Παράλληλα οι λιγοστές, υποστελεχωμένες και χωρίς δικτύωση μεταξύ τους υπηρεσίες προστασίας του παιδιού στην Ελλάδα βρίσκονται παγίως αντιμέτωπες με χρονοβόρες και ανεπαρκείς θεσμικές διαδικασίες.
Η γενική ένδεια στους μηχανισμούς προστασίας του παιδιού οδηγεί σε μεγάλες καθυστερήσεις στην παρέμβαση όποιου τύπου καθώς αφού δεν υπάρχει πίστη στην ύπαρξη υποστηρικτικού πλαισίου, επικρατεί σιωπή αντί της έγκαιρης προσφυγής σε υπηρεσίες. Σε εγκατάλειψη βρίσκεται ο θεσμός της αναδοχής που θα μπορούσε να δώσει λύσεις ενώ από τις 600-700 υιοθεσίες που γίνονται ετησίως στην Ελλάδα μόνο το 10% είναι δημόσιες, γεγονός που έκανε ειδικούς επιστήμονες να μιλούν «για εμπόριο παιδιών».
Ο Συνήγορος του Παιδιού
«Αν τώρα δεν φροντίσουμε για αυτά τα παιδιά, θα έχουμε μια γενιά από επιθετικούς νέους. Παρά την κρίση δεν θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Πρέπει να δουλέψουμε με μετακύλιση κονδυλίων προς την προστασία του παιδιού και με δικτύωση των υπαρχόντων υπηρεσιών. Εχουμε υποχρέωση προς τα παιδιά», επισήμανε ο Συνήγορος του Παιδιού Γ. Μόσχος σε χθεσινή ημερίδα για την παιδική κακοποίηση που διοργάνωσαν τα Παιδικά Χωριά SOS σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.
Σύμφωνα με έρευνα του ΕΚΚΕ, το 2009 ο κίνδυνος φτώχειας, η οποία συνδέεται ανέκαθεν με την παιδική κακοποίηση, στην Ελλάδα ήταν στο 23,4% έναντι του μέσου όρου 19,6% στην Ευρώπη των «27». Η χώρα βρίσκεται στην 7η θέση σχετικά με τον κίνδυνο του πληθυσμού για φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό και στην 8η θέση αναφορικά με τον κίνδυνο παιδικής φτώχειας.
Για την «κρατική» κακοποίηση παιδιών μίλησε ο εισαγγελέας Ανηλίκων Αθηνών Ηλίας Ζαγοραίος «η οποία είναι πρόδηλη από τη μεταχείριση των ανήλικων παραβατών και τις συνθήκες διαβίωσής τους, ενώ επί της ουσίας δεν έχει γίνει τίποτε στην προσπάθεια επανένταξης». Ο ίδιος αναφέρθηκε στο μεγάλο ποσοστό σωματικής κακοποίησης, στις τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει η σεξουαλική κακοποίηση λόγω και του Διαδικτύου, ενώ είπε ότι βάσει ερευνών η πιθανότητα των κακοποιημένων παιδιών να κακοποιήσουν στο μέλλον τα ίδια στις οικογένειές τους είναι τουλάχιστον 30%. Υποστήριξε ότι η απομάκρυνση από την οικογένεια αποτελεί το ύστατο μέσον καθώς είναι πιο βλαβερή από τη σωματική κακοποίηση καθώς συνήθως τα παιδιά πάνε σε Ιδρύματα όπου υπάρχουν αδιαφορία, ακατάλληλες τιμωρίες ή και αποπλάνηση.
Χωρίς πρόληψη
Ανάμεσα στους προβληματισμούς που εξέφρασαν εκπρόσωποι των ξενώνων που υπάγονται στα χωριά SOS ήταν το γεγονός ότι: Ολα τα παιδιά έχουν φτάσει στους ξενώνες όταν έχει εκδηλωθεί η κρίση και όχι όταν ήταν εφικτή η προληπτική παρέμβαση στο οικογενειακό περιβάλλον. Παρατηρείται, είπαν, μεγάλη καθυστέρηση στο να έρθουν αλλά και να φύγουν ώστε να αποφευχθεί η ιδρυματοποίηση, παρά το γεγονός ότι το θεραπευτικό πλάνο ολοκληρώνεται σε 6 μήνες. *
http://www.enet.gr/
