Πιστεύω ότι η επιλογή του κ. Παπαδήμου ως πρωθυπουργού ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή που μπορούσε να κάνει η χώρα. Διότι ο σημερινός πρωθυπουργός ταυτίζεται με την πολιτική που οδήγησε την Ελλάδα στην σημερινή τραγική κατάσταση: Την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη.
Όλα τα άλλα αίτια στα οποία αποδίδουμε (και ορθώς) την ελληνική τραγωδία-το πελατειακό κράτος, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, το μεγάλο κράτος κλπ-ασφαλώς θα...
διαιώνιζαν χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όμως αν δεν μεσολαβούσε η ένταξη στην ευρωζώνη δεν θα οδηγούσαν στο σημερινό αδιέξοδο.
Το ευρώ επέτρεψε την εύκολη και φτηνή χρηματοδότηση του κράτους με αποτέλεσμα την εκτόξευση του χρέους στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη. Οι κ.Σημίτης και Παπαδήμος ανέμεναν ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη θα οδηγούσε σε ένα πιο υπεύθυνο κράτος. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ποτέ ίσως η Ελλάδα δεν έχει βιώσει μια πιο ανεύθυνη χρηματοοικονομική πολιτική απ’ αυτήν που βίωσε μετά την ένταξη στο ευρώ.
Από την στιγμή που οι Έλληνες πολιτικοί μπορούσαν να δανείζονται φτηνό χρήμα με τις πλάτες της Γερμανίας έστησαν ένα πάρτυ διορισμών και παροχών αντάξιο και του πιο διεφθαρμένου Big Man της Αφρικής. Όμως πέρα από την δυνατότητα του φτηνού δανεισμού υπήρχε και ένας άλλος λόγος που έκανε τους πολιτικούς μας να συμπεριφερθούν τόσο ανεύθυνα: πριν από την ένταξη στην ευρωζώνη η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων γινόταν κυρίως με εσωτερικό δανεισμό. Μετά την ένταξη στην ευρωζώνη ο δανεισμός προερχόταν κυρίως από το εξωτερικό. Αυτό φυσικά είχε ως συνέπεια ότι υπήρχαν πλέον λιγότερα κίνητρα να ερευνά κανείς τι γινόταν και που πήγαιναν τα χρήματα. «Ο δανεισμός από το εξωτερικό-πέρα από τον εν γένει φτηνό δανεισμό-είχε ως συνέπεια να κάνει τις ελληνικές κυβερνήσεις λιγότερο υπεύθυνες από ότι πριν από την εισαγωγή του ευρώ» αναφέρει ο καθηγητής του Πανεπιστήμιου του Ερβιν Stergios Skaperdas.
Αν η Ελλάδα δεν είχε μπει στο ευρωζώνη δεν θα είχε φτάσει ποτέ στην σημερινή κατάσταση. Αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει την δραχμή δεν θα είχε ποτέ τα σημερινά επίπεδα χρέους που υπονομεύουν κάθε ελπίδα για ανάπτυξη η μείωση της ανεργίας. Αν ευθύς εξ αρχής το κόστος εξωτερικού δανεισμού αντιπροσώπευε τις πραγματικές δυνατότητες και την ανταγωνιστικότητα/παραγωγικότητα της Ελλάδας και όχι της Γερμανίας (όπως ίσχυε προτού μπει η Ελλάδα στην ευρωζώνη) οι Έλληνες πολιτικοί θα είχαν αναγκασθεί να συμπεριφερθούν πιο υπεύθυνα. Αφενός θα κρατούσαν σε χαμηλότερα επίπεδα τον εξωτερικό δανεισμό και αφετέρου θα κατέβαλλαν σοβαρές προσπάθειες πάταξης της φοροδιαφυγής (κάτι που δεν είχαν κίνητρο να κάνουν στο βαθμό που μπορούσαν πάντοτε να χρηματοδοτούν με τόσο φτηνό τρόπο τα ελλείμματα).
Η επιλογή του κ.Παπαδήμου στην ουσία σημαίνει μια συμβολική επιβράβευση του μεγαλύτερου ίσως οικονομικού λάθους την οποία έκανε το ελληνικό κράτος την τελευταία πεντηκονταετία. Την ένταξη στην ευρωζώνη.
Η αριστερά κατηγορεί τον κ.Παπαδήμο ότι εκπροσωπεί τους «τραπεζίτες». Λάθος. Το σφάλμα του κ.Παπαδήμου όταν υποστήριξε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ ήταν ακριβώς ότι δεν λειτούργησε ως τραπεζίτης αλλά ως πολιτικός.
