ανεδαφικές δηλώσεις πως μία τελική, ικανοποιητική συμφωνία με την Ευρωζώνη, που «θα ρυθμίσει το ελληνικό ζήτημα μια και καλή», είναι ζήτημα ημερών ή και ωρών, πιστεύουμε πως είναι τουλάχιστον πρόωρες αν δεν είναι υπερφίαλες. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τίνων τις διαβεβαιώσεις πηγάζουν ... αλλά είναι μάλλον σφάλμα η μετάδοση υπεραισιόδοξων μηνυμάτων στην ελληνική κοινωνία του καναπέ και της τηλεόρασης γιατί η απόρριψή τους είναι πιθανόν να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.
β) Την προηγούμενη διατυπωμένη ένσταση θα μπορούσαμε να ενισχύαμε αν παραθέταμε την διαπίστωσή μας πως δεν έχει γίνει καμιά προετοιμασία των πολιτών στην πιθανότητα "πρόσκρουσης" πάνω στην Ευρώπη των funds και του γερμανοπιστωτικού διευθυντηρίου. Και πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε την αδρανοποίηση του κινήματος των πλατειών και την ενσωμάτωση (αν όχι απορρόφηση) σημαντικού ποσοστού ανεξάρτητων ενεργών πολιτών του κινήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη μετατροπή της παρέμβασής τους σε προσδοκία ανάθεσης.
γ) Η φιλόδοξη προσδοκία για σύμπτυξη συμμαχίας του Νότου, συμμαχίας ενάντια στη λιτότητα που μπορεί να λειτουργούν θετικά επικοινωνιακά εσωτερικά αλλά δεν βοηθά η συχνή - πυκνή επίκλησή τους γιατί και εξωτερικά είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμες και απαιτεί χρόνο η πιθανή (;) επίτευξή τους αλλά και η μετάλλαξή τους θα προκαλέσει μη ανατάξιμες απογοητεύσεις.
Και επειδή κάποιοι φίλοι και αναγνώστες μας θα βιαστούν να μας χαρακτηρίσουν Κασσάνδρες, θα σπεύσουμε να προϊδεάσουμε πως - παρά τις επιθυμίες μας που ταυτίζονται με τις αισιόδοξες προβλέψεις των περισσοτέρων ομοεθνών μας - οι πιθανές συνέχειες θα είναι δύο:
Ή η πραγματοποίηση μιας μετάβασης στο plan B (πάντα πρέπει να υπάρχει τέτοιο στη φαρέτρα ενός εθνικού διαπραγματευτή) που μπορεί να περιέχει είτε ένα καλό ή έναν κακό συμβιβασμό ( ο καλός μπορεί να είναι απαραίτητος, ο κακός μάλλον είναι η κωλοτούμπα) ή μια εθνική υπερήφανη στάση που δεν μπορεί να είναι άλλη από την απειλή του ντόμινο και της ενδεχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
ακτιβιστής
