Σήμερα 13 του Ιουνίου, είναι και η γιορτή του πατέρα. Αυτή τη μέρα ας μην ξεχάσουμε να δώσουμε ένα μεγάλο και γλυκό χαμόγελο στον πατέρα. Αυτή τη μέρα είναι η γιορτή του.Είναι μια γιορτή που προτού καλά, καλά καθιερωθεί… ξεχάστηκε.
Ο δικός μου πατέρας είχε ένα ιδιόμορφο χιούμορ, αν ζούσε θα έλεγε έχοντας ένα χαμόγελο… Τζοκόντας στα χείλη του:
«Σήμερα είναι η μέρα του πατέρα, μάλιστα… τα δικά μου παιδιά δεν με ξέχασαν… απλά δεν θυμήθηκαν να με πάρουν στο κινητό μου… οι δουλειές βλέπετε».
Κανονικά έπρεπε να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο πατέρας είναι ο αρχηγός της οικογένειας, η κεφαλή και κολώνα του σπιτιού, ο κουβαλητής, αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Πέστε μου ποια απ’ όλα αυτά ισχύουν σήμερα;
Φοβάμαι κανένα.
Τώρα εργάζεται και η μητέρα, η ζωή άλλαξε, όλα άλλαξαν, ζούμε την εποχή της ισότητας των δύο φύλων.
Όλα μισά, μισά, όλα στη μέση, εκεί βρίσκεται και η … Φιλιππινέζα για να μεγαλώσει τα παιδιά.
Μετά απ’ όλα αυτά πώς να μιλήσεις για το μέλλον, για ιδανικά, για πρόσωπα ζωής, για σεβασμό.
Πώς να μιλήσεις για τον Πατέρα;
Για τον πατέρα που του περίμενε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι για να φάνε όλοι μαζί.
Στην Αμερική έγινε μια έρευνα για το πώς σκέφτονται για τον πατέρα τους τα παιδιά τους σε διάφορες ηλικίες:
Έξη χρονών: Ο πατέρας τα ξέρει όλα.
Δέκα χρονών: Ο πατέρας ξέρει αρκετά.
Δεκαπέντε: Ο πατέρας δεν ξέρει τίποτα.
Είκοσι: Ο πατέρας… κάτι ξέρει.
Τριάντα: Ο πατέρας έχει καλή κρίση.
Σαράντα: Ο πατέρας ξέρει περισσότερα από μένα.
Πενήντα: Ο πατέρας θυμάται τα πάντα.
Εξήντα: Μακάρι να ζούσε ο πατέρας να παίρναμε τη γνώμη του.
