Φυσικά και είναι υπέρ της ενότητας της αριστεράς η ΔΗΜΑΡ. Το δήλωσε την Παρασκευή στη ΝΕΤ ο Φώτης Κουβέλης. Δυστυχώς όμως...
η στρατηγική των άλλων αριστερών κομμάτων αποτελεί κατά τη γνώμη του ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Όταν για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τριετή αναστολή πληρωμών του χρέους είναι σα να ζητάει την πρόκληση πιστωτικού επεισοδίου, που σημαίνει αποχώρηση από το ευρώ και την ευρωζώνη.
Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Όπερ έδει δείξαι –η ΔΗΜΑΡ είναι υπέρ του ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει πράγματα που οδηγούν έξω από το ευρώ, κι έτσι από την καλή θέληση της συνεργασίας και της ενότητας δεν απομένει παρά ένα θλιμμένο δυστυχώς.
Όπερ έδει δείξαι –η ΔΗΜΑΡ είναι υπέρ του ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει πράγματα που οδηγούν έξω από το ευρώ, κι έτσι από την καλή θέληση της συνεργασίας και της ενότητας δεν απομένει παρά ένα θλιμμένο δυστυχώς.
Φυσικά και είναι υπέρ της ενότητας και το ΚΚΕ. Το έχει επαναλάβει χίλιες φορές η Αλέκα Παπαρήγα. Όμως οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς είναι ασυνεπείς, δεν προσανατολίζονται σε αντιπαράθεση με την ΕΕ και δεν αμφισβητούν στην πράξη τον καπιταλισμό. Σπέρνουν έτσι σύγχυση και από την άποψη αυτή αποτελούν δεκανίκια του συστήματος. Άρα ναι μεν η ενότητα είναι αναγκαία, ναι μεν το ΚΚΕ μόνο του δεν μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, ναι μεν τείνει χείρα συνεργασίας σε όσους επιθυμούν τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, αλλά με τις άλλες αριστερές δυνάμεις είναι υποχρεωμένο να έχει ανοιχτό μέτωπο. Δυστυχώς και πάλι.
Σ’ αυτά τα κακορίζικα δυστυχώς σκοντάφτει δυστυχώς η αριστερά και παραμένει διασπασμένη. Κι αυτά τα δυστυχώς διατρέχουν όλο το μήκος και το πλάτος τους –κάθε δύναμη, μικρότερη η μεγαλύτερη, κάθε ομάδα, κάθε προσωπικότητα, έχει και το δυστυχώς της. Με αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να τρίβουν τα χέρια τους, ένας ολόκληρος κόσμος να παραμένει στον αστερισμό της απογοήτευσης για την επάρκεια αλλά και την αποτελεσματικότητα της αριστεράς, ενώ η προοπτική για μια εναλλακτική λύση στην πολιτική των μνημονίων παραμένει στον αστερισμό της φαντασίας.
Ευτυχώς εντούτοις η ιδέα της συνεργασίας και της ενότητας έρχεται και επανέρχεται –η ζωή έχει τις δικές της απαιτήσεις όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Διότι δεν έρχεται και επανέρχεται επειδή τη διαφημίζει ο Τσίπρας, ή τη χαϊδεύουν κάποιοι αφελείς. Έρχεται και επανέρχεται για τον απλούστατο λόγο ότι σε μια κατάσταση πολιορκίας όπως η σημερινή, σε μια κατάσταση που στην Ελλάδα συντελείται μια πλήρης ανατροπή δικαιωμάτων και καταστροφή ανθρώπων, σε μια κατάσταση που στο πολιτικό σκηνικό δημιουργούνται ρήγματα και καταρρεύσεις, σε μια κατάσταση εν ολίγοις σεισμική για την κοινωνία, την οικονομία, τις ιδέες, η επιδίωξη, το όνειρο, ο στόχος μιας μεγάλης ενωμένης αριστεράς προσλαμβάνει όλο και περισσότερο το χαρακτήρα μιας αυτονόητης και από μια άποψη απειλητικής απαίτησης, που φτάνει μέχρι το γραφείο του τελευταίου προφήτη της επανάστασης ή το βουλευτικό έδρανο του τελευταίου ρεφορμιστή.
Ε και; μπορεί να πει κάποιος. Η ΔΗΜΑΡ έχει τα δικά της σχέδια, το ΚΚΕ τις δικές του αυταπάτες, άλλες αριστερές δυνάμεις το δικό τους κόλλημα και άκρη δεν βρίσκεται –ακόμα και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ η ιδέα της ενότητας δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο για όλους. Σε τέτοιες συνθήκες πώς μπορούμε να μιλάμε για συνεργασία και ενότητα; Γάμος με το ζόρι γίνεται; Ακόμα κι ο Χαραλάμπης το αρνήθηκε. Κι όμως γίνεται. Και τέτοιοι γάμοι μόνο με το ζόρι γίνονται, γιατί παραείναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να έρθει η θεία φώτιση σε κάποιους και να ξυπνήσουν ένα πρωί με απόψεις διαφορετικές από αυτές που είχαν όταν κοιμήθηκαν. Καθώς όμως κανένας πολιτικός και καμιά πολιτική δύναμη, όσο κολλημένη κι αν είναι στο αυτονόητο δίκιο της, δεν είναι δυνατό να παραβλέψει τα ρεύματα στην κοινωνία, να αγνοήσει δηλαδή το κοινωνικό και πολιτικό ζόρι, μπορεί κανείς να είναι ακόμα και αισιόδοξος. Αυτό που σήμερα φαίνεται αδιανόητο και αδύνατο έχει ο κόσμος τον τρόπο να το μεταλλάξει σε ρεαλιστικό και απαραίτητο για κάθε πολιτική δύναμη που δεν επιλέγει να προδώσει τελείως τον εαυτό της ή να αυτοκτονήσει. Κι επειδή το κοινωνικό, το πολιτικό, το αριστερό, όπως θέλετε πείτε το, ζόρι, όλο και διογκώνεται κάτω από τα βάρος της σκληρής πραγματικότητας, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα έρθει γρήγορα η στιγμή μιας μεγάλης ανατροπής αντιλήψεων και πρακτικών στην αριστερά. Και θα πάει το δυστυχώς από κει που ‘ρθε.
Φυσικά θα υπάρξουν και κάποιοι που θα επιμείνουν ή από άγνοια, ή από υπολογισμό. Τουλάχιστον όμως το δυστυχώς θα αφορά τότε αυτούς και όχι τη χώρα και τους εργαζόμενους….
* Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή της Κυριακής»
