Το φαινόμενο Μπέπε Γκρίλο συντάραξε την Ευρώπη και όχι μόνο. Ουσιαστικά έδειξε την απέχθεια των Ιταλών προς το διεφθαρμένο αντιπροσωπευτικό πολιτικό τους σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να πούμε ότι το ¼ των Ιταλών δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρουν και πολύ καλά. Και η ψήφος αυτή δεν ήταν...
όλη ψήφος διαμαρτυρίας. Ήταν πρώτιστα αντισυστημική ψήφος.
Θα δούμε άραγε και στην Ελλάδα ένα παρόμοιο φαινόμενο σαν αυτό του Μπέπε Γκρίλο; Αποκλείεται. Όπως δεν είδαμε να εμφανίζεται σε μας το φαινόμενο της Ισλανδίας, το ίδιο δεν πρόκειται να δούμε και το φαινόμενο Γκρίλο. Γιατί όμως;
Απλά τα κόμματα στην Ευρώπη, μπορεί να συγκρούονται, μπορεί και να συνεργάζονται, αλλά αφενός δουλεύουν πιο πολύ στο πολιτικό φως και αφετέρου δεν έχουν τα τεράστια δίκτυα πολιτικής πατρωνίας και εκλογικής πελατείας που έχουμε εμείς, ούτε το στυγνά καθοδηγούμενο συνδικαλιστικό κίνημα.
Σε μας το πολιτικό σύστημα δεν είναι πραγματικό. Είναι θεατρικό, απόλυτα συνεργαζόμενο, συνταυτιζόμενο και καθοδηγούμενο από τα ίδια αφεντικά. Ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα που του φτιάχνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, σε μια ιδιότυπη πολιτική δουλεία. Ταυτόχρονα, τα δίκτυα εκλογικής πελατείας κατευθύνουν τον κόσμο στα πολιτικά γραφεία και στην εξαγοράσιμη ψήφο. Ο λαός δεν είναι ελεύθερος. Είναι πολιτικά εγκλωβισμένος και το χειρότερο, δεν του επιτρέπουν να το συνειδητοποιήσει.
Επομένως ένα ελεύθερο φαινόμενο σαν αυτό του Μπέπε Γκρίλο, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα, εκτός βέβαια και αν καταρρεύσει το ισχύον θεατρικό πολιτικό σύστημα.
