Οι φιλομνημονιακοί μπίστηδες παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας. Μέσω της αρθογραφίας τους κουνούν το δάχτυλο προς όλους όσους άσκησαν, ή ασκούν, ή θα εξακολουθήσουν να ασκούν κριτική και διαμαρτυρία κατά: των μνημονίων, της εξωθεσμικής Τρόικας και της μνημονιακής συγκυβέρνησης των ψευτών.
Βάσει του «πολιτικού φαντασματικού» των μπίστηδων, αν οι πολίτες δεν αντιδρούσαν στην υποδούλωσή τους και αποδέχονταν παθητικά: τις παραβιάσεις του Συντάγματος, το ξεπούλημα της χώρας, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, το ότι δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη, το ότιδεν θα έχουν δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, καθώς και τα δυσβάστακτα χαράτσια, τότε δεν θα έπαιρνε καμία ψήφο η Χρυσή Αυγή και δεν θα απειλούνταν το πολίτευμα. Εκπληκτικό σκεπτικό!
Το θράσος των μπίστηδων, απερίγραπτο! Το ύφος της γραφής τους, παγκαλικό. Όπως ο Πάγκαλος, ζητούν κι αυτοί τα ρέστα από την κοινωνία. Ζητούν να κάνουν αυτοκριτική εκείνοι που στάθηκαν στο πλευρό του λαού: ο Λαζόπουλος, ο Θεοδωράκης, ο Γλέζος και οι Aγανακτισμένοι. Διότι, η αλλοπρόσαλλη φαντασία των μπίστηδων, τους θεωρεί συνυπεύθυνους με την αντιμνημονιακή αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Τρέλα!
Ωστόσο, οι κουτοπόνηροι πολιτικατζήδες, την έννοια της συνυπευθυνότητας για την άνοδο της ακροδεξιάς τη χρησιμοποιούν για να διασπάσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο. Τρέμουν στην ιδέα ενός ενωμένου μετώπου που θα το απαρτίζουν τόσο αγανακτισμένοι πολίτες όλων των αντιμνημονιακών κομμάτων που βρίσκονται εντός της βουλής, όσο και ακομμάτιστοι αγανακτισμένοι.
Η τεχνική «διαίρει και βασίλευε» είναι γνωστή. Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βαφτίζονταν αντιδημοκρατικό κόμμα με συνιστώσες που σχετίζονται με αναρχικούς, αντεξουσιαστές, κουκουλοφόρους κτλ. Δηλαδή, ομάδες που τάσσονται κατά του Κράτους, της Εκκλησίας, του Στρατού, της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης και που κάποιοι από αυτούς (κατά την άποψη του συστήματος) έκαψαν την Αθήνα στα Δεκεμβριανά του 2008.
Σε αυτήν την τελευταία υπόθεση, οι μπίστηδες θα ζητούσαν από τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα (και από το Λαζόπουλο) νααπομονώσουν πολιτικά τους «ακραίους» κι «επικίνδυνους για τη δημοκρατία» αριστεριστές.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική και επικοινωνιακή απομόνωση των «επικίνδυνων για τη δημοκρατία» ομάδων θα δικαιολογούσε και τη βίαιη καταστολή τους από τους κρατικούς μηχανισμούς, αν διανοούνταν να διαδηλώσουν εναντίον των κυβερνητικών μέτρων.
Αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τους πανικόβλητους μνημονιακούς κρυφο-φασίστες, που κυβερνούν με τις ψήφους που υφάρπαξαν από τους ψηφοφόρους που κατάφεραν να τρομοκρατήσουν με τα ψέματά τους: να εφευρεθεί μια δικαιολογία που να τους επιτρέπει να βιαιοπραγήσουν πάνω στους Έλληνες πολίτες.
Αυτό θέλει και ο Μπίστης: Την ανενόχλητη καταστολή όλων όσων η απόλυτη υποκειμενικότητά του θα ταυτίζει με την ακροδεξιά. Λάκη Λαζόπουλε, για εσένα χτυπά η καμπάνα…
