Από το Μαρικάκι
Σαν να μην έφταναν τα προβλήματα που έχει ο καθένας από την πολιτική στην οποία τον έχει υποβάλει αυτό το άτακτο μπουλούκι του γαλαζοπράσινου θιάσου, έχει να αντιμετωπίζει και το αίσθημα αηδίας από την ξεφτίλα τους και τη μυρωδιά της σαπίλας που αναδίδουν. Κρίση; Ποια Κρίση;
Γι΄αυτούς υπάρχει μόνο εξουσία για μοίρασμα και μετάθεση ευθυνών του ενός στον άλλο. Ο πλακωμός είναι για το ποια αστική, επιχειρηματική φατρία θα εκπροσωπηθεί στο εξής στην εξουσία ύστερα από το...
κενό που δημιουργήθηκε με τον πρωθυπουργό να παίρνει το Νόμπελ Κοροϊδίας. Είναι σαν να βλέπεις ένα σόι να τσακώνεται για το πως θα μοιραστούν τα χωράφια του εκλιπόντα. Μόνο που εδώ το «σόι» είναι λίγο πιο μεγάλο και τα τεκταινόμενα τα βλέπουμε όλοι στους δέκτες μας. Δέκα χρόνια μετά την εισαγωγή του στην ελληνική τηλεόραση το ριάλιτι εισχώρησε στα άδυτα και τα άπλυτα της «πολιτικής» τάξης της χώρας.
Πολλοί αναρωτιούνται: αυτοί είναι οι πολιτικοί που διαθέτουμε ως χώρα; Αυτούς ψηφίζουμε τόσα χρόνια;
Κι ακόμα, με δεδομένο ότι πλέον είναι πασιφανές ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι βιτρίνα συμφερόνντων, αναρωτιέται κανείς: αυτή είναι η αστική τάξη της χώρας; Κατίνα και λιμασμένη για εξουσία και χρήμα κρατικό;
Και να προσθέσουμε κι ένα τρίτο ερώτημα;
Αυτούς φοβάται η Αριστερά τόσα χρόνια; Αυτή τη μαφία έχει αναγορεύσει σε ισχυρό πολιτικό αντίπαλο; Και τώρα που «οι μάσκες έπεσαν» όπως λέγεται αυτές τις μέρες, και ξεσκεπάζονται από μόνοι τους στα μάτια του κόσμου, η αριστερά θα εξακολουθήσει να τους αναγορεύει σε ισχυρούς πολιτικούς αντιπάλους; Όταν η κάθε τους κίνηση δεν αποτελεί πλέον καν φύλο συκής μπροστά από το σκηνικό του ξεπουλήματος, τα πάντα γίνονται απροκάλυπτα. Τι θα κάνει λοιπόν θα συνεχίσει να τους καταγγέλει και να καλεί το δρόμο να βγει στους δρόμους, αντί να κάνει κάποια προωθητική κίνηση η ίδια;
Σήμερα, δοκιμάζεται και η Αριστερά για όσους δεν το έχουν καταλάβει. Μπορούν άραγε να σταθούν οι κόντρες μεταξύ των δύο βασικών πυλώνων της αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στις κατίνες του έθνους να κατοχυρώνουν το έδαφός τους στην επόμενη μέρα;
Το παιχνίδι της διαφοροποίησης που συχνά γίνεται όχι με πολιτικούς όρους αλλά ξεπέφτει στα ιδεολογικά στερεότυπα («σταλίνες» - «οπορτούνια», «δογματικοί» - «αναχώματα της ριζοσπαστικοποίησης», κ.λπ.) δεν θα στέκει για πολύ ακόμα.
Και πεδίο ιδεολογικής σύγκλισης μεταξύ των δύο δεν υπάρχει, αυτό είναι γεγονός. Πολιτικής όμως; Τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα έχουν τεθεί εφόσον πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη, με το ξεθωριασμένο άρμα της οποίας είναι συνδεδεμένη η πολιτική και η οικονομία της χώρας, καταρρέει.
Από τη μία το ΚΚΕ επιθυμεί την αποδέσμευση από την ΕΕ και υπό όρους λαϊκής εξουσίας υποστηρίζει ότι θα γίνει μονομερής διαγραφή του χρέους.
Από την άλλη ο ΣΥΝ επιχειρώντας με νύχια και με δόντια να διασώσει το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής του, αυτό της Ενωμένης Ευρώπης, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορεί για πολύ ακόμη να ρισκάρει την ταύτισή του με το αντικείμενο του εκβιασμού, δηλαδή την παραμονή στο ευρώ. Η δυσαρέσκια απέναντι στην ΕΕ ανεβαίνει ταχύτατα και από το 33% τον Σέπτεμβριο έφτασε το 43% τον Οκτώβριο σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Public Issue. Ήδη δε έχουν αρχίσει οι πικρές παραδοχές: στο πλαίσιο τη ΔΕΘ ο Τσίπρας είχε αναρωτηθεί δημόσια πιο το νόημα να παραμένουμε στη ευρωζώνη όταν δεν αξιοποιούμε τα «εργαλεία» που προσφέρονται; Και προχτές σημείωνε ότι αν οι ευρωκρατούντες κάνουν πράξη τις απειλές τους και οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρωζώνης, θα είναι μεν καταστροφικό για την ίδια, αλλά «εμείς θα ξανασταθούμε στα πόδια μας με τις δικές μας δυνάμεις».
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν, λοιπόν... Άραγε το αίτημα σε λίγο καιρό θα είναι γενικώς και αόριστα να φύγει το μνημόνιο σε μια Ευρώπη που έχει θέσει το πλαίσιο και αυτό είναι πλέον κατά κοινή παραδοχή – εντός της αριστεράς – ναζιστικό ή «λαιμητόμος για τους λαούς»;
Και μην ξεχνάμε:η αριστερά κάποτε «λέρωσε» τα χέρια της συνεργαζόμενη με τον Μητσοτάκη για πολύ πιο «ανούσιους» σκοπούς με τα δεδομένα του σήμερα. Σε μια ιστορική συγκυρία σαν τη σημερινή που βουλιάζουμε όλοι μαζί στο βούρκο είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να διατηρήσει «καθαρά» τα χέρια του;
Υ.Γ. Ερωτήματα θέτουμε, ρισκάροντας να κάνουμε και λάθος...
