Από το Μαρικάκι
Από το προεκλογικό διαφημιστικό σποτ που ο πρωθυπουργός δήλωνε «Πάμε» μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Περιέργως ο ίδιος μοιάζει να είναι κολλημένος σ’ εκείνη τη στιγμή. Κάθε τρεις και λίγο επανέρχεται στα ίδια και τα ίδια, τόσο που δεν χρειάζεται να κάνει ο ίδιος δηλώσεις, αρκεί μια κασέτα. Εν τω μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός οι δηλώσεις του στοχεύουν αποκλειστικά τους βουλευτές του αφού την κοινωνία την έχασε.
Για μία ακόμη φορά χθες, στο...
Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος, είπε: «ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη τόλμη, βέβαια πάντα με διαβούλευση, πάντα με δημοκρατικό τρόπο, αλλά με αποφασιστικότητα και ενότητα στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα» και τόνισε ότι «οι πραγματικά χαμένες μάχες είναι αυτές που δεν δόθηκαν».Κι ακόμα χειρότερα: «τις αλλαγές, δεν θα τις φέρει κανένας σωτήρας, δε θα τις φέρει καμία μαγική συνταγή. Δε θα τις φέρει η κατάργηση της Βουλής των Ελλήνων, δηλαδή η κατάλυση της δημοκρατίας. Εμείς πρέπει να είμαστε οι καταλύτες αυτών των μεγάλων αλλαγών».
Ναι στη δημοκρατία λοιπόν όχι στους σωτήρες.
Λες και δεν είναι ο ίδιος, ο υπουργός οικονομικών και ο Πεταλωτής που όποτε ερωτηθούν για δύσκολα θέματα όπως τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, τις πλατειές κοινωνικές αντιδράσεις, τους προπηλακισμός που μαρτυρούν μίσος και οργή και όχι βέβαια «συναίνεση» εκείνοι καταφεύγουν στον ελιγμό «ναι, αλλά έχουμε ιστορικό καθήκον να σώσουμε τη χώρα». Δηλαδή, την ώρα που τα πάντα μαρτυρούν ότι υπό κανονικές συνθήκες – μη επιτροπείας – η κυβέρνηση αυτή θα είχε πέσει και πως όσο συνεχίζει αυτό είναι κόντρα στη Δημοκρατία και το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, αυτοί το μόνο που έχουν να επικαλεστούν είναι το υποτιθέμενο «ιστορικό καθήκον» για την – με το στανιό - «σωτηρία» της χώρας. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι οι ίδιοι «σωτήρες» και «Μεσσίες» κάτι που ο κόσμος δεν γνώριζε όταν ψήφιζε για πρωθυπουργό και κυβέρνηση με τη δυνατότητα να ανακαλέσει τη λαϊκή εντολή. Ακόμα και αφελείς να είμασταν και να πιστεύαμε τα περί «ιστορικού καθήκοντος», υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο αυτή η «αποστολή» να μην υπηρετείται σωστά οπότε η εμμονή παρά τη λαϊκή θέληση αντιβαίνει στη δημοκρατία.
Αντ’ αυτού ο πρωθυπουργός, ο άρχοντας των υπαγορευμένων πολιτικών τακτικών, χρησιμοποιεί τις εκλογές ως εκβιαστικό τρικάκι. Τις αντιλαμβάνεται μόνο ως τμήμα ενός τρομοκρατικού διλήμματος αλλά όταν η αντιπολίτευση ή οι ίδιοι οι βουλευτές του ζητούν εκλογές δηλώνει ότι δεν θα τις κάνεις επικαλούμενος τη σωτηρία της χώρας.
Κατάλυση της δημοκρατίας λοιπόν είναι η είσοδος του λαού στο κοινοβούλιο, λες και αυτό είναι βασιλικό ανάκτορο, και όχι η είσοδος εκείνων που εκλέχτηκαν με ψέμματα προκειμένου να επωφεληθούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και να προωθήσουν τα συμφέροντα όλων των άλλων πλην του λαού, εντάσσοντας τη χώρα σε έναν επικίνδυνο και άγριο διεθνή νομισματικό πόλεμο.
Κατάλυση όμως της Δημοκρατίας έγινε από τη στιγμή που ο Παπανδρέου και οι σύμβουλοί του έκαναν «κατάληψη» στη γλώσσα, τους ορισμούς των λέξεων και των εννοιών που τις χρησιμοποιούν εναντίον της κοινής λογικής και της κοινωνίας...
