Εντείνονται οι συζητήσεις και οι έσω-καθεστωτικές εντάσεις γύρω από την «αναδιάρθρωση του χρέους».
Αυτό που αποκρύπτεται επιμελώς είναι το ουσιώδες: Ότι η κρίση του συστήματος (καπιταλισμός) είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει όχι μόνο στη χρεοκοπία τις κοινωνίες και τους λαούς (αν δεν αντιδράσουν δυναμικά), ΟΧΙ μόνο θα ξεκληρίσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και πολλές ισχυρές οικονομικές μονάδες και τράπεζες.
Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση του χρέους» είναι μια ύστατη προσπάθεια να διασωθεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ το σύστημα με την «ελεγχόμενη» χρεοκοπία κάποιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και τραπεζών.
«Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου.
Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους μένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Έτσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας…
Η «αναδιάρθρωση», συνεπώς, ζημιώνει, πρωτίστως, τις τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, αφού γίνεται υποτίμηση των ομολόγων.
Να, γιατί οι εκπρόσωποι των τραπεζών με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση.
Φυσικά για τον ελληνικό λαό ό,τι και να γίνει είναι το ίδιο καταστροφικό.
Εδώ ο καυγάς είναι το πώς με διαχειριστικές πολιτικές το καθεστώς του κεφαλαίου θα ξεπεράσει την κρίση του με λιγότερες απώλειες.
Δεν ξεπερνάει την κρίση του ΜΟΝΟ με τη χρεοκοπία των λαών και το ξεζούμισμά τους. Χρειάζεται και να ξεκινήσει μια κάποια παραγωγική δραστηριότητα, που σημαίνει ότι ένα μέρος του χρέους δεν θα πληρωθεί και θα διοχετευτεί σε επενδύσεις.
Με πιο απλά λόγια: Πρέπει να χάσουν και οι τράπεζες για να σωθεί το σύστημα.
Αναζητούν, λοιπόν, ένα «μείγμα» πολιτικής για την αναδιάρθρωση, ελεγχόμενη οπωσδήποτε, με τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα αν κάποιοι καπιταλιστές χάσουν.
Εδώ ακριβώς εκφράζονται και διατυπώνονται οι αντιθέσεις: Οι αντιτιθέμενες μερίδες του κεφαλαίου τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση.
Η αναδιάρθρωση αποτελεί το διαλεκτικό συμπλήρωμα της «ελεγχόμενης πτώχευσης»: Μαζί με την ολοκληρωτική λεηλασία και χρεοκοπία του ελληνικού λαού και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας, καταστρέφονται και κάποιες καπιταλιστικές οικονομικές μονάδες για να διασωθούν οι ισχυρότερες πολυεθνικές και το σύστημα.
Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη. Αποτελεί την επακόλουθη και συμπληρωματική φάση του Μνημονίου.
Το Μνημόνιο ήταν το στάδιο της προετοιμασίας το οποίο έδινε τον αναγκαίο χρόνο στα αρπακτικά του κεφαλαίου να προετοιμαστούν για το επόμενο στάδιο: Την «αναδιάρθρωση».
Στο διάστημα αυτό του «μνημονιακού χρόνου» και μέσα στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους.
Έτσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους…
Βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας».
Όταν γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους) θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά με το «επιχείρημα» ότι η χώρα «χρεοκόπησε».
ΟΙ διαχειριστικές αντιθέσεις και πολιτικές των αρπακτικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων δεν αφορούν τον ελληνικό λαό.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, ούτε πρέπει να πέσει στο πολιτικό δόκανο αυτών των διαχειριστικών αντιθέσεων που ΟΛΕΣ προωθούν την τελική εξόντωσή του.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να οργανώσει τις δικές του μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και τις δικές του ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ μέσα από ένα οργανωμένο, πλατύ, δυναμικό και συνειδητό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ.
Η ΕΞΟΥΣΙΑ του λαού βρίσκεται και οργανώνεται στο ΔΡΟΜΟ…
