Δημοτικός Υπάλληλος έχασε τη ζωή του από αμίαντο...
Αποζημίωση ύψους 200.000 ευρώ θα πληρώσει ο Δήμος Κερατσινίου σε συγγενή εργαζόμενου που προσεβλήθη από αμιάντωση εξαιτίας μη λήψεως μέτρων ασφαλείας και τελικά έχασε τη ζωή αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ο εργαζόμενος δούλευε στο δήμο από το 1979 και η τελευταία του δουλειά ήταν ξυλουργός. Μετά την αμιάντωση κρίθηκε ανίκανος προς εργασία σε ποσοστό 67% λόγω στεφανιαίας νόσου και πνευμονικής ίνωσης (αμιάντωσης) και ζαχαρώδους διαβήτη. Το 2002 απολύθηκε από Δήμο λόγω νόσου, κατόπιν σύμφωνης γνωμοδότησης του υυπηρεσιακούσυμβουλίου.
Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι συμμετείχε στην κατασκευή του ξυλουργείου και σιδηρουργείου του Δήμου, η κατασκευή της σκεπής του οποίου έγινε από πλάκες αμιάντου (ελενίτ) το όποιο το έκοβαν και τοποθετούσαν χωρίς την λήψη προστατευτικών μέτρων, όπως μάσκες, στολές, κ.λπ. Στη συνέχεια εργάστηκε μέσα σε αυτό το χώρο χωρίς ο Δήμος να ενημερώσει για την προστασία των εργαζομένων. Η αντικατάσταση της σκεπής από αμίαντο είχε ζητηθεί από το 1990, αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση από το Δήμο. Το 2000 παρά το γεγονός ότι υπήρχε η διάγνωση της αμιάντωσης και η γνωμοδότηση του γιατρού εργασίας για αλλαγή θέσης εργασίας, αυτό δεν έγινε ποτέ, καθώς ο Δήμος αρνήθηκε την αλλαγή θέσης εργασίας. Δηλαδή εργάστηκε πλέον των 20 ετών κάτω από συνθήκες επιβλαβείς για την υγεία του.
Το 2000 όταν εργαζόμενος προσβλήθηκε από φυματίωση, υποχρεώθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι να υποβληθούν σε τεστ μαντού και ακτινολογική εξέταση, που έδειξαν ότι είχε πρόβλημα με τους πνεύμονες και εισήχθη στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε η αμιάντωση. Άλλος εργαζόμενος την ίδια χρονική περίοδο απεβίωσε από έντονα αναπνευστικά προβλήματα, χωρίς ποτέ να γίνουνε γνωστά τα αίτια θανάτου. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία, απαγορεύεται η εμπορία και χρήση αμιάντου σε κάθε μορφή του.
Αποζημίωση ύψους 200.000 ευρώ θα πληρώσει ο Δήμος Κερατσινίου σε συγγενή εργαζόμενου που προσεβλήθη από αμιάντωση εξαιτίας μη λήψεως μέτρων ασφαλείας και τελικά έχασε τη ζωή αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ο εργαζόμενος δούλευε στο δήμο από το 1979 και η τελευταία του δουλειά ήταν ξυλουργός. Μετά την αμιάντωση κρίθηκε ανίκανος προς εργασία σε ποσοστό 67% λόγω στεφανιαίας νόσου και πνευμονικής ίνωσης (αμιάντωσης) και ζαχαρώδους διαβήτη. Το 2002 απολύθηκε από Δήμο λόγω νόσου, κατόπιν σύμφωνης γνωμοδότησης του υυπηρεσιακούσυμβουλίου.
Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι συμμετείχε στην κατασκευή του ξυλουργείου και σιδηρουργείου του Δήμου, η κατασκευή της σκεπής του οποίου έγινε από πλάκες αμιάντου (ελενίτ) το όποιο το έκοβαν και τοποθετούσαν χωρίς την λήψη προστατευτικών μέτρων, όπως μάσκες, στολές, κ.λπ. Στη συνέχεια εργάστηκε μέσα σε αυτό το χώρο χωρίς ο Δήμος να ενημερώσει για την προστασία των εργαζομένων. Η αντικατάσταση της σκεπής από αμίαντο είχε ζητηθεί από το 1990, αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση από το Δήμο. Το 2000 παρά το γεγονός ότι υπήρχε η διάγνωση της αμιάντωσης και η γνωμοδότηση του γιατρού εργασίας για αλλαγή θέσης εργασίας, αυτό δεν έγινε ποτέ, καθώς ο Δήμος αρνήθηκε την αλλαγή θέσης εργασίας. Δηλαδή εργάστηκε πλέον των 20 ετών κάτω από συνθήκες επιβλαβείς για την υγεία του.
Το 2000 όταν εργαζόμενος προσβλήθηκε από φυματίωση, υποχρεώθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι να υποβληθούν σε τεστ μαντού και ακτινολογική εξέταση, που έδειξαν ότι είχε πρόβλημα με τους πνεύμονες και εισήχθη στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε η αμιάντωση. Άλλος εργαζόμενος την ίδια χρονική περίοδο απεβίωσε από έντονα αναπνευστικά προβλήματα, χωρίς ποτέ να γίνουνε γνωστά τα αίτια θανάτου. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία, απαγορεύεται η εμπορία και χρήση αμιάντου σε κάθε μορφή του.