Το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση έχει καταργηθεί στην πράξη προ πολλού. Εξαιτίας της διαχρονικής δημόσιας υποχρηματοδότησης της φοιτητικής μέριμνας- 0,4% των κρατικών δαπανών για την Παιδεία-, της απουσίας υποστηρικτικών θεσμών και της διάλυσης της κοινωνικής πολιτικής το υπέρογκο κόστος για σίτιση, στέγαση, περίθαλψη, βιβλία κ.λπ. μετακυλίεται στους ήδη επιβαρυμένους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Την ίδια στιγμή, κλιμακώνεται δραματικά ο ρυθμός της «οικειοθελούς» εγκατάλειψης των πανεπιστημιακών σπουδών για οικονομικούς λόγους.
Η έλλειψη δωρεάν και ισότιμα προσβάσιμης φοιτητικής στέγης, καθώς και η βιοποριστική ανάγκη καθιστά απαγορευτική τη συνέχιση των σπουδών για μεγάλο αριθμό φοιτητών και φοιτητριών. Το σχέδιο Αθηνά, η εφαρμογή του «μέτρου» των διαγραφών μαζί με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων ή ακόμη και ολόκληρων σχολών χωρίς επιστημονικά κριτήρια αποτελούν επίσης βασικούς σταθμούς σε ένα σχέδιο διάλυσης του πανεπιστημίου αλλά και θεσμικής πλέον κατάργησης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του. Η κατάσταση που διαμορφώνεται μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 1950, όταν η φοίτηση στο πανεπιστήμιο ήταν αποκλειστικό προνόμιο των οικονομικά εύπορων κοινωνικών κατηγοριών και ήταν παγιωμένοι οι ταξικοί και έμφυλοι αποκλεισμοί σε ό,τι αφορά την πρόσβαση σε αυτό.
Η μνημονιακή πολιτική, ως δύναμη καταστροφής απειλεί το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του είναι αγώνας για τη δημοκρατία και την ισότητα.
|