Από τον Σταύρο Λιλόγλου
«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα χελιδόνια και έναν ναζί στρατιώτη;
- Τα χελιδόνια κάνουν τα παιδιά τους στη Γαλλία και τα παίρνουν μαζί τους φεύγοντας, αντίθετα οι ναζί άφησαν τα μπάσταρδά τους εδώ»!!!
Είναι ένα φριχτό σχόλιο που έκανε κάποιος δήμαρχος επιδεικνύοντας ένα παιδάκι μετά την κυριακάτικη λειτουργία… Ήταν μόνον ένα παιδάκι, μια απομονωμένη περίπτωση σε κάποια υπανάπτυκτη επαρχιακή πόλη;
Δυστυχώς πρόκειται για το δράμα, μόνο στη Γαλλία, 200.000 παιδιών! Μια φριχτή κληρονομιά που άφησαν οι ναζί όχι μόνον στη Γαλλία αλλά και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Κι αυτή η ιστορία είναι γροθιά στο στομάχι…
Αυτά τα παιδιά αντιμετώπισαν την κοινωνική κατακραυγή χωρίς να ανήκουν σε καμία πατρίδα. Ούτε Γάλλοι ούτε Γερμανοί. Για το δράμα τους, γράφηκε μόλις το 2004 ένα βιβλίο κάνοντας μια πλήρη καταγραφή και καλώντας τη Γαλλία να αντιμετωπίσει ακόμα ένα φάντασμα που στοιχειώνει την ιστορία της. Μέσα από το βιβλίο "Καταραμένα Παιδιά" (Enfants maudits) παρελαύνουν σημερινοί εξηντάρηδες που περιγράφουν ο καθένας τα προσωπικά του δράματα, ως απόκληροι μιας κοινωνίας. Χρειάστηκαν 60 χρόνια να γραφτεί ένα βιβλίο γι’ αυτά τα παιδιά και 66 χρόνια για να βρει το κουράγιο η Γαλλία να το αντιμετωπίσει...
Το δράμα, η απομόνωση και τα τραύματα παιδιών, καρπών του έρωτα ή του συμφέροντος Γερμανών του στρατού κατοχής της Γαλλίας με Γαλλίδες. 200.000 περιπτώσεις την περίοδο 1941-1945, χωρίς μάλιστα να αποτελούν θύματα βιασμού. Η ιδιαιτερότητα των Γαλλίδων; Δεν θεωρούνταν «άριες», οπότε οι δεσμοί ήταν παράνομοι και όταν αποκαλύπτονταν έπρεπε να διαλυθούν με βάση τον γερμανικό νόμο, κάτι που δεν αφορούσε τις Ολλανδές ή τις Νορβηγίδες τις οποίες θεωρούσαν οι ναζί ότι ανήκουν στην αρία φυλή...
Η Γαλλία υπήρξε πολύ αυστηρή με όσους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, χιλιάδες γυναίκες διαπομπεύτηκαν ημίγυμνες και με ξυρισμένο κεφάλι, αν δεν λιντσαρίστηκαν ή φυλακίστηκαν για αρκετά χρόνια, επειδή σπίλωσαν την εθνική αξιοπρέπεια. Ειδικός νόμος ψηφίστηκε για την τιμωρία όσων «κοιμήθηκαν» με τον εχθρό, με την αστεία ονομασία colaborization horizontiale (οριζόντια συνεργασία).
Δεν ήταν πάντα οι περιπτώσεις θλιβερές, έπαιξε και ο έρωτας ρόλο. Σε μια περίπτωση ο Γερμανός στρατιώτης εκτελείται επειδή δεν θέλει να αφήσει τη σύντροφο και το παιδί του και σε μια άλλη ο αιχμάλωτος πολέμου Γερμανός ερωτεύεται Γαλλίδα στη φάρμα όπου εργάζεται καταναγκαστικά και η κοινότητα με βία χωρίζει το ζευγάρι και εμποδίζει την επικοινωνία, για να ενωθούν από το παιδί τους 60 χρόνια αργότερα!
Τα παιδιά των δολοφόνων είχαν την αντιμετώπιση από τη γαλλική κοινωνία ωσάν να ήταν τα ίδια δολοφόνοι! Σε άπειρες περιπτώσεις δεν επιτράπηκε στις μητέρες τους να τα μεγαλώσουν και υποχρεωτικά μεταφέρθηκαν σε ορφανοτροφεία. Γιαγιάδες έβαφαν τα μαλλιά των παιδιών καστανά, για να κρύψουν το ξανθό που παραπέμπει σε Γερμανούς. Το δράμα βέβαια ήταν όταν υπήρχαν και γαλάζια μάτια...
Δυστυχώς, παρ’ ότι η Γαλλία συνεργάστηκε με τους ναζί μέχρι τον Απρίλιο του 1944, έζησε και αυτή το δράμα οι πρώην συνεργάτες αμέσως μετά να γίνουν διαπρύσιοι αντιστασιακοί, με εύκολο θύμα γυναίκες και παιδιά...
Τα πράγματα αποκτούν φρικτές διαστάσεις στις χώρες που οι ναζί θεωρούσαν άριες. Στη Νορβηγία μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο-πείραμα του Χίτλερ για το χιλιόχρονο Ράιχ, προτρέποντας τους Γερμανούς στρατιώτες να κάνουν παιδιά με τις ντόπιες γυναίκες, τα οποία ήλπιζε ότι θα είναι ξανθά με γαλανά μάτια, τα λεγόμενα παιδιά Lebensborn (πηγή της ζωής), κάτι που θα αποτελούσε όμως το στίγμα για σκηνές εκδίκησης μετά τον πόλεμο και την ήττα των ναζί... 10.000 Νορβηγόπουλα ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Εδώ είχαμε αρκετούς βιασμούς, αλλά και ακόμα πιο βίαιη συμπεριφορά σε βάρος των παιδιών. Μετά τον πόλεμο πολλά κλείστηκαν σε άσυλα τρελών, αρκετά τα άφησαν για μήνες μέσα σε χοιροστάσια, αφού ήταν παιδιά γουρουνιών, σε κάποια αφαιρέθηκε το δέρμα με οξύ προκειμένου να «καθαριστούν» από τη βρομιά!!!
Εκατόν πενήντα από αυτές τις βασανισμένες ψυχές προσέφυγαν το 2007 στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μηνύοντας τη νορβηγική κυβέρνηση για διακρίσεις. Από το 1946 έως το 1958 σειρά διατάξεων και νόμων έκανε τη ζωή αυτών των παιδιών κόλαση, κάτι το οποίο αρνείται να παραδεχθεί η νορβηγική κυβέρνηση ως άδικο... Παιδιά που κακοποιήθηκαν και λεκτικά ως «πουτάνες» και μπάσταρδα», ζητούν από το πλούσιο κράτος της Νορβηγίας να τους αποζημιώσει για τα βάσανά τους, μιας και τα λόγια φαντάζουν τόσο φτωχά για τόσο πόνο... Σκεφτείτε ότι η νορβηγική κυβέρνηση σκεφτόταν να τα εξορίσει μαζί με τις μητέρες τους στην Αυστραλία!
Τα ίδια παντού: 8.000 στη Δανία, 50.000 στην Ολλανδία. Αλλά οι απελευθερωτές θέλησαν μάλλον να ανταποδώσουν. Έτσι έχουμε κατά τη διάρκεια της διασυμμαχικής κατοχής της Γερμανίας (1945-1955) 36.000 πατεράδες Αμερικανούς, 10.000 Γάλλους, 8.000 Άγγλους, 3.000 Σοβιετικούς και 2.000 Βέλγους! Και την πρόνοια για τα παιδιά τη χρεώθηκε η Συμμαχική Διοίκηση. Δεν τολμά κανείς να σκεφτεί και για τις περισσότερες από 2.000.000 περιπτώσεις βιασμών, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσε επιλογή τιμωρίας αντί του θανάτου...
Μόλις το 2009 η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να δίνει ελεύθερα υπηκοότητα στα 200.000 Γαλλο-Γερμανάκια, εξηντάχρονους πλέον, χωρίς να απαιτείται να απολέσουν την τυχόν δεύτερη υπηκοότητά τους. Ήδη από τη δεκαετία του ’60 Γάλλοι και Γαλλίδες έψαχναν να καλύψουν το κενό στη ζωή τους, το άλλο μισό που έλειπε. 18.000.000 φάκελοι αφορούν την προσωπική πορεία των Γερμανών στρατιωτών στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Το χιτλερικό καθεστώς με θρησκευτική ευλάβεια κατέγραφε και κατασκόπευε τη ζωή των στρατιωτών του, δίνοντας έτσι σήμερα τη δυνατότητα σε πληγωμένα παιδιά να αναζητήσουν τους πατεράδες τους... Μόλις 355 όμως από τα 200.000 παιδιά βρήκαν το κουράγιο να συστήσουν τη Γαλλική Εθνική Ένωση για τα Παιδιά του Πολέμου το 2005 και ακόμα λιγότερα, -μόλις 130- από αυτά κατάφεραν να βρουν τους γονείς τους... Αίτημα, η διπλή υπηκοότητα, ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και τα καλλίτερα γερμανικά επιδόματα, μιας και οι δικαιούχοι διανύουν πλέον την έβδομη δεκαετία της ζωής τους...
Υπολογίζεται ότι περίπου 800.000 παιδιά σε όλη την Ευρώπη ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες.
Πολύς πόνος συνόδευσε αυτά τα παιδιά σε ολόκληρη τη ζωή τους, γεννήθηκαν ένοχα και τώρα αναζητούν τη θέση τους στον ήλιο, μακριά από το σκοτάδι του νόμου της σιωπής...
ΠΗΓΗ: nemecismag.gr
