Τη δυσφορία των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν προκαλέσει οι αφοριστικές αναφορές που καταδικάζουν συνολικά τα εξοπλιστικά προγράμματα των περασμένων δεκαετιών. Παράλληλα, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν ενοχληθεί από τις αναφορές σε ονόματα αξιωματικών και ιδιαιτέρως αυτών που δεν είναι πλέον εν ζωή, όταν ακόμη δεν έχει ακουστεί τίποτε για τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, οι οποίοι λάμβαναν και τις τελικές αποφάσεις για τις αγορές πολεμικού υλικού.Αξιωματικοί εν ενεργεία και εν αποστρατεία συμφωνούν ότι είναι απαραίτητη η σε βάθος δικαστική διερεύνηση όλων των υποθέσεων, αλλά υπογραμμίζουν ότι σε καμία περίπτωση δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν ήταν αναγκαία και ότι ο προγραμματισμός τους έγινε με αποκλειστικό σκοπό τον παράνομο πλουτισμό ορισμένων.
 
Ακόμη περισσότερο, όμως, θα ήταν θανάσιμο σφάλμα να υπονομευτεί το μέλλον του αμυντικού συστήματος της χώρας, με μια πολυετή ολοκληρωτική αναστολή των εξοπλισμών που θα καταδικάσει τις Ενοπλες Δυνάμεις να μείνουν πίσω σε κρίσιμες τεχνολογίες, χάρη στις οποίες και σήμερα διατηρούν την ποιοτική υπεροχή, η οποία εξισορροπεί τις τεράστιες δυνάμεις που μπορεί να παρατάξει η Αγκυρα σε όλο το μήκος της γραμμής από τον Εβρο μέχρι την Κύπρο (ας μη μας διαφεύγει ότι το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου παραμένει στην πολιτική Εθνικής Αμύνης της χώρας μας).
Μια προσεκτική ανασκόπηση της ιστορίας των ελληνοτουρκικών κρίσεων της περιόδου από το 1974 και μετά θα δείξει ανάγλυφα ότι η επιθετικότητα των εξ ανατολών «συμμάχων» κορυφωνόταν σε περιόδους κατά τις οποίες η ισορροπία δυνάμεων και η πλάστιγγα των εξοπλισμών είχαν διαταραχθεί σοβαρά εις βάρος της Ελλάδος.
 
Ηταν 1983, όταν η τουρκική αεροπορία «έπαιρνε κεφάλι» στο Αιγαίο, τουλάχιστον αριθμητικά. Η εξέλιξη των ελληνικών προγραμμάτων είχε διαταραχτεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τα αεροπορικά προγράμματα είχαν παγώσει χάρη μιας διαπραγματεύσεως για την «αγορά του αιώνα», η οποία θα αργούσε πολύ να φέρει αποτελέσματα, ενώ τεράστιες πιστώσεις καταβρόχθιζε το αμαρτωλό -και ουδέποτε ολοκληρωθέν- πρόγραμμα «Αρτεμις», όταν τα μαχητικά της γείτονος εμφανίσθηκαν στο ελληνικό FIR. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουμε τις σχεδόν καθημερινές παραβάσεις και παραβιάσεις που υποχρεώνουν την αεροπορίας μας να βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση και να πραγματοποιεί ατελείωτες πτήσεις αναχαιτίσεως για να αποτρέπει την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
 
Η αποκατάσταση της ισορροπίας με την απόκτηση των αεροπλάνων τρίτης γενιάς και τις αγορές που ακολούθησαν κατέστησε την ελληνική πλευρά ικανή να απαντά στις τουρκικές προκλήσεις στον αέρα, αλλά ποτέ δεν επιστρέψαμε στην προηγούμενη κατάσταση ηρεμίας. Οι Τούρκοι συνεχίζουν να αμφισβητούν τον εναέριο χώρο μας.
Η «αγορά του αιώνα», αρκετά ατυχής, όπως αποδείχθηκε, δεν επέτρεψε τον εξοπλισμό και την ανάπτυξη των άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, οπότε η Τουρκία αισθάνθηκε ικανή να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία και στη θάλασσα. Αυτή ήταν η κρίση του Μαρτίου του 1987, η οποία αντιμετωπίστηκε χάρη στην αποφασιστική στάση του Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο κινήθηκε αστραπιαία για να λάβει θέσεις μάχης στο Αιγαίο προλαβαίνοντας την όποια δυσμενή εξέλιξη.
 
Ακολούθησαν σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα, ανάμεσα στα οποία η απόκτηση των φρεγατών ΜΕΚΟ και των ελικοπτέρων Apache, καθώς και ο εκσυγχρονισμός των πρώτων υποβρυχίων Τύπου 209. Παράλληλα με την επαναδιαπραγμάτευση της «αγοράς του αιώνα» τα αεροπλάνα Mirage 2000 έγιναν επιτέλους πλήρως επιχειρησιακά, ενώ οι πολιτικές κινήσεις της κυβερνήσεως Μητσοτάκη ενίσχυσαν το ελληνικό οπλοστάσιο με επτά αντιτορπιλικά και φρεγάτες, δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη και εκατοντάδες άρματα μάχης, και πληθώρα άλλων συστημάτων από τα αποθέματα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων.
 
Με αυτά τα νέα δεδομένα η ισορροπία διατηρήθηκε για αρκετά χρόνια. Τόσο, που παγιώθηκε μια αντίληψη απόλυτης βεβαιότητας, η οποία επέτρεψε τη σταδιακή χαλάρωση, ώσπου το ΠΑΣΟΚ, επανερχόμενο στην εξουσία, αδιαφόρησε πλήρως για την Εθνική Αμυνα, στελεχώνοντας τον Στρατό με κομματικούς αποστράτους και εξωθώντας σε παραίτηση ή πρόωρη αποστρατεία πολυάριθμους ικανούς αξιωματικούς. Την ίδια στιγμή τα εξοπλιστικά προγράμματα έμεναν πίσω, η δε στάση του υπουργού Εθνικής Αμύνης Γεράσιμου Αρσένη έμεινε παροιμιώδης, καθώς σώρευε στο γραφείο του φακέλους και έγγραφα τα οποία ουδέποτε εξέτασε ή υπέγραψε.

Δημοκρατία 
 
Top