Νέα Κερατσινίου - Κερατσίνι Ειδήσεις

Όποιος τολμά, μιλάει με λέξεις. Η σιωπή, είναι για τους δειλούς..

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzqJITpl-FK7T5h_pMvcn5V21Z-vUxbbwGiBF3iBVflkR-SeTeISjpnSju2lE-oWfZ7mMJTIOlhePBBjcMZoXYE0q18POm2VxcAKYDwYu50WrnfGKqbwIPU-rviCH856M4n3l2r5a7E7lP/s1600/000-696x392.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="392" data-original-width="696" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzqJITpl-FK7T5h_pMvcn5V21Z-vUxbbwGiBF3iBVflkR-SeTeISjpnSju2lE-oWfZ7mMJTIOlhePBBjcMZoXYE0q18POm2VxcAKYDwYu50WrnfGKqbwIPU-rviCH856M4n3l2r5a7E7lP/s640/000-696x392.jpg" width="640" /></a></div>
 
 
Βαρέθηκα να ακούω για το μεγαλείο της σιωπής. 
Για εκείνη την σιωπή που κραυγάζει, που λέει λέξεις και που κερδίζει κι όλας. 
 
Μπούρδες!! (την αγάπησα αυτή τη λέξη τελευταία..) 
Ναι ρε φίλε μπούρδες! 
Η σιωπή είναι βολική. 
Μεταφράζεται κατά το συμφέρον και ομολογεί την απουσία. 
Δεν έχει μέσα της ούτε γενναιότητα ούτε μεγαλοσύνη. 
 
<a id="more" name="more"></a> 
 
Δειλία έχει. 
Φόβο έχει. 
Ενοχές έχει. 
 
Αυτή είναι η σιωπή κι όσο κι αν προσπαθήσεις να της φορέσεις πανοπλία και να την βαφτίσεις γενναίο πολεμιστή, πάλι θόρυβο θα κάνει, μόνο που θα είναι θόρυβος άδειου ντενεκέ. 
 
Γιατί έρχονται κάτι ώρες φίλε μου, που δεν χωράει η σιωπή. 
Δεν χωράει το είμαι εδώ και σε στηρίζω με την σιωπή μου. 
 
 
Ή είσαι εδώ ή τράβα παρακάτω γιατί εμποδίζεις την κυκλοφορία 
Ή είσαι εδώ και μετριέσαι στους παρόντες ή κάνε μας την χάρη και πάρε την σκιά σου παραπέρα γιατί κρύβεις τον ήλιο. 
 
Ναι, οι λέξεις πονάνε. 
Οι λέξεις εκθέτουν και με το που τις ξεστομίζεις, παίρνεις και την ευθύνη τους και πληρώνεις το τίμημά τους. 
Ευθύνη, ακούς;; 
 
 
 
Γιατί αν αγαπάς, βγαίνεις και το φωνάζεις. 
Όχι στους περιττούς, όχι στους πολλούς, μα σε εκείνον που πρέπει να το ξέρει. 
Κι αν είσαι φίλος, στα δύσκολα δεν δηλώνεις σιωπηλό παρόν. 
Βροντοφωνάζεις την παρουσία σου. 
Κι αν θύμωσες, κι αν πληγώθηκες, κι αν προσβλήθηκες, πάρε την ευθύνη των λέξεων και ρίχτες χύμα να αναμετρηθούν με την αλήθεια. 
Και στο τέλος, κάτι θα χαθεί, κάτι θα μείνει, δεν έχει σημασία, γιατί σίγουρα δεν θα έχει χαθεί η αξιοπρέπεια. 
 
 
 
Ναι, εκείνη την ώρα, την ώρα που η ζωή σου στέλνει προσκλητήριο να σταθείς στους ανθρώπους σου, δεν έχεις δικαίωμα να σιωπήσεις. Δεν έχεις δικαίωμα να γραφτείς στο απουσιολόγιο. 
Γιατί την ώρα που θα επιλέξεις την σιωπή, είναι η ώρα που η ίδια η ζωή θα σε φτύσει κι όχι για να μην σε ματιάσει. 
Γιατί την ώρα που θα επιλέξεις την σιωπή, είναι η ώρα που στο ταμπελάκι σου θα γραφτεί η τιμή σου, όχι η αξία σου. 
Και ξέρεις, αυτά τα ρημάδια τα ταμπελάκια, έχουν μια πολύ παράξενη ιδιότητα. Γράφουν μόνο τις φτηνές τιμές. 
 
Τις μεγάλες αξίες δεν τις χωράνε. 
Γιατί οι μεγάλης αξίας άνθρωποι δεν έχουν τιμή. 
Γιατί οι μεγάλης αξίας άνθρωποι δεν έχουν κόστος. 
Γιατί ότι και να κάνεις, οι λέξεις κοστίζουν και τις πληρώνει όποιος έχει ψυχή. 
Οι λοιποί.. στην σιωπή. 
Αόρατοι, άφωνοι, άχρωμοι κι ανάξιοι και σε αυτούς, η σιωπή επιβάλλεται. 
 
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 
 
 
<a href="http://www.loveletters.gr/8801-2/">Πηγή</a></div>

Όποιος τολμά, μιλάει με λέξεις. Η σιωπή, είναι για τους δειλούς..

Βαρέθηκα να ακούω για το μεγαλείο της σιωπής. Για εκείνη την σιωπή που κραυγάζει, που λέει λέξεις και που κερδίζει κι όλας. Μπούρδες!...