Από το Μαρικάκι
Από την προηγούμενη τραγικοκωμική ψηφοφορία του Μεσοπρόθεσμου μέχρι σήμερα το μόνο ίσως «καλό» που συνέβη είναι ότι η κυβέρνηση – μη μπορώντας να κάνει κι αλλιώς – μόνη της συνέτριψε το επιχείρημα περί «συντεχνιών» ανοίγοντας πυρ σε ολόκληρη την κοινωνία χωρίς εξαιρέσεις. Όλη η κοινωνία έχει καταστεί μια «συντεχνία» που καλείται να πληρώσει με αίμα το προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο για το οποίο ο πρωθυπουργός είπε στους βουλευτές του κόμματός του ότι «κάθε άρθρο του αποτελεί μια δέσμευση προς τους εταίρους». Σε ποιο «πόλεμο» κάλεσε λοιπόν τους βουλευτές ν‘ αντέξουν; Στον πόλεμο με αυτούς που τους ανέδειξαν, με αυτούς που...
σύμφωνα με τον πρωθυπουργό σήμερα διαλύουν τη χώρα. Ώστε να μην μπορεί αυτή να πιάσει μια τιμή της προκοπής στο παζάρι των ευρωπαίων που την έσυρε για (ξε)πούλημα.
Έτσι, την ώρα που ο πρωθυπουργός καλεί τους βουλευτές του να ψηφίσουν το πιο τραγικό νομοσχέδιο στην ιστορία της χώρας, ώστε στην διαπραγμάτευση του Σαββατοκύριακου να «διαπραγματευτεί» καταθέτοντας ως όπλο (!) – ο μέγας διπλωμάτης – την μέγιστη πίεση της απόλυτης συμφωνίας της κυβέρνησής του με τις επιταγές της τρόικας, η κοινωνία πλέον σύσσωμη βγαίνει στο δρόμο. Όχι μόνο όσοι παραδοσιακά κατέβαιναν στο δρόμο τα προηγουμένα χρόνια , κάπως πιο ενισχυμένα την τελευταία παπανδρεϊκή διετία, αλλά όλοι ,γιατί όλοι θίγονται και μάλιστα κατά τρόπο ακραίο και πρωτοφανή.
Στο δρόμο κατεβαίνουν δε πρώτοι και καλύτεροι και πιο αγριεμένοι οι «προδομένοι» της υπόθεσης, το παραδοασιακό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ που πετιέται πλέον κανονικά σαν στυμμένη λεμονόκουπα, ξηλώνεται βιαίως απ’ όλες τις δομές του κράτους τις οποίες επί δεκαετίες στελέχωσε τίμια η μή, επάξια ή μη, με πτυχία ή με ρουσφέτια για να ακούσει τώρα το «μαζί τα φάγαμε» από αυτούς που δεν κάνανε άλλη δουλειά από το να είναι διαθέσιμοι για ρουσφέτια προκειμένου να διαιωνίζουν την παραμονή τους στην εξουσία, να τρώνε από παντού και να νομοθετούν για το «κοινό» καλό των ομοούσιών τους, των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων με τα οποία είναι ταυτισμένοι.
Τώρα που όλη η στήριξη έρχεται απ’ έξω σου λένε ότι δεν σε έχουν ανάγκη πια, φτύνουν πάνω στα πιστεύω σου και σου λένε ότι ήσουν και βλάκας που τα πίστευες, ή που θεωρούσες ότι αυτοί μπορεί και να τα πίστευαν, και σου γνέφουν απ’ το μπαλκόνι χαιρέκακα και θρασύδειλα, με το μεσαίο δάχτυλο ανασηκωμένο «μαλάκα, την πάτησες».
Ε, ύστερα απ’ όλα αυτά δεν πρέπει απλώς να πέσουν, αλλά να γκρεμιστούν μέχρι εξαφανίσεως, ώστε όχι μόνο να φύγουν, αλλά να μην τους κάθεται και καμίας μορφής συγκυβέρνηση με τους σε αναμονή προθύμους, στον αιώνα τον άπαντα...Να τελειώνουμε με δαύτους πριν μας φέρουν περισσότερους...Πριν δώσουν τα κλειδιά στους απ' έξω.
