Συγκεκριμένα, οι αρεοπαγίτες απέρριψαν τις αναιρέσεις τόσο του κ. Παπανικολάου όσο και του συνεργάτη του εργοστασιάρχη κατασκευής καπέλων κ. Στεργίου, που ζητούσαν να αναιρεθεί η απόφαση του Εφετείου Αθηνών με την οποία καταδικάστηκε ο καθένας σε κάθειρξη πέντε ετών. Αρχικά είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη έξι ετών, αλλά η ποινή μειώθηκε κατά ένα έτος, κατόπιν αναίρεσης, που έγινε δεκτή από το Εφετείο Αθηνών, καθώς τους αναγνώρισε ως ελαφρυντικό τον πρότερο έντιμο βίο τους.
Οι δικαστές του Αρείου Πάγου απέρριψαν τις αναιρέσεις των κ.κ. Παπανικολάου και Στεργίου, κρίνοντας ότι η απόφαση του Εφετείου Αθηνών με την οποία καταδικάστηκε σε κάθειρξη πέντε ετών ο καθένας, έχει πλήρη, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία.
Ακόμα, οι αρεοπαγίτες αποφάνθηκαν ότι η καταδικαστική εφετειακή απόφαση δεν παραβίασε την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, εν όψει της απαξίας της πράξης και του ύψους της ποινής που επιβλήθηκε. Δηλαδή, κρίθηκε ότι ήταν σωστό το ύψος της ποινής που επιβλήθηκε στους δύο κατηγορούμενους.
Σύμφωνα με την εφετειακή απόφαση ο επίμαχος βουλευτής (διετέλεσε βουλευτής Αργολίδας από 16.8 - 12.10.1989 και από 8.4.1990 - 11.9.1993) από τον Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1997 στο Ναύπλιο με «περισσότερες από μια πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ιδίου εγκλήματος, ενεργώντας με πρόθεση και από κοινού με τον συγκατηγορούμενό του Στυλιανό Στεργίου και με σκοπό να αποκομίσει ο ίδιος παράνομο περιουσιακό όφελος, έβλαψε ξένες περιουσίες, πείθοντας κάποιους σε πράξη, με την εν γνώσει του παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών», η δε συνολική ζημιά που προξενήθηκε ανέρχεται στο ποσό των 73.366 ευρώ (25 εκ. δρχ.), ζημιά την οποία τελικά ωφελήθηκαν οι δύο. Σύμφωνα πάντα με την απόφαση του Εφετείου οι κ.κ. Παπανικολάου και Στεργίου είναι «πρόσωπα που διαπράττουν απάτες κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια».
Όπως υπογραμμίζεται στην καταδικαστική απόφαση ο κ. Παπανικολάου παρίστανε «εν γνώσει του ψευδώς» ότι λόγω της μακράς βουλευτικής ιδιότητάς του και την άσκηση δικηγορίας στην Αθήνα είχε υψηλές γνωριμίες.
Λόγω των γνωριμιών αυτών έλεγε ψευδώς ο επίμαχος βουλευτής ότι μπορούσε να διορίσει τα παιδιά των ενδιαφερόμενων πολιτών στο Δημόσιο, σε ΝΠΔΔ, στους ΟΤΑ, σε Τράπεζες και σε άλλους οργανισμούς. Μάλιστα μπορούσε να τα διορίσει σε θέσεις που εκείνοι επιθυμούσαν και μάλιστα μέσω του ΑΣΕΠ και χωρίς να συμμετέχουν σε σχετικό διαγωνισμό.
Στην όλη αυτή προσπάθεια, όπως έλεγε, συνεργαζόταν με τον κ. Στεργίου ο οποίος ήταν οικονομικά ευκατάστατος εργοστασιάρχης, με ακίνητη περιουσία στη Βούλα και στη Γλυφάδα, με καταθέσεις στις Τράπεζες και με γνωριμίες στους υψηλούς κοινωνικούς κύκλους της Αθήνας, ενώ είχε και γνωριμίες με υπουργούς και βουλευτές.
Ο κάθε ενδιαφερόμενος γονέας έπρεπε να καταθέσει σε λογαριασμό της Τράπεζας Πίστεως 8.804 ευρώ (3 εκ. δρχ.) προκειμένου το παιδί του να διοριστεί στο Δημόσιο στη θέση που ήθελε. Για τον κάθε διορισμό ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να καταθέσει αρχικά 4.402 ευρώ και μεταγενέστερα 5.869 ευρώ.
Οι υποσχέσεις αυτές έπεισαν εννέα γονείς οι οποίοι κατέθεσαν στον επίμαχο τραπεζικό λογαριασμό από 4.402 έως 13.205 ευρώ (1,5 - 4,5 εκ. δρχ.) προκειμένου να διοριστούν τα παιδιά τους.
Όπως επισημαίνει η εφετειακή απόφαση ο Παπανικολάου και ο Στεργίου γνώριζαν ότι έλεγαν ψέματα για τους υποσχόμενους διορισμούς, αφού δεν είχαν τη δυνατότητα να διορίσουν στο Δημόσιο κ.λπ. (οι διορισμοί αυτοί ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν).
http://www.enikos.gr/
