Από το http://pitsirikos.net/
Λυπάμαι γι’ αυτό το κείμενο που ξεκινάω να γράφω αλλά πρέπει. Έχω διαπιστώσει –και με την βοήθεια των αναγνωστών του μπλογκ- πως πολλά κείμενά μου αναδημοσιεύονται από διάφορα επαγγελματικά σάιτ, χωρίς να αναφέρεται η πηγή. Τα παρουσιάζουν σαν δικά τους. Προφανώς, δεν το κάνουν μόνο με δικά μου κείμενα. Το κάνουν και με κείμενα άλλων.
Δεν ξέρω τι μυαλό κουβαλάει κάποιος που νομίζει πως, εν έτει 2013, μπορεί να κλέβει κείμενα άλλων και να τα ανεβάζει στο διαδίκτυο, περνώντας απαρατήρητος.
Αν κάποιος αναδημοσιεύσει ένα κείμενό μου στο σάιτ του, δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο....
Με πάνω από ένα εκατομμύριο page views τον μήνα για το μπλογκ μου, με 50 χιλιάδες followers στο Twitter και άλλους 40 χιλιάδες στο Facebook, είναι εντελώς αδύνατον να δημοσιεύσει κάποιος ένα κείμενό μου στο σάιτ του και να το παρουσιάσει για δικό του.
Και τι κάνεις όταν σου κλέβουν τα κείμενα για να βγάλουν χρήματα;
Για την ώρα τίποτα. Αλλά μπορείς να κάνεις πολλά. Και δυσάρεστα.
Ξαναγράφω πως λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να γράψω αυτό το κείμενο. Αλλά δεν μπορεί η αλητεία να συνεχίζεται και να μένει ασχολίαστη.
Ζω από το γράψιμο, το μπλογκ μου είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μην χρειαστεί να γίνω σκλαβάκι σε κάποιο καθεστωτικό ΜΜΕ, και, αν κάποιοι δεν το σέβονται, δεν μπορούν να έχουν τον δικό μου σεβασμό.
Έχω γράψει πολλές φορές πως δεν με ενοχλεί η αναδημοσίευση των κειμένων μου – αντιθέτως, με ευχαριστεί-, αλλά δεν είναι δυνατόν ο κάθε φελλός να παρουσιάζει τα δικά μου κείμενα για δικά του.
Είναι η τελευταία φορά που το γράφω τόσο ευγενικά.
Ευχαριστώ.
(Το κείμενο «Μας εξαπάτησε η μικρή Μαρία» αναδημοσιεύτηκε σε πολλά σάιτ, χωρίς καμία αναφορά στο όνομά μου. Το παρουσίαζαν όλοι σαν δικό τους. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως, όταν κάποιοι αναγνώστες τους επισήμαναν στα σχόλια πως το κείμενο δεν είναι δικό τους, έκαναν την πάπια. Καμία τσίπα. Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι.)
