Την Πέμπτη το βράδυ, σε μία επιχείρηση σκούπα της Χαμάς, βρέθηκε το πτώμα του ακτιβιστή Βιτόριο Αριγκόνι, ο οποίος είχε πέσει θύμα απαγωγής το πρωί της ίδιας μέρας από ομάδα ισλαμιστών σαλαφιτών. Νωρίτερα οι απαγωγείς είχαν ανεβάσει βίντεο στο διαδίκτυο που έδειχνε τον Βιτόριο δεμένο και χτυπημένο, ζητώντας την ανταλλαγή του με τον σεΐχη Αλ Σαϊντάνι, σκοτώνοντάς τον, όμως, αρκετές ώρες πριν τη λήξη της διορίας που ανακοίνωσαν στο βίντεο.
Ο Μικέλε Τζόρτζιο γράφει λίγες μόλις ώρες πριν την ανακοίνωση της δολοφονίας, στην εφημερίδα «Μανιφέστο»:
«Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Βιτόριο Αριγκόνι, με χαιρέτησε κάπως ανήσυχος, όχι λόγω της παρουσίας του στη Γάζα, άλλα για την υγεία του πρόσφατα εγχειρισμένου πατέρα του. Ο Βιτόριο ήταν πολύ δεμένος με τους γονείς του, όχι μόνο ως γιος, αλλά κι επειδή μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές ιδέες. Μια οικογένεια που δραστηριοποιούταν από πάντα στο χώρο της αριστεράς και που τον στήριζε σε όλες τις επιλογές του. «Φτάνουν ανησυχητικά μηνύματα από το σπίτι, θα πάω στην Ιταλία για καμιά βδομάδα, θέλω να δω τον πατέρα μου», έλεγε. Ο Βιτόριο δεν θα άφηνε ποτέ τη Γάζα. Αυτή η -υπό πολιορκία και ξεχασμένη από τον κόσμο- λωρίδα γης είχε μετατραπεί σε δεύτερο σπίτι του, αν όχι σε πρώτο δηλαδή, αγωνιζόμενος καθημερινά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Προκαλούσε πόνο η εικόνα του Βιτόριο σ’ ένα βίντεο αναρτημένο στο διαδίκτυο, με σημάδια κακοποίησης στο πρόσωπο, δεμένος πισώπλατα ενώ κάποιος τον κρατούσε από τα μαλλιά. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τη δουλειά που είχε κάνει ο Βιτόριο από το 2008 μέχρι σήμερα, πληροφορώντας πάντα, οποιαδήποτε στιγμή, μέσω του μπλογκ του, της σελίδας του στο facebook, με άρθρα σε διάφορες ιστοσελίδες, για όλα όσα διαδραματίζονταν στη Γάζα. Χωρίς διακοπή, ακόμα και τη νύχτα. «Μαχητικά F-16 του Ισραήλ, χτύπησαν πριν λίγα λεπτά τη Ράφα…Ένας αγρότης σκοτώθηκε από έναν οπλίτη ενώ βρισκόταν στο χωράφι του…βρέφος βαριά τραυματισμένο από έκρηξη» ήταν κάποια από τα μηνύματα που έστελνε από τη Γάζα σε ολόκληρο τον κόσμο, συνοδευόμενα από σχόλια και αναλύσεις.
Στη λωρίδα της Γάζας είχε πάει για πρώτη φορά ως ανταποκριτής του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης, στο κατάστρωμα ενός από τα δυο πλοιάρια του Gaza Freedom Movement, που έσπασαν με επιτυχία το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας από τον ισραηλινό στόλο και άνοιξαν το δρόμο, δύο χρόνια αργότερα, για τον στολίσκο της Ελευθερίας. Γίναμε φίλοι εκείνες τις μέρες. Για την εμφάνιση θαλασσόλυκου που είχε, κασκέτο, πίπα και τατουάζ, τον φώναζα «Captain Findus» (σ.σ. ήρωας μάρκας με ψαροκροκέτες). Του άρεσε πολύ το παρατσούκλι, που δυστυχώς αργότερα αποδείχτηκε πετυχημένο λόγω της προσπάθειάς του να ξεφύγει κολυμπώντας, όταν τον μπλόκαραν στη θάλασσα ισραηλινοί κομάντο που είχαν έρθει για να σταματήσουν τις βάρκες των Παλαιστίνιων ψαράδων. Φυλακίστηκε στο Ισραήλ και απελάθηκε στην Ιταλία, όμως αυτός, λίγες μέρες αργότερα, επιβιβάστηκε σ’ ένα άλλο πλοίο του GFM κι επέστρεψε στη Γάζα. Μια πραγματικά σημαντική απόφαση, καθώς γνώριζε πολύ καλά τις συνθήκες που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται στην περιοχή. Στις 27 Δεκέμβρη του 2008, ήταν ο μοναδικός Ιταλός και ένας από τους ελάχιστους ξένους που είχαν απομείνει στη λωρίδα της Γάζας κατά τη διάρκεια της σαρωτικής στρατιωτικής επιχείρησης των ισραηλινών δυνάμεων, με όνομα «Συμπαγές Μολύβι». Οι ανταποκρίσεις του, που έκλειναν με τη φράση «ας παραμείνουμε άνθρωποι», αποτελούν μια από τις πιο νηφάλιες και αντικειμενικές μαρτυρίες γι’ αυτά που συνέβησαν εκείνες τις μέρες κόλασης στη Γάζα, που εκτός των άλλων βρισκόταν αποκλεισμένη από τον διεθνή Τύπο.
O Βιτόριο επέστρεψε στη Γάζα πριν από ένα χρόνο περίπου, για ν’ αφοσιωθεί στην υπόθεση χιλιάδων Παλαιστίνιων αγροτών, στους οποίους το Ισραήλ δεν επέτρεπε την είσοδο στη γη τους. Η Γάζα, όμως, είναι μια περιοχή όπου πολλοί «ηθοποιοί», συχνά μαριονέτες στα χέρια άλλων, αναζητούν ρόλο πρωταγωνιστή. Ανάμεσα σε αυτούς και οι σαλαφίτες της λεγόμενης «ταξιαρχίας του Μοχάμεντ Μπιν Μοσλάμα», οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους και ακόμα λιγότερο για τους φίλους τους. Απήγαγαν τον Βιτόριο για να ζητήσουν από τον πρωθυπουργό της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, την αποφυλάκιση του σεΐχη Αλ Σαϊντάνι, αρχηγού της Αλ Ταουχίντ Ουάλ Τζιχάντ, παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Ο Αλ Μακντίζι, είχε συλληφθεί πριν από ένα περίπου μήνα από τη Χαμάς. Ο Βιτόριο, δεν αξίζει να μεταχειρίζεται ως ανταλλάξιμο είδος, αυτός που πάντα πίστευε στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου, οπουδήποτε στον κόσμο, ξεκινώντας από τους Παλαιστίνιους. Στους απαγωγείς, μπορούμε μόνο να απευθύνουμε την προτροπή του «ας παραμείνουμε άνθρωποι»».
Μετάφραση από το «Μανιφέστο»
Ο Μικέλε Τζόρτζιο γράφει λίγες μόλις ώρες πριν την ανακοίνωση της δολοφονίας, στην εφημερίδα «Μανιφέστο»:
«Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Βιτόριο Αριγκόνι, με χαιρέτησε κάπως ανήσυχος, όχι λόγω της παρουσίας του στη Γάζα, άλλα για την υγεία του πρόσφατα εγχειρισμένου πατέρα του. Ο Βιτόριο ήταν πολύ δεμένος με τους γονείς του, όχι μόνο ως γιος, αλλά κι επειδή μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές ιδέες. Μια οικογένεια που δραστηριοποιούταν από πάντα στο χώρο της αριστεράς και που τον στήριζε σε όλες τις επιλογές του. «Φτάνουν ανησυχητικά μηνύματα από το σπίτι, θα πάω στην Ιταλία για καμιά βδομάδα, θέλω να δω τον πατέρα μου», έλεγε. Ο Βιτόριο δεν θα άφηνε ποτέ τη Γάζα. Αυτή η -υπό πολιορκία και ξεχασμένη από τον κόσμο- λωρίδα γης είχε μετατραπεί σε δεύτερο σπίτι του, αν όχι σε πρώτο δηλαδή, αγωνιζόμενος καθημερινά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Προκαλούσε πόνο η εικόνα του Βιτόριο σ’ ένα βίντεο αναρτημένο στο διαδίκτυο, με σημάδια κακοποίησης στο πρόσωπο, δεμένος πισώπλατα ενώ κάποιος τον κρατούσε από τα μαλλιά. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τη δουλειά που είχε κάνει ο Βιτόριο από το 2008 μέχρι σήμερα, πληροφορώντας πάντα, οποιαδήποτε στιγμή, μέσω του μπλογκ του, της σελίδας του στο facebook, με άρθρα σε διάφορες ιστοσελίδες, για όλα όσα διαδραματίζονταν στη Γάζα. Χωρίς διακοπή, ακόμα και τη νύχτα. «Μαχητικά F-16 του Ισραήλ, χτύπησαν πριν λίγα λεπτά τη Ράφα…Ένας αγρότης σκοτώθηκε από έναν οπλίτη ενώ βρισκόταν στο χωράφι του…βρέφος βαριά τραυματισμένο από έκρηξη» ήταν κάποια από τα μηνύματα που έστελνε από τη Γάζα σε ολόκληρο τον κόσμο, συνοδευόμενα από σχόλια και αναλύσεις.
Στη λωρίδα της Γάζας είχε πάει για πρώτη φορά ως ανταποκριτής του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης, στο κατάστρωμα ενός από τα δυο πλοιάρια του Gaza Freedom Movement, που έσπασαν με επιτυχία το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας από τον ισραηλινό στόλο και άνοιξαν το δρόμο, δύο χρόνια αργότερα, για τον στολίσκο της Ελευθερίας. Γίναμε φίλοι εκείνες τις μέρες. Για την εμφάνιση θαλασσόλυκου που είχε, κασκέτο, πίπα και τατουάζ, τον φώναζα «Captain Findus» (σ.σ. ήρωας μάρκας με ψαροκροκέτες). Του άρεσε πολύ το παρατσούκλι, που δυστυχώς αργότερα αποδείχτηκε πετυχημένο λόγω της προσπάθειάς του να ξεφύγει κολυμπώντας, όταν τον μπλόκαραν στη θάλασσα ισραηλινοί κομάντο που είχαν έρθει για να σταματήσουν τις βάρκες των Παλαιστίνιων ψαράδων. Φυλακίστηκε στο Ισραήλ και απελάθηκε στην Ιταλία, όμως αυτός, λίγες μέρες αργότερα, επιβιβάστηκε σ’ ένα άλλο πλοίο του GFM κι επέστρεψε στη Γάζα. Μια πραγματικά σημαντική απόφαση, καθώς γνώριζε πολύ καλά τις συνθήκες που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται στην περιοχή. Στις 27 Δεκέμβρη του 2008, ήταν ο μοναδικός Ιταλός και ένας από τους ελάχιστους ξένους που είχαν απομείνει στη λωρίδα της Γάζας κατά τη διάρκεια της σαρωτικής στρατιωτικής επιχείρησης των ισραηλινών δυνάμεων, με όνομα «Συμπαγές Μολύβι». Οι ανταποκρίσεις του, που έκλειναν με τη φράση «ας παραμείνουμε άνθρωποι», αποτελούν μια από τις πιο νηφάλιες και αντικειμενικές μαρτυρίες γι’ αυτά που συνέβησαν εκείνες τις μέρες κόλασης στη Γάζα, που εκτός των άλλων βρισκόταν αποκλεισμένη από τον διεθνή Τύπο.
O Βιτόριο επέστρεψε στη Γάζα πριν από ένα χρόνο περίπου, για ν’ αφοσιωθεί στην υπόθεση χιλιάδων Παλαιστίνιων αγροτών, στους οποίους το Ισραήλ δεν επέτρεπε την είσοδο στη γη τους. Η Γάζα, όμως, είναι μια περιοχή όπου πολλοί «ηθοποιοί», συχνά μαριονέτες στα χέρια άλλων, αναζητούν ρόλο πρωταγωνιστή. Ανάμεσα σε αυτούς και οι σαλαφίτες της λεγόμενης «ταξιαρχίας του Μοχάμεντ Μπιν Μοσλάμα», οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους και ακόμα λιγότερο για τους φίλους τους. Απήγαγαν τον Βιτόριο για να ζητήσουν από τον πρωθυπουργό της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, την αποφυλάκιση του σεΐχη Αλ Σαϊντάνι, αρχηγού της Αλ Ταουχίντ Ουάλ Τζιχάντ, παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Ο Αλ Μακντίζι, είχε συλληφθεί πριν από ένα περίπου μήνα από τη Χαμάς. Ο Βιτόριο, δεν αξίζει να μεταχειρίζεται ως ανταλλάξιμο είδος, αυτός που πάντα πίστευε στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου, οπουδήποτε στον κόσμο, ξεκινώντας από τους Παλαιστίνιους. Στους απαγωγείς, μπορούμε μόνο να απευθύνουμε την προτροπή του «ας παραμείνουμε άνθρωποι»».
Μετάφραση από το «Μανιφέστο»
