Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, και δη για την πατρίδα του πρωθυπουργού, την Καλαμάτα. Και όπως λέει και η τηλεοπτική ρήση, το πρώτο ταξίδι όπως και η πρώτη φορά είναι αυτά που σου μένουν.
Ο floor manager του Ποταμιού ξέρει να στήνει τα ταξίδια του: από τις δικαστικές φυλακές Αυλώνα μέχρι το Φαρμακονήσι. Την ώρα που οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί επιβιβάζονται σε αεροπλάνα και βαπόρια, εκείνος παίρνει τον καρβουνιάρη του ΟΣΕ των ασύλληπτων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, τα ΚΤΕΛ των εθνικών των εργολάβων και τα φουσκωτά των τηλεοπτικά αθωωμένων λιμενικών.
Στα ΚΤΕΛ Κηφισού ο (με το μικρό όνομα) Σταύρος παίζει παντού σε διαφημιστικές γιγαντοοθόνες πάνω από κάθε προορισμό: προς Μεσολόγγι και Αγρίνιο, προς Αμφιλοχία και Άρτα, προς Νεμέα και Άργος, προς Πύργο, προς Καλαμάτα. Ο τελευταίος προορισμός έχει και μια ιδιαίτερη εννοιολογική σημασία. Λες και το ταξίδι του στην πολιτική σχεδιάστηκε από το ΚΤΕΛ της Μεσογείων για τούτη τη μετάβαση: εκεί όπου οι πρωθυπουργικοί ιππείς της Πύλου ψάχνουν πρόθυμους συνταξιδιώτες. Πείτε τους και συγκυβερνώντες. Άλλωστε, οι εργολάβοι των εθνικών ψάχνουν πάντοτε λύσεις για να ενώσουν τα συγκοινωνούντα δοχεία των παρεπιδημούντων ψηφοφόρων. Άλλοτε με no name προκάτ γέφυρες και άλλοτε με νεοφιλεύθερες, αλλά πάντα προκάτ γέφυρες, τύπου Τζήμερου.
Σάββατο μεσημέρι στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων. Ο Πέτρος, οδηγός λεωφορείου στο δρομολόγιο Αθήνα Καλαμάτα και αντίστροφα με ρωτάει γιατί φωτογραφίζω το όχημά του. Επτά μέρες αργότερα θα κουβαλούσε χειροκροτητές του ευρωπαϊκού οράματος του Γιούνκερ και της Μέρκελ, στην τελευταία προεκλογική ομιλία του πρωθυπουργού.
Παραμονή των αυτοδιοικητικών εκλογών και τα ΚΤΕΛ καταφτάνουν κάτω από το υπόστεγο γεμάτα φοιτητές. Μαζί και η 19χρονη κόρη μου, φοιτήτρια στην Πάτρα. Καθώς κουβαλάω τη βαλίτσα και τα σακ βουαγιάζ με τα άπλυτα, σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα παιδιά τριγύρω μου συζητάνε μεταξύ τους την πρώτη τους φορά, χωρίς να έχουν καμιά ανάγκη τα στημένα βίντεο και τους κατευθυνόμενους τηλεφακούς.
Συζητάνε για την πρώτη τους φορά στο πανεπιστήμιο, όταν βρήκαν όλες τις πόρτες κλειστές, για την πρώτη τους φορά στα ρημαγμένα και μαραζωμένα αμφιθέατρα, για την πρώτη φορά που κράτησαν στα χέρια τους το φοιτητικό πάσο, την πρώτη φορά που μπήκαν στην εστία σίτισης, την πρώτη φορά σε μια ξένη πόλη με τα λιγοστά χρήματα που στέλνει ο μπαμπάς από το σπίτι.
Και ύστερα από λίγα χρόνια η πρώτη φορά με τη “χρυσή ευκαιρία” στα χέρια, η πρώτη επίσκεψη στον ΟΑΕΔ, η πρώτη κάρτα ανεργίας κοκ. Αλλά για την τηλεοπτική σαπουνόπερα «το Ποτάμι», αυτή η πρώτη φορά δεν πουλάει.
