Με τη διάταξη της περίπτωσης 1 της υποπαραγράφου Ζ.3 του άρθρου πρώτου του ν.4093/2012 «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν.4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016» διευρύνονται οι περιπτώσεις υπό τη συνδρομή των οποίων οι υπάλληλοι τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία ώστε να επιτυγχάνεται η άμεση απομάκρυνση όσων διώκονται ή τιμωρούνται για σοβαρά ποινικά αδικήματα και πειθαρχικά παραπτώματα. Η διάταξη καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην ΕτΚ (περ. 7 της υποπαρ. Ζ.3) υποθέσεις υπό την αυτονόητη προϋπόθεση της μη συμπληρώσεως του χρόνου παραγραφής. Συνεπώς, από την επομένη της δημοσίευσης του ν.4093/2012 τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία:
«α) οι υπάλληλοι που στερήθηκαν την προσωπική τους ελευθερία ύστερα από πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης,
β) οι υπάλληλοι κατά των οποίων εκδόθηκε ένταλμα προσωρινής κράτησης και στη συνέχεια ήρθη η προσωρινή κράτηση ή αντικαταστάθηκε με περιοριστικούς όρους,
γ) οι υπάλληλοι, οι οποίοι παραπέμφθηκαν αμετάκλητα ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου για κακούργημα ή για τα πλημμελήματα της κλοπής, υπεξαίρεσης (κοινής και στην υπηρεσία), απάτης, εκβίασης, πλαστογραφίας, δωροδοκίας, καταπίεσης, απιστίας περί την υπηρεσία, καθώς και για οποιοδήποτε έγκλημα κατά τη γενετήσιας ελευθερίας ή για έγκλημα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής,
δ) οι υπάλληλοι στους οποίους επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της οριστικής ή της προσωρινής παύσης,
ε) οι υπάλληλοι οι οποίοι έχουν παραπεμφθεί στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο για τα παραπτώματα των περιπτώσεων α’, γ’, δ’, ε’, θ’, ι’, ιδ’, ιη’, κγ’, κδ’, κζ’ και κθ’ του άρθρου 107 του ν. 3528/2007 όπως ισχύει, ή αντίστοιχα παραπτώματα του ίδιου άρθρου, όπως ίσχυε πριν την αντικατάστασή του με το άρθρο δεύτερο του ν. 4057/2012, ή αντίστοιχα παραπτώματα του προϊσχύοντος Υπαλληλικού Κώδικα (ν. 2683/1999).»
Με την περίπτωση β) τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία ακόμη και εκείνοι που η προσωρινή τους κράτηση αντικαταστάθηκε με περιοριστικούς όρους ή και ήρθη.
Με την περίπτωση γ) τίθενται σε αργία όσοι απλά και μόνο κατηγορηθούν ακόμη και για πλημμελήματα (κλοπή, υπεξαίρεση, καταπίεση, πλαστογραφία).
Με την περίπτωση δ) τίθενται σε αργία όσοι έχουν τεθεί προσωρινά σε παύση.
Με το περίπτωση ε) τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία όσοι έχουν κατηγορηθεί για μια σειρά παραπτωμάτων και έχουν παραπεμφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο. Σύμφωνα με τον νόμο 4057/2012 (ΦΕΚ 54 Α΄) πειθαρχικά παραπτώματα, μεταξύ των άλλων, είναι
«α) πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία, (…)
ε) αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας, (…)
κγ) φθορά λόγω ασυνήθιστης χρήσης, η εγκατάλειψης ή η παράνομη χρήση πράγματος το οποίο ανήκει στην υπηρεσία.»
Με το άρθρο 106 του ν. 4057/2012 (ΦΕΚ 54, Α΄) ορίζεται ότι «Το πειθαρχικό παράπτωμα συντελείται με υπαίτια πράξη ή παράλειψη του υπαλλήλου που μπορεί να του καταλογισθεί.». Αρκεί, επομένως, όχι η απλή παράλειψη από μέρους του υπαλλήλου για να τεθεί σε αργία αλλά και ο καταλογισμός μιας μη ενέργειας ως παράλειψη από τον ιεραρχικό του προϊστάμενο ώστε να τεθεί σε αργία.
Με την διάταξη που ψηφίστηκε παραβιάζονται μια σειρά άρθρων του Συντάγματός της Ελλάδας και συγκεκριμένα:
· Το άρθρο 14, παρ.1,2, σύμφωνα με το οποίο:
«1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους.
2.Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.».
· Το άρθρο 7, παρ. 1 σύμφωνα με το οποίο:
«1. Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Ποτέ δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που προβλεπόταν κατά την τέλεση της πράξης.».
· Το άρθρο 4 παρ. 2 σύμφωνα με το οποίο:
«2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.».
· Το άρθρο 5, παρ. 1 σύμφωνα με το οποίο:
«1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.».
Με το νέο νομικό πλαίσιο θεσπίζεται το «ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» και η αποπομπή αυτοδικαίως του υπαλλήλου από την εργασία μέχρις ότου να εξεταστεί η περίπτωση και να αποφανθεί το αρμόδιο όργανο για τις κατηγορίες.
Είναι η πρώτη φορά στο νομικό μας πολιτισμό μετά την δικτατορία των Συνταγματαρχών, που στη σύγχρονη δημοκρατία το τεκμήριο της αθωότητας αντικαθίσταται από το τεκμήριο της ενοχής. Από το μέτρο αυτό θίγεται ο μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων στους οργανισμούς του κράτους.
Από το μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας πλήττονται και όσοι κατά το παρελθόν είχαν κατηγορηθεί για παραπτώματα που ενώ κατά την περίοδο κατά την οποία τα διέπραξαν δεν τιμωρούνταν με αργία, σήμερα, με επιγενόμενο νόμο, τιμωρούνται αναδρομικά.
Με το μέτρο αυτό πλήττεται το δικαίωμα του ατόμου να εκφράζει τις πολιτικές του πεποιθήσεις συμμετέχοντας σε απεργίες, σε διαδηλώσεις ή σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αντιτιθέμενο σε κυβερνητικές επιλογές. Στην περίπτωση που η έκφραση της αντίρρησής του χαρακτηριστεί αρνητικά και παραπεμφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο, τίθεται σε αργία.
Με την μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας καταργείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση και στο λόγο με τον πλέον αναίσχυντο τρόπο και ανοίγει ο δρόμος σε φασιστικές πρακτικές λογοκρισίας και εκφοβισμού. «Πρόσεχε τι λες, γιατί θα χάσεις τη δουλειά σου», «πρόσεχε σε ποιους τα λες, γιατί δεν ξέρεις πού μπορεί να σε καρφώσουν», «κοίτα τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι με πολιτικά σχόλια, γιατί μπορεί να βρεθείς στους πέντε δρόμους», «καλό θα είναι να κάνεις ό,τι σου λένε οι προϊστάμενοί σου για να μην χάσεις τη δουλειά σου» είναι σκέψεις που θα περνούν από το μυαλό μας και θα μονοπωλούν τις συζητήσεις μας σε μια κατά τα άλλα δημοκρατική κοινωνία.
Το συγκεκριμένο άρθρο επιδρά αρνητικά και στο δημόσιο λογιστικό αφού όσοι τεθούν σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια, μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δικαιωθούν, θα απαιτήσουν αναδρομικά τις αμοιβές τους δημιουργώντας πρόβλημα στον προϋπολογισμό του κράτους.
Το ψηφισθέν άρθρο, τέλος, ενδέχεται να έχει επικίνδυνες προεκτάσεις και στον ιδιωτικό τομέα καθώς υπάρχει διάχυτη η ανησυχία στους κόλπους των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ότι θα γίνει προσπάθεια να τύχει εφαρμογής στην διαδικασία ελέγχου της καταχρηστικότητας των απολύσεών τους, η οποία είναι υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του κράτους μέσω των Περιφερειακών Υπηρεσιακών Συμβουλίων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΠΕ / ΠΥΣΔΕ).
Όλες οι παραπάνω αντιδημοκρατικές σκέψεις αποκαλύπτουν το μεγαλείο της σύγχρονης δημοκρατίας στο όνομα της οποίας υιοθετούνται τα πλέον αντιδημοκρατικά μέσα για την εξυπηρέτηση των σκοπών της τρικομματικής κυβέρνησης κατ’ εντολή των ευρωπαίων και διεθνών εταίρων και δανειστών.
Όλα αυτά από έναν υπουργό με πλούσιο νομικό παρελθόν, από ένα υπουργό που μηχανεύεται συνεχώς πρωτότυπους και νομικά ευφάνταστους τρόπους προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή που του έχουν αναθέσει, αξιοποιώντας προς αυτή την κατεύθυνση τις ιδιαίτερες γνώσεις και εμπειρία που διαθέτει.
Κλείνοντας, προτείνω, ως λύση ύστατης διεξόδου την θέσπιση πιστοποιητικού νομιμοφροσύνης ώστε, όσοι διαπράξουν τα παραπάνω βαρύτατα αδικήματα, να έχουν έστω την τελευταία στιγμή την ευκαιρία αυτού που μόνο μια αληθινή δημοκρατία θα μπορούσε να δώσει: την ειλικρινή ενυπόγραφη μεταμέλεια.
«Μετανοώ, άρα δουλεύω».
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
